Digital Black - Gra Myun

Dotarliście a ty od razu zaczepiłaś siostrę Joy ona z uśmiechem na ustach więła od Ciebie pokeballe
-Zazwyczaj trenerzy nie przywiązują większej wagi do karmienia swoich pokemonów, a one sam w sobie wymagają odpowiedniej opieki, pokemony które niedawno się wykluły potrzebują więcej witamin, jednak nie potrzebujesz specjalnej karmy do tego wystarczą odpowiednie jagody, które rosną w okolicach jezior lub większych zbiorników wodnych, mają w sobie więcej witamin niż wszelkie inne jagody, dzięki temu stworki stają sie troszkę silniejsze i bardziej odporne na wszelkie choroby- powiedziała dalej się uśmiechając.

Czarnowłosa spojrzała zdziwiona na pielęgniarkę. Do czego to doszło, by trenerzy zapominali o karmieniu własnych pokemonów? Widać nie jest z nią jeszcze tak źle jak myślała. Spojrzała jednak kątem oka na Oisina, na wypadek gdyby to jemu zdażało się zapominać o karmieniu. Przy okazji też zdała sobie sprawę, że sporo czasu upłynęło, a ona nadal nie opuściła jeszcze miasta.
- Siostro, co się stało z tymi trenerami, co byli tu kilka godzin temu? Nie trzeba się więcej obawiać potwora z Ilex Forest. - I odsunęła się nieco od lady, na wypadek gdyby inny trener potrzebował skorzystać z pomocy medycznej dla swoich pokemonów. Jak zaczęła się zastanawiać nad tymi jagodami to zdała sobie sprawę, że na jej drodze nie ma żadnych jezior. Ale jeśli Togepi nie dostanie tych jagód to nie będzie tak zdrowy i silny jak mógłby być. Potrzebny był tu pokemon latający, czy będzie musiała prosić Oisina o przysługę? Lepiej się pospieszyć, muszą jak najszybciej przejść przez ten lat. - Idziemy, nie chce nocować w lesie wśród trujących pokemonów - zarządziła, gdy tylko otrzymała z powrotem swoje pokemony.

Kobieta spokojnie uśmiechnęła się do Ciebie, podziękowała Ci za informacje na temat wielkiego niby potwora, po czym oddała Ci pokemony, mówiąc od razu że są całe i zdrowe, Oisin kiedy do niego podeszłaś stał spokojnie i patrzył na plakaty, które wisiały na ścianie, w sumie nie było tam nic ciekawego, jednak dla znudzonego człowieka nawet biały sufit jest czymś niewyobrażalnie ciekawym prawda? Twoje słowa wyrwały go z zamyślenia
-W sumie w którą stronę masz zamiar iść, jakoś wypadło mi to z głowy- mruknął drapiąc się po skroni i szybko wyszedł przed centrum pokemon.

Dziewczyna bez słowa schowała Poke Balle do kieszeni płaszcza, starając się by za bardzo nie odstawały... co niespecjalnie jej wyszło. Jej garderoba nie przewidywała takiej ilości stworków, ona sama z resztą też nie.
- Dziękuję - powiedziała swobodnym tonem po czym odwróciła się do czekającego na nią chłopaka. W sumie to po co on się tak za nią włuczy to nie rozumiała... sądziła, że również ma coś do roboty. Pasowała jej jednak jego obecność gdyż dawała jakieś dodatkowe bezpieczeństwo, przeprawa przez las mogła zająć im przecież parę dni. Trening Espurr był dla niej priorytetem, gdyż nie mogła wrócić do domu ze słabym pokemonem. Z drugiej strony Togepi wymagał o wiele więcej opieki więc nie mogła go zaniedbać... postanowiła wypuścić go z kapsuły, by mógł oswoić się z Centrum. W końcu często miał w nim bywać. - Goldenrod City - odpowiedziała i ruszyła do drzwi spodziewając się, że Oisin pójdzie za nią. - Masz tu coś jeszcze do załatwienia? Po jutrze muszę być w mieście... - dodała zatrzymując się i oglądając za siebie. W sumie tak wypadało... szanowała jego czas.

