Las- Hemp

Najciekawsze czego dowiedziałeś się od dziewczyny, to że jest ona łowczynią pokemonów... łapie sprzedaje pokemony. Co do ptaszka to w pewnym momencie po prostu zniknął. pewnie poleciał do swojego stada.

- W końcu ten upierdliwiec odleciał. A więc łowca pokemonów, pewnie sporo podróżujesz po regionach. W sumie jest coś pociągającego w tej profesji.
Teraz gdy już dowiedziałem się co nieco, choć i tego było mało oraz czując się na siłach postanowiłem, że nie ma co się opierdzielać i trzeba ruszać dalej przed siebie.
- No! Nie wiem jak ty ale ja czuję się już wypoczęty, więc możemy ruszać dalej w poszukiwaniu naszych skarbów.
Obejrzałem się jeszcze wokół siebie sprawdzając czy wszystko zebrałem i gdzie jest Duskull. Gdy wszystko było tam gdzie powinno być zacząłem zastanawiać się w którą stronę iść. Dyskretnie spytałem duskulla gdzie radzi się skierować, po czym pomyślałem, że skoro dziewczyna jest łowcą to musi orientować się gdzie jakie pokemony występują.
- Wiesz co, może teraz ty wybierzesz kierunek podróży?
I tak gdzie dziewczyna się skierowała, ja podążyłem za nią.

Dziewczyna wstała i kiwnęła głową zgadzając się by prowadzić. Razem z Duskullem ruszyliście dalej. Po pewnym czasie weszliście na teren, który należał do takich pokemonów

Były wszędzie, na drzewach, krzakach, kręciły się po ścieżce, którą szliście...

Rozejrzałem się po ścieżce zasłanej robalami i stwierdziłem, że ciężko będzie przejść nie rozdeptując żadnego, więc musiałem coś wymyślić. Nagle wpadł mi genialny pomysł do głowy.
- Nie wiem jak ty ale ja nie chcę mieć robala na bucie. Duskull używaj Psychic by odpychać robale znajdujące sę na ścieżce.
Dzięki temu będziemy mogli swobodnie przejść nie martwiąc się, że pod stopami poczuję nagle coś miękkiego rozpryskującego się na wszystkie strony.

Duskull doskonale sobie poradził usuwając robaki spod waszych nóg więc mogliście na spokojnie iść dalej. Po przejściu jakiś 500 metrów robaczki zniknęły i nie musiałeś się już martwić, że ubrudzisz sobie buty, gdy na któregoś nadepniesz. W tym momencie nie widziałeś żadnych dzikich pokemonów.

- Strasznie tu cicho, być może aż za cicho.
Rozejrzałem się po okolicy w poszukiwaniu czegokolwiek jednak jakoś nic nie przyciągało mojej uwagi, a ze względu na panującą tu ciszę postanowiłem to wykorzystać i poćwiczyć swoje nekromanckie talenty.
- Jeśli pozwolisz skorzystam z tej ciszy i poczytam sobie moje księgi. Jak byś coś zauważyła czy chciała o coś spytać to się nie krępuj. Duskull ty bądź moimi oczyma i porozglądaj się trochę po okolicy.
Tym samym sięgnąłem do swojej podróżnej torby i wyciągnąłem z niej księgę. Zdmuchnąłem z niej kurz, trochę czasu jej nie używałem, otworzyłem na zaznaczonej stronie gdzie ostatnio skończyłem i rozpocząłem jej studiowanie.

Zająłeś się swoimi sprawami, Duskull leciał przed Tobą i się rozglądał. Dziewczyna szła nieco z boku, jej pokemon gdzieś zniknął pewnie patrolował teren z góry. Jak na razie jednak nic nie było widać.

Dalej zagłębiony w swojej księdze, zupełnie nie zwracałem uwagi na otoczenie i od czasu do czasu tylko stęknąłem gdy próbowałem nauczyć się nowej sztuki nekromancji, a ona nie za bardzo mi wychodziła.
Jednak po chwili potrzebowałem oderwać wzrok od kaligrafowanych liter by przestały mi biegać po stronach księgi. Wykorzystałem ten moment by rozejrzeć się po okolicy i zastanowić gdzie właściwie się znajdujemy.

