Jezioro - Ajra

1. No więc znalazłaś się nad jeziorem. Jako, że to pierwszy post to postaram się jakoś je opisać. A więc jest ono baaaaardzo duże, dwa razy większe od największego jeziora na świecie. Było na nim kilka niewielkich wysepek, mniej więcej wielkości działki budowlanej. Brzeg jeziora był różnorodny. Kawałek to była plaża, dalej las, klif, polanka, przystań na łodzie. Znajdujesz się pomiędzy plażą a lasem.

2. Tak więc powędrowałaś ku przystani. Po drodze mijałaś ludzi, którzy sobie wędkowali lub kąpali się w wodzi korzystając z pięknej, słonecznej pogody. Woda w jeziorze była krystalicznie czysta i płaska jak tafla lodu. Gdy tak zmierzałaś ku przystani drogę przebiegł ci taki oto stworek , który chwilę później wywrócił się i zaczął płakać.

3. Tak więc pomogłaś małemu pokemonowi, który dalej beczał wniebogłosy. Gdy dałaś mu trochę karmy nieco się uspokoił. Zjadł trochę po czym z wyrazami wdzięczności mocno się przytulił. Gdy zaczęłaś odchodzić spojrzał na ciebie płaczliwym wzrokiem i zaczął za wami biec. Do przystani zostało jakieś 200 metrów.

1. Azurill przekręcił głowę na bok jakby zastanawiając się nad twoją propozycją. Po chwili kiwnął ochoczo głową i poczłapał za tobą. Tak więc ruszyliście dalej aż w końcu dotarliście do przystani. Było tam wiele stoisk z różnymi różnościami. Błyskotki, sprzęt do wędkowania i inne ciekawe rzeczy. Jeden z ludzi, którzy tam sprzedawali zawołał cię do siebie.

Czyżbym była tak rozpoznawalna, że ludzie mnie wołają? Pewnie mam wysokie mniemanie o sobie. Ochoczo kieruję się do człowieka, który mnie zawołał. Zastanawia mnie o co tak na prawdę chodzi.
- Tak? Słucham? - powiedziałam do mężczyzny, którego spotkałam.

2. A więc poszłaś w stronę gościa, który cię wołał. Wyglądał mniej więcej tak:
- Dzień dobry panienko! - przywitał cię serdecznie po czym rozejrzał się wokoło i znów zaczął mówić już nieco ciszej wskazując na swoje akwarium w którym pływał Magikarp - Nie zechciałabyś może kupić tego wspaniałego Magikarpia? Taka ryba to złoty interes, coś o tym wiem! Jeden Magikarp znosi co rok 1000 jaj, które można sprzedać lub zachować, a gdy się wyklują każdy z nich znów zniesie 1000 jaj i tak dalej. Sama rozumiesz, istna żyła złota, a to wszystko za jedyne 500$! To jak będzie? - przymilał się podsuwając ci akwarium z Magikarpiem.

Dość ciekawa propozycja, jednak nie byłam przekonana do tego całkowice. W końcu w tych wodach roiło sie od tych pokemonów. A skąd mam mieć pewność czy nie są to jakieś feralne okazy.
- Cóż. Może i byłabym zainteresowana. Jednak cena jest mocno wyśrubowana. Ma pan na nie papier? Pozwolenie na hodowlę, wszystkie badania? - zapytałam i czekałam na jego speszenie.

3. - Eee... chwilunia! - gościu zaczął plątać się we własnej gadaninie i zniknął za straganem. Zaczął przewalać tam tonę papierów po czym wychylił się szczerząc od ucha do ucha.
- Ten okaz jest jedyny w swoim rodzajiu, przed chwilą go złowiłem. Co jak co, ale na Magikarpiach to ja się znam jak mało kto! Może cena i wysoka, ale sama pani przyzna, że to niewysoka cena przy późniejszych profitach prawda? - zagadywał usiłując zmienić temat.

Przyglądałam sie jak głupia temu człowiekowi. Skoro ma taką żyłę złota to po co ją oddawać.
- A to już nie lepiej założyć hodowlę, a nastepnie część z Magikarpiów przeznaczyć na potrawy. W końcu może pan otworzyc restaurację na przykład pod nazwą "Magikarp na 1001 sposóbów". A i w wtedy byłby pan znany na cały świat!
Chciałam jak najszybciej zakończyć to spotkanie,

4. - Wie panienka, ja to nie mam ręki do hodowli, a poza tym to wymaga czasu. Zdecydowanie bardziej sprawdzam się w handlu. Co do restauracji to jakoś nie mam serca zabijać tych stworzonek. No bo jak można zabijać tak słodkie rybki jak MAgikarpie? Niech sama panienka sie zastanowi, czy zabiłaby takiego Magikarpia. To jak będzie? Niech będzie sprzedam go za 250$ i do tego dorzucę bon na żywność! - zachecał dalej.