Togepi bardzo szybko wyskoczył z pokeballa, było po nim widać, że jest zadowolony, uśmiechnięty i jakoś dziwnie pobudzony, szarpał Cię nawet za buta, co do niego nie pasowało, może gorszy dzień? Albo wręcz przeciwnie? Dobry? Oisin uśmiechnął się kiedy wyszliście z centrum pokemon, po czym rozejrzał się po okolicy obserując ludzi mijających was
-Generelnie wszystko mam przy sobie możemy na spokojnie ruszyć dalej, o ile nie jest problemem dla Ciebie, że ruszymy razem? Rodzinna od dawna wypycha mnie z domu abym poznał świat- powiedział dalej się uśmiechając czekał barszo spokojnie na twoją decyzję.

Czarnowłosa ze zdziwieniem zauważyła, że nie ma ochoty kopnąć dobierającego się do jej buta pokemona, co zwykle byłoby jej pierwszym odruchem. I dobrze, w Centrum Pokemon mogłoby to zostać nienajlepiej odebrane. Postanowiła nawet podnieść Togepi i nieść go na czas gdy byli w mieście, aby nikt mu przypadkiem nie zrobił krzywdy. Czyżby instynkt macierzyński? Skrzywiła się na samą myśl, co mogło wyglądać jakby była to reakcja na słowa Oisina. - Coś o tym wiem. Może po prostu nie chcieli cię w domu? - Nie tak trudno się do tego przyznać, ludzie robią dzieci którymi potem nie chcą się zajmować. Jej ojciec trochę bardziej lubił pokemony od niej, co wywołało jej niechęć do nich... ale im dłużej przebywała w ich towarzystwie tym bardziej nasuwała jej się myśl, że w sumie to miał rację. Też zaczynała lubić pokemony bardziej od ludzi... czy też nie lubiła ich mniej niż nie lubiła ludzi, jak kto woli. - Właściwie to miałabym prośbę... czy Skarmory jest twoim jedyny nadającym się do walki pokemonem? - Pozostawała sprawa tych jagód dla Togepi, które nieszczęśliwie nie rosły w Ilex Forest w którym brakło jezior.

Wszelkie pieszczoty z twojej strony względem pokemony były mile widziane, stworzonko domagało się więcej, jednak było jasne, ze więcej dostać nie może, przecież nie można Cię zmusić do ucałowania go, albo pogłaskania, tak dalej mówimy o pokemonie, który mimo wszystko domagał się twojej uwagi, co do jednego na pewno miałaś rację, gdybyś nie wzięłą go na ręcę stałoby się coś nieprzyjemnego, ludzie nie patrzą jak chodzą, nie interesuje ich co jest pod ich nogami, dlatego bezpieczniej było pokowi na twoich rękach
-W sumie może masz rację, aż nie chce mi się o tym myśleć- dowpoedział towarzysz kiedy napomknęłaś o jego rodzienie widocznie nie był to aż tak miły temat, szliście przez pewien czas w milczeniu do momentu kiedy nie zadałaś kolejnego pytania, nad którym chłopak zastanowił się przez chwilkę, po czym odpowiedział
-Mam jeszcze jednego, a po co Ci on?

