Darkrai Klaudia - GhostRiderka

No właśnie, byłam pokemonem. Poza tym znowu ruszam sama. Zresztą kto by chciał ruszyć z kimś, kto przez nieuwagę może wywołać u kogoś koszmary. Może jednak wypadałoby się przespać, zebrać więcej sił? Udałam się do swojego pokoju i położyłam się na łóżku. Chociaż raz chcę się poczuć jak dawniej...

Leżąc na łóżku zobaczyłaś sufit, na którym ktoś coś nabazgrał. Były to dwa imiona : Klaudia i Cody, obok siebie połączone pojedynczą linią, jak w drzewie genealogicznym. Chwilę potem znów usnęłaś.
Obudziłaś się jeszcze przed świtem. Dziwne, ale jedno z imion wyblakło, było nie czarne, a szare. Bardziej matowe...

Podleciałąm do sufitu.
- Kolejna dziwna rzecz? - zdziwiłam się.
Położyłam łapę na napisie i spojrzałam, które to imię wyblakło. Tylko dlaczego?

Tego nie mogłaś wiedzieć. Hm... W końcu twój brat o medium. Może on maczał w tym palce z daleka? Może są na tym świecie rzeczy, które się fizjologom nie śniły? W każdym razie niedługo wstanie słońce, więc jeśli masz ruszać, to lepiej teraz.

Wkrótce wzięłam tylko mapę i czas wyruszyć. Szkoda, że znowu będę sama. Wkrótce udałam się jako cień w drogę. Chcę jak najszybciej odnaleźć rodzinę i Zoruę.

Ruszyłaś cienistym szlakiem. Obok ciebie wędrowali ludzie i pokemony, ale nie dostrzegali twojej obecności. Czasem tylko jeden lub drugi wzdrygnął się, czując twój mimowolny dotyk na skórze. A do kresu wędrówki daleko, oj, daleko...

Tak więc wędrowalam dalej. Przy okazji rozglądałam się wokoło. Hah, ludzie są ślepi, nawet pod nogi nie patrzą, bo czasem nie mam cienia, w którym mogę się schować.

A jednak ktoś cię zauważył. Pewien dziki pokemon patrzył prosto na ciebie, przekrzywiając głowę. A gdy tak się przyglądał jego spiczaste uszy przekrzywiały się pod zabawnym kątem
- Znowu mam jakieś schizy czy po prostu widzę duchy? - zastanawiał się pokemon na głos

Spojrzałam na pokemona. Jaki to gatunek?
- Raczej widzisz mrocznego pokemona jako cień - odpowiedziałam krótko.
Wkrótce powędrowałam w miejsce, gdzie nikogo nie byłoi spojrzałam na mapę.

Pokemon podążył za tobą
- Rzadko kiedy spotyka się Darkraia, zwłaszcza tutaj - pokemon zajrzał ci w kartkę, a potem odwrócił wzrok
- Jestem Victini. Na imię mam Azrael. A ty? - dodał po chwili myślenia

- Klaudia - przedstawiłam się. - Tak się składa, że mieszkam niedaleko, raczejmieszkałam , jako człowiek - powiedziałam.
Zwinęłam mapę.
- A czego szuka tutaj ktoś taki jak ty? - spytałam.

- Przygód, szczęścia, pieniędzy... jedzenia! - rzucił półżartem uśmiechając się
- A ty? Wyrzucili cię twoi trenerzy? Czasem tak bywa, nie przejmuj się - powiedział

- Nawet nigdy nie miałam trenera - powiedziałam. - Po prostu ostatnio tyle się dzieje, że ciągle jestem w podróży. Ledwie wróciłam i już są kłopoty - pokręciłam głową.
Spojrzałam na Victiniego.

- Kłopoty? Może ci pomogę. Jestem zwiastunem dobrego dnia! - rzucił i zrobił salto w powietrzu. No tak, pokemon-klaun. Ty to masz szczęście...Ale lepsza taka pomoc niż żadna, prawda?

Przypomina mi się Odd.
- U mnie każde towarzystwo miło widziane - powiedziałam zadowolona.
Przynajmniej będzie mi kto miał poprawić nastrój.

- Ekstra! - wykrzyknął i znów zrobił salto. Nie ma co, niezły klaun ci się trafił... Ale przynajmniej rozrywkowy. Trzeba brać, co dają, nie?

- Hm to może opowiesz mi coś o sobie? - spytałam.
Jak potem chciał to mu opowiedziałam o sobie, czyli jak to stałam się pokemonem.

- Ja? Ja przybyłem tu z bardzo zimnych stron. Ale to nie było moje środowisko. Teraz łażę po świecie, nudząc się. Każdy chce się ze mną przyjaźnić tylko ze względy na mój szczególny typ: Ognisto-psychiczny - rzucił ze smutkiem. A ciebie olśniło. Twoi wrogowie to głównie typy robacze... i walczące, czyż nie?

- Aha, rozumiem... - powiedziałam.
Zamyśliłam się na chwilę.
- Cóż, ja ogólnie jako typ mroczny mam kłopoty z robakami i walczącymi, więc pod tym względem byś mi bardzo pomógł. I mówię ci od razu, by później nie wyszło, że przyjaźnie się z Tobą tylko dla tego - poinformowałam go.
Chociaż nawet jakby nie miał tych typów to bym bardzo chętnie się z nim zaprzyjaźniła.

Victini uśmiechnął się
- Jeśliby ktoś coś do ciebie mia, to chętnie ci pomogę. W razie ataku - powiedział, kręcąc się w kółko. Chyba był już gotowy do działania... Albo lubił się kręcić. Jedno z dwóch
- To gdzie i kiedy idziemy?

Pokazałam mu mapę.
- Tutaj pewnie będzie moja rodzina... - chcę do nich dotrzeć i potrenować po drodze - powiedziałam pokemonowi .
Po tym złożyłam mapę.

- Twoja rodzina? Inne Darkraie? - zapytał zdziwiony. Ruszyliście w swoją drogę. Ludzie dziwnie patrzyli na gadającego do siebie Victini i pukali się w czoło. Jedynym plusem był fakt, iż nikt nie chciał zbliżać się do walniętego pokemona

- Innych darkrai raczej nie ma - powiedziałam. - Cóż ze mną sprawa ddość specyficzna bo jestem człowiekiem zmienionym w pokemona - wyjaśniłam.
Po tym po drodze opowiedziałam victiniemu wszystko.

Victiniemu szczęka opadła
-[b] Ale jaja... To takie coś było i ja nic o tym nie wiedziałem?/b] - zapytał po chwili, gdy pozbierał szczękę z ziemi. No tak, nic nowego. Mało kto by w to uwierzył.

Zaśmiałam się.
- No tak bywa - odpowiedziałam.
Lekko spuściłam głowę.
- Już wolałabym się nudzić przy książkach - powiedziałam nieco smutna.
Wędrowałam dalej.