Byłeś w lesie i tyle. Nie mogłeś stwierdzić gdzie dokładnie jesteś bo wszystko wyglądało tak samo. Po pewnym czasie znów zobaczyłeś poke robaki. Wyglądały tak:

Stworki siedziały na drzewie i nie przejmowały się zbytnio waszą obecnością.

Też zbytnio nie przejmowałem się robakami, więc bardziej zająłem się praktykowaniem nauk z mej księgi. W pewnym momencie zdecydowałem, że wystarczy tej nauki i postaram wykonać się wszystkie techniki z pamięci.

Ćwiczyłeś sobie bez zaglądania do książki. W międzyczasie wkroczyłeś na terytorium takich stworków

Jak zwykle ten rodzaj pokemona mnie nie zainteresował wielce bez kszty zastanowienia szedłem przed siebie, ćwicząc dalej i rozmawiając ze swoją kompanką.

Szedłeś dalej rozmawiając z dziewczyną. Wokół były wciąż te same poke robaczki. Poza nimi nic ciekawego tu nie było.

Do reszty znudzony tym samym widokiem, zawołałem Duskulla i kazałem mu polecieć bardziej w głąb zarośli by je przeszukał, a następnie zająłem się dalszą pogawędką z towarzyszką.

Duskull zniknął w krzakach a wy szliście dalej, nic jednak nie było widać. Wszystkie pokemony się gdzieś pochowały.

I
d
ę

d
a
l
e
j.

- Ciekaw jestem czy żyją tu jakiekolwiek inne pokemony niż robale i pidgeye.

No cóż... jak na razie widziałeś tylko te robale i pidgeye. Co zrobić...

No cóż, tak jak dalej, bez żadnych zmian brnąłem przez zarośla lasu mając nadzieję, że w końcu napotkam tego właściwego pokemona, jednak wiedziałem że to będzie bardzo długa podróż. Zastanawiałem się ile dni lub miesięcy mi to zajmie. Mimo tego nie przejmowałem się i miło gawędziłem ze swoją towarzyszką. W między czasie zgłodniałem więc zrobiłem małą przerwę na jakiś lunch, a gdy już zapełniłem żołądek, wstałem i ruszyłem przed siebie.

Szedłeś, gadałeś z towarzyszką itd... ciekawych pokemonów jak nie było tak nie ma. Wokół was kręciły się same poke robaczki. Od czasu do czasu widziałeś też Pidgeye buszujące w koronach drzew.

Cóż miałem począć? Szedłem dalej, tak bez zastanowienia marząc o napotkaniu pokemona który nada sens tej wyprawie. Rozejrzałem się po okolicy by zobaczyć co mnie otacza i szukałem krzaczastych zarośli w których mógł by skrywać się Exeggutor.

Szedłeś i szedłeś, jednak poza robaczkami i Pidgeyami nic nie było widać. No cóż... widocznie to nie było terytorium pokemonów, które poszukiwałeś. Zauważyłeś jednak, że okolica zaczyna się zmieniać. Pojawiły się nowe gatunki drzew i krzaków, póki co pojedyncze, im dalej jednak wędrowaliście tym więcej ich było.

Bez zastanowienia skierowałem się w strone nowego poszycia tego lasu. Moze teraz szczęście się do mnie uśmiechnie natrafie na jakis inny gatunek pokemonów.

1. Szedłeś dalej jednak poza zmianą otoczenia nic ciekawego wokół się nie działo. Dzikich pokemonów nigdzie nie było. Póki co nie miałeś jakoś szczęścia. Trochę jeszcze czasu minie nim uda Ci się spotkać poka, którego szukasz.

Achh doskonale wiem że zanim znajdę tego właściwego minie kupa czasu. Jednak nie zniechęca mnie to i muszę dążyć do obranego celu. Szedłem przedzierając się przez napotkane zarośla. Zwróciłem się do swojej kompanki.
- Jak długo może zajmować znalezienie tego właściwego pokemona? Chodzimy tu już przez dłuższą chwilę, a śladu po naszych pokemonach jak nie było tak dalej nie ma.

- Mojego spotkamy pewnie już niedługo, Twój występuje po drugiej stronie lasu... Powiedzmy że jesteś w jednej trzeciej drogi do jego terytorium. Tak więc dość długi spacerek Cię jeszcze czeka. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko. Po chwili zauważyłeś, że coś się do was zbliża, nie byłeś jednak pewny co to było, krzaki były zbyt gęste.