Stworek wiercił się w ramionach dziewczyny, na co ta odpowiedziała odruchowo uspakajającym głaskaniem. Czego innego spodziewać się po noworodku? Może gdyby była z nim sama spróbowałaby się nawet uśmiechnąć, ale nie była więc tyle musiało starczyć. Maluch i tak nieźle znosił podróż, spodziewała się że bałby się ruchu ulicznego i hałasu.
- Pielęgniarka poleciła karmić Togepi jagodami rosnącymi przy jeziorze, a w tej okolicy żadnych nie ma... obawiam się, że ich brak może źle wpłynąć na jego zdrowie. - Nie mogła przecież iść inną drogą do Goldenrod City, było za daleko... z drugiej strony co miała zrobić? Celem jej wyprawy było to miasto i musiała dotrzeć tam o określonej porze. Na chwilę przypomniała sobie Meowth i Antidotum, które jej przyniosła... gdyby w tym lesie rosły takie jagody, z pewnością pomoc kotki by sie przydała. Czarnowłosa przystanęła nagle przypominając sobie o swojej wcześniejszej decyzji wypuszczenia Meowth... jeśli miałaby to zrobić, to teraz byłaby na to najlepsza pora. Na samą myśl poczuła jednak nieprzyjemny chłód w żołądku, uczucie związane z bezpowrotną utratą czegoś cennego. Przez chwilę walczyła z myślami wpatrując się w chodnik. Przecież nie chciała trenować pokemonów, a Meowth niczym nie zawiniła... ale czy nie lepiej jej będzie na wolności niż z nią? Z drugiej strony od kiedy przejmowała się uczuciami pokemona? W takim razie powinna postąpić samolubnie i zabrać kotkę ze sobą. Decyzję musiała podjąć teraz, po powrocie z Goldenrod będzie już na to za późno. Czarnowłosa nieświadomie przycisnęła Togepi bardziej do serca, które biło nieco szybciej w obliczu emocji choć pewnie jej twarz niewiele z nich zdradzała.

Kiedy tylko kucnęłaś Togepi jakby coś usłyszał rozejrzał się nerwowo i wyskoczył z twoich rąk, nie zdążyłaś na szczęście wypuścić kotka, byłoby to coś niezbyt przyjemnego dwa pokemony latające na wolności w jednym momencie to mogłoby być za wiele na jeden raz, Togepi leciał dalej nie przejmując się tłumem, poleciał za tym co słyszał, wbiegł do jakiegoś zaułka, a tam pod kartanami, siedział taki pokemon:

*Fabularne wprowadzenie pokemona, Myun oficjalnie go już posiada.
Kiedy tylko Togepi uniósł lekko karton zakrywający pokemon ten schował się w głąb swojego pseudo domku i spoglądał to na Ciebie to na Togepiego dość niepewnie, kiedy tylko twój pokemon zrobił krok w jego stronę ten starał się schować jeszcze bardziej.

Tok myśli czarnowłosej został przerwany kiedy pokemon opuścił niespodziewanie bezpieczne schronienie jej rąk. Przez sekundę widziała jak przemyka pomiędzy nogami spieszących gdzieś przechodniów i jej głowę zalała wizja mokrej plamy, która po nim zostanie jeśli w porę go nie złapie.
- Togepi, ani się waż! - Zawołała za uciekającym stworzeniem używając najbardziej autorytatywnego tonu na jaki ją było w tej chwili stać. Skoro nie byłaby w stanie go złapać, uważała chociaż na ludzi by w razie czego kogoś odepchnąć nim skrzywdzi jej maleństwo. Oczywiście ich reakcja ani trochę jej nie interesowała, najwyżej Oisin za nią przeprosi. Na miejsce dobiegła dysząc i harcząc, nadal dźwigała sporo bagażu, a do tego nie przywykła do wysiłku fizycznego. Gdy jej oczom ukazał się powód takiego zachowania Togepi, poczuła zarówno rozdrażnienie, że niepotrzebnie ją zmartwił oraz ulgę, że nie próbował od niej uciec. To mimo wszystko byłoby dość nieprzyjemne, gdyby podopieczny tak jej nie lubił, że próbowałby uciekać przy pierwszej okazji wypuszczenia z balla. Złapanie pokemona miało przecież gwarantować jego przywiązanie i posłuszeństwo. Gdy Togepi ruszył karton, a z pod niego wyjrzała para białych oczu, dziewczyna szybko podniosła go z ziemi i wycowała na parę kroków. Zwróciła się do niego poważnym tonem, by wbić mu do głowy powagę sytuacji. - Jesteś jeszcze mały, ten pokemon mógł cię poważnie zranić.

Twój towarzysz bardzo spokojnie , jednocześnie opanowując za tobą wściekły tłum, ty leciałaś na oślep za swoim pokemonem, który twoim zdaniem wpadł w wielkie tarapaty, okazało się, że całym problemem był mały i dośc dziwny pokemon, od razu zabrałaś pokemona w ręcę, a jego odpowiedź była bardzo dziwna
-Toge, togepi- mruknął machając energicznie łapkami, jakby był na prawdę przejęty, pokazywał co chwilkę na obcego dla Ciebie pokemona, nie rozumiałaś nic z jego mowy, z jego toku rozumowania, rozumiałaś tylko jedno, Togepi bardzo współczuł obcemu pokemonowi, jednak co ty sama masz z tym zrobić? Jesteś tylko biedną trenerką, która niby nie przejmuje się pokemonami a ma ich już całkiem sporą gromadkę.