Pora się targować. Widocznie chce się pozbyć tej ryby. Co by tutaj wymyślić. A może coś takiego się uda.
- Dobrze. Mogłabym wziąć jednego karpia i złapać go do Safariball. A dla Ciebie pozostanie ten bon. Dodatkowo rozpowiem wśród znajomych jak dobrym sprzedawcą jesteś. To jak?

5. - To ostatnia sztuka którą mam i muszę ją mieć by móc zatankować i wypłynąć na połów nowych ryb. To jak bierze pani, czy mam szukać innego klienta? - zapytał zniecierpliwiony sprzedawca, który myślał, że łatwiej wciśnie tego pokemona pierwszej lepszej osobie, która się napatoczy. No cóż w tych czasach nie łatwo prowadzić własny biznesik.

- Już wspomniałam. Za darmo wezmę! - juz traciłam cierpliwość - Poza tym od studenta chcesz wyżebrać forsę? Cóż sama cienko przędę. - skoro koleś nie chce dac mi ryby. Żegnam sie z nim i skoje kroki kieruję ponownie do miejsca, w którym były łódki. W końcu sama sobie będę mogła złapac setki takich rybek.

6. Tak więc opuściłaś sprzedawcę, który był niezadowolony z faktu iż nie udało mu się niczego sprzedać. Po chwili dotarłaś do miejsce, gdzie było pełno łódek rozmaitej wielkości. Od bardziej luksusowych po te najprostsze zbite z kilku desek. Przy każdej łódce stała jakaś osoba zachęcająca do skorzystania z ich oferty. Oprócz tego znajdowal się tam też jakiś dziadek łowiący ryby.

Powoli podeszłam do człowieka, który łowił ryby. I spokojnym, cichym głosem do niego zagadałam. Nie chciałam mu spłoszyc ryb.
- Dzień dobry. Biorą? - zagadałam do niego w nadziei, że pomoże mi jak tutaj zdobyc ciekawe zdobycze.

7. - Bry dziecinko. Brać biorą, ale nie w tym miejscu. Zbyt duży ruch tutaj panuje. - odparł staruszek wzruszajac ramionami i wyciągając wędkę z wodu, po czym ponownie ją zarzucił zmieniając przynentę. Azurill wskoczył do wody i odpłynął sobie w siną dal tak więc jednego towarzysza mniej jak na razie.

- Dziękuję za informację! - następnie odeszłam od tego miejsca. Nawet nie pamiętałam, że ktoś ze mną łaził oprócz mojej Mew. Tak to jest, jak nie jest się nikim ważnym. Skierowałam się w strone łódek i zapytałam. - Dzień dobry. Którą łódkę może wypożyczyć biedna studentka biologii?

8. - Zalezy pse pani. Mamy tu ludki rozmaitygo gatunku, a ich cyna wacho sie łokropnie. Mni lub bardzi luksusowa, z wioślazem lub silnikiom spalinowym. Młoze tys pani sama wioslowac. Pani wybłór pani sprawa. - rzekł jeden z ludzi który zajmował się wyporzyczaniem tutejszych łódek. Tak więc na co się decydujesz?

No tak ceny żaden nie podał. Ale wolę sama się siłowac i przy okazji poćwiczyć. W końcu podjęłam decyzję.
- No dobrze. To wezmę taką manualną. Oczywiście nie posiadam funduszy. Ale z pewnością mi pan pomoże. - powiedziałam z delikatnym uśmiechem i puszczonym oczkiem. Przy sobie trzymam Mew, w razie jakiegoś ataku czy coś.

9. - Cóz w takim wypodku prose za mno. - rzekł i poprowadził cię kawałek dalej. Tam do brzegu była przymocowana tratwa. Wyglądała na w miarę solidną. Gościu zniknął na chwilę po czym przyniósł coś na rodzaj warzechy.
- To nasa jedyno łoferta za któru nie ceba płacić. Pani kce to niek bierze, a nie to i łaski bez. - dodał i odszedł.

Skoro poszedł to więcej sie nim nie będę przejmować. Ale jego akcent? Czy to był akcent czy brak podstawowej edukacji. No nic. Teraz o tym nie muszę myślac. Wsiadam na tratwę i powoli wiosłuję w stronę środka jeziora. Może tam coś znajdę ciekawego dla mnie.

10. No i śmigasz. Jedno wiosło, dwa wiosła, trzy wiosła... Po kilkudziesiędziu machnięciach wiosłami dotarłaś na środek jeziora, choć teraz prowadzący zastanawia się, czy nie lepiej było poprosić Mew, aby przetransportował tratwę swoimi psychicznymi mocami na środek jeziorka, ale to już nie mój problem Posiedziałaś tak chwilę i pierwsze co zobaczyłaś tam to takie oto stworzonko