Pokemony miały dziwną tendencję pojawiania się w życiu nieprzepadającej za nimi dziewczyny na każdym kroku. Gdzie ona była przez całe swoje życie, że doświadcza tego wszystkiego dopiero teraz? No tak, siedziała w sali komputerowej pracując nad oprogramowaniem ojca. Może przeznaczenie ją doganiało? Stworek znaleziony przez Togepi nie był w za dobrym stanie, był conajmniej przestraszony, a może nawet chory. A co najważniejsze, nie wyglądał na tutejszy gatunek, więc musiał zostać przyniesiony przez trenera. Nie było mowy, by czarnowłosa miała bardziej nadrabiać drogi i wracać się do Centrum... poza tym to byłby już trzeci raz jednego dnia w tej samej lecznicy. Jeszcze pomyślą, że się znęca nad tymi pokemonami, albo gorzej - założyła dla nich przedszkole. A to w końcu jej rodzinne miasto.
- No już spokojnie - mruknęła uspokajająco do piszczącego Togepi i odstawiła go na ziemię w bezpiecznej odległości od pomarańczowego stworka, nie spuszczając z niego wzroku. Meowth znalazła wcześniej w lesie Antidotum, a z domu zabrała też jakieś lekarstwa... może coś się przyda. Położyła wielki plecak podróżny na środku chodnika i zaczęła przekopywać jego zawartość. - To wszystko co mam - powiedziała w końcu zwracając się do Oisina, wyciągając buteleczkę z Potion, a w drugiej ręce trzymając odtrutkę. To jednak on z ich dwójki się lepiej zna... a ona przecież nie będzie sama się zbliżać, bo jeszcze ma wściekliznę. Podrapie ją, zarazi czymś, a za miesiąc sama się w takiego zamieni. Nie wiadomo. - Nie bój się, przecież cię nie zjem - dodała jeszcze tym razem zwracając się do znajdy, choć miała nadzieję uspokoić tym trochę Togepi.

Chłopak kucnął obok Ciebie przejmując medykamenty, próbował się zbliżyć do małego pokemona jednak nie udało się, bał się maluch i nic tego nie mogło zmienić, jednak zrobiłaś mały błąd, nie przypilnowałaś plecaka, Togepie korzystając z okazji zaczął przeszukiwać twój pakunek, dopiero kiedy zauwazyłaś światło za swoimi plecami zorientowałaś się, ze coś jest nie tak spojrzałaś za siebie, a tam nie było już małego jajeczkowatego pokemona, a coś takiego:

Stworzenie kochające słodycze, święta, oraz wyszstko z tym związane miało wielkie problemy z tym, aby oprzeć się cukierkom wystającym z twojego plecaka nie możesz być na niego zła prawda? A co dziwne nawet pomarańczowy pokemon odważył się podejśc do twojego pokemona po jego dziwnej zmianie

odejmij sobie jedno rc.

Myun zaczynała ta sytuacja ze znajdą już irytować, gdyż nie miała cierpliwości do cudzych słabości szczególnie, gdy kolidowały z jej planami. Pokemon bał się Oisina i nie było powodu sądzić, że z nią będzie inaczej. Angażowanie małego Togepi nie wchodziło w grę i jak mijały minuty, czarnowłosa zaczynała coraz bardziej dopuszczać możliwość zadzwonienia po Policjankę Jenny, by ona zajęła się tym przypadkiem. Kiedy dziewczyna biła się z myślami starając nie dać nic po sobie odczuć, by bardziej nie spłoszyć znajdy z jej plecaka zaczęło wydobywać się światło. Myun wiedziała dobrze, czym są ewolucje i była świadkiem kilku na przestrzeni lat. Nigdy jednak postaci swojej nie zmienił żaden z jej podopiecznych, a była to jednak rzecz godna uznania dla trenera... pokemon w którego zmienił się Togepi był zacznie większy i skrzydlaty, jego kolor zmienił się z kremowego na czystą biel poznaczoną zdobieniami jak na jajku Togepi. Pokemon nie wydawał się już tak bezbronny jak jego wcześniejsza forma, jednak każdy stworek musi się do takiej zmiany przyzwyczaić... jak wynikało z jej doświadczenia. Pomarańczowy na chwilę zapomniany, Myun sięgnęła po pokedex, by przekonać się z czym ma do czynienia. To nie był znany jej gatunek, a nie miała jeszcze okazji pogadać z ojcem. Trochę się też obawiała, że ten postanowi jej go odebrać, jeśli uzna go za jakiś rzadki okaz. Może w tym stanie będzie w stanie bezpiecznie zbliżyć się do pomarańczowego, przynajmniej by podać mu lek? W końcu Siostry Joy używają pokemonów w pielęgniarstwie, więc musi to być możliwe.

Bicie się z myślami zajęło wystarczająco dużo czasu by kątem oka zobaczyć ewolucję pokemona, wyjęłaś bardzo spokojnie pokedex i przeskanowałaś swój nowy nabytek, maszyna przez chwilkę pobuczała, po czym pokazała takie dane:

Togetic samiec charakter: Pokemon nie zmienił swoich przyzwyczajeń, każde świeta dalej obchodzi tak jak powinno się to robić, czyli zgodnie z tradycją. Stworzenie nie obawia się o to co pomyśli sobie jego trenerka na spokojnie robi swoje, nie boi się walk, ani pokazów, ani tym bardziej opinii innych na swój temat. Zawsze kroczy własną drogą, czasami wymaga od innych dostosowania się tego co sam ma zamiar zrobić ataki: Growl, Charm, Metronome, Sweet Kiss, Yawn, Enore, Follow Me, Bestow, Wish, Ancient Power, magical leaf

Maluch bardzo spokojnie lewitował obok Ciebie, a twój tymczasowy towarzysz zdołał wydusić jedynie:
-Gratulacje- dalej z podziwem spoglądał na twojego pokemona, a co do małego pomarańczowego dziwaka chowającego się pod kartonem, widząc całe zajście chyba jakoś bardziej przekonał się do Ciebie samej skoro togepi zmienił formę znaczy, że był szcześliwy u twojego boku, a co za tym idzie był to pewnie znak dla pokemona, że można Ci zaufać, sam wręcz wyszedł spod kartonów i nastawił ranny bok, przez który był lekko spanikowany. Co do samej rany, nie była potrzebna pomoc Siostry Joy, było to tylko lekkie zadrapanie, które na spokojnie mogłaś wyleczyć potionem, to właśnie zrobiłaś, a pokemon zadowolony czekał co dalej masz zamiar zrobić

W swojej obecnej formie Togetic był zdecydowanie większy, a co najważniejsze miał znacznie ułatwioną możliwość poruszania się po świecie. Dodatkowo ewoluował w typ latający, a te mogą być naprawdę przydatne w podróży po nieznanych miejscach. Nie to, aby Myun zamierzała gdzieś Togetica wysłać samego, to przecież nadal jeszcze dziecko...
- Nigdy jeszcze nie widziałam, by pokemon ewoluował tak szybko po narodzinach... - O pomyłce jednak nie mogło być mowy, nawet pielęgniarka to potwierdziła. Może pokemon-geniusz? Wszechświat w którym żyli rządził się pewnymi kluczowymi prawami, a samo istnienie pokemonów im przeczyło. Czy dlatego dla tak wielu ludzi stworzenia były do tego stopnia pasjonujące? Choć spędziła z Togetickiem jedną czwartą czasu spędzonego z Oisinem, czuła się z nim bardziej zżyta. Na przekór temu spostrzeżeniu oraz własnej osobowości, postanowiła postarać się bardziej w kontaktach z chłopakiem. - Przynajmniej nie potrzebujemy już tych specjalnych jagód, o których mówiła pielęgniarka... - Tu spojrzała na Oisina, licząc że ten domyśli się, że nawiązuje do swojego wcześniejszego pytania o jego Skarmory. Wyciągnęła ręce w stronę Togetica mając nadzieję, że ten przyfrunie do niej na tych swoich mikroskopijnych skrzydełkach. Chwilę po tym ukucnęła na przeciwko pomarańczowego, który na szczęście nie wymagał opieki psychologa pokemon. Być może więc w cale nie został porzucony przez trenera, a sam się tutaj przyplątał? Podobnie jak wcześniej z Meowth, nieodpowiedzialnie byłoby go tutaj zostawić... pokemon mógł nie przeżyć w mieście. - A co do ciebie to w Centrum Pokemon będziemy dopiero za parę dni, ale spróbuję się tobą zająć do tego czasu jeśli chcesz... - To było dziwne, szczęka czarnowłosą bolała od tego ciągłęgo paplania. Nie przywykła do tak licznego towarzystwa, za wiele się działo w okół niej. Mimo to, wejście do Poke Balla zapronowała tylko pomarańczowemu.

Togetic podleciał do Ciebie jakże zadowolony ze swojej nowej umiejetności jak widać dreptanie po ziemi nie cieszyło go tak bardzo jak latanie, był szybszy sprawniejszy i ogólnie bardziej zadowolony z życia, pomarańczowy pokemon też zbliżył się do Ciebie i zaczął lekko ocierać się o twoją nogę, kto wie może właśnie jakoś tam Ci zaufał? Chociaż może ma to coś wspólnego z twoim pokemonem?
-Zawsze można by było poszukać jakichś jagód, uszczęśliwienie pokemonów raz na jakiś czas to nci złego, a kto wie może kiedyś Ci za to podziękują?- odpowiedział twój towarzysz, czekał spokojnie aż się spakujesz i generalnie zbierzesz żebyście mogli ruszyć dalej.

- To dobry pomysł - przyznała czarnowłosa mimowolnie kończąc dyskusję. Rozmowa ją męczyła, ale chciała jakoś złapać kontakt z być może jedyną osobą, której nie przeszkadza jej odmienność. Poza tym niósł za nią ciężką torbę z jedzeniem, a to był niezaprzeczalny plus tej znajomości. Pozbierała wszystkie wyrzucone wcześniej z torby szpargoły i założyła plecak poprawiając płaszcz. Na mizianie znajdy nie zareagowała, bo też nie wiedziała jak na to zareagować... zamiast tego wyciągnęła Poke Ball dając pokemonowi możliwość wejścia do niego jeśliby chciał.
- Chyba że wolisz bym wcześniej pokonała cię w walce pokemon - zwróciła się do niego bardziej by go popędzić. W końcu nie będzie robiła zamieszania na środku ulicy... poza tym dopiero co zużyła na niego całą butelkę lekarstwa. Jeśli pomarańczowy nie będzie się opierał, Myun skinie Oisinowi głową na znak że mogą ruszać i od razu wyjdzie na prowadzenie. Rzecz jasna Togetic ma za nią podążać, jakikolwiek sposób wybierze.

Pomarańczowy pokemon od razu dotknął pokeballa, nie protestował, jak widać nie chciał protestować, na spokojnie mogłaś spakować rzeczy i ruszyć dalej przed siebie, Oisin zabrał się spokojnie za tobą, teraz zotało tylko przeciśnięcie się przez miasto, a jak wiadomo w godzinach wielkiego zagęszczenia na chodnikach może to być bardzo ciężkie zadanie, jednak czas w kończu ruszyć, chyba jeszcze nikt z zamiarem opuszczenia domu nie siedział aż tyle w swoim rodzinnym mieście, ruszyliście więc, po około 15 minutach byliście już na skraju miasta, a przed wami pojawiła się droga przecinająca las.

Czarnowłosą zaczęło poważnie martwić, że stracili prawie pół dnia i przez ten czas nie opóścili nawet miasta dlatego bardzo jej ulżyło kiedy jej oczom zaczęły ukazywać się szczyty drzew Ilex Forest. Zerknęła w bok, by upewnić się, że Togetic jej gdzieś nie odleciał po czym bardziej pewna siebie niż ostatnim razem wkroczyła do lasu. Czuła, że może powinna coś powiedzieć, ale nie widziała co więc nie odzywała się. Cisza była przyjemnie kojąca i jedynym przerywającym ją gdźwiękiem, którego chętnie słuchała był głos jej nowowyeluowanego podopiecznego. W przeciwieństwie do pozostałych, Togetic naprawdę musiał na niej polegać gdyż był taki mały... w jakiś sposób to sprawiało, że zajmował w jej sercu szczególne miejsce.
- Ile czasu nam zajmie przeprawa przez las? - Zapytała czarnowłosa w końcu, gdy monotonny marsz zmusił ją do ponownego przeanalizowania celu wyprawy. W cale nie była pewna, czy uda jej się wyjść z twarzą z tego wszystkiego, a wiedziała że ojciec chętnie będzie ją o to obwiniał.

Szliście dalej w ciszy, docierając do lasu słyszałaś nie tylko swojego pokemona, lecz inne dzikie istoty zamieszkujące to jakże piękne miejsce, szliście wraz z towarzyszem w ciszy, byłaś zamyślona, dopeiro po jakiejś chwili przerwałaś ciszę
-Droga nie powinna zając nam więcej niż 3-4 godziny, zależy od tego jak często będziemy się zatrzymywać, oraz w jakim celu będziemy robić te postoje- odpowiedziała twój towarzysz, jakby tobą nie zainteresowany rozglądał się po lesie starając się znaleźc coś w koronach drzew jednak jedyne co widzieliście to takie stworzenia:

Przypominając sobie jak ostatnim razem Meowth znalazła w lesie przedmiot, czarnowłosa ponownie wypuściła ją z jej kuli. Poza tym miała jakąś dziwną ochotę na nią spojrzeć, by przekonać się czy podjęła słuszną decyzję... kotka zapewne nie będzie zadowolona z przymusu włuczenia się za nimi przez las, jednak Myun niespecjalnie to interesowało. Niech ma trochę wysiłku fizycznego, dobrze jej zrobi.
- Tylko tyle? Spodziewałam się, że będziemy musieli tu nocować... - Ilex Forest był na mapie o wiele większy niż w rzeczywistości jak się wydawało. Dziewczyna obawiała się, że będzie to prawdziwy test, jednak świadomość że od największego miasta w regionie dzieli ich parę godzin marszu działała uspokajająco. Mijane gatunki pokemonów były jej w większości znane z podręczników i jak można się było spodziewać były to przedstawiciele typu robaczego. Nie najlepsi przeciwnicy dla psychicznego typu jakim była Espurr. Myun przyszło coś do głowy... - Czy wymiany pokemonów między trenerami są napradę tak częste? Jeśli tak to w Goldenrod na pewno będę miała ku temu okazję... - Jako programistkę bardzo interesowało ją jak działa program do tego typu wymian, wiedziała że pokemony zmieniają się kapsułami. Nie chciała pozbywać się pokemonów, które posiadała w tej chwili dlatego zaczęła rozważać złapanie któregoś z pospolitych robaczków... zapewne nie dostanie za niego nic ciekawego, ale przecież nie o to jej chodziło. Postanowiła ponownie zdać się na instynk swojego pokemona i wypuściła Espurr. - Spróbuj znaleźć dla siebie przeciwnika...

Wypuściłaś swojego pokemona ten zerknął na Ciebie po czym przeciągnął się w tym samym czasie z jego futra wypadła taka buteleczka:

Kot nie przejął się nią specjalnie, zignorował to i po prostu zaczął ostrzyć pazury o najbliższe drzewo
-Dla osób nie znających drogi może to być ciężka przeprawa co innego jeśli wiesz co i jak- odpowiedział twój towarzysz i przeciągnął się, usłyszałaś ciche i nieprzyjemne chrupnięcie kości. Zadanie kolejnego pytania przez Ciebie zmusiła chłopaka do przyjęcia poprzedniej postawy
-Z tego co wiem, większość trenerów, którzy chcą wymienić się pokemonami siedzi na terenie jakiejś areny w mieście, albo mają wyznaczone jakieś inne miejsce, ale raczej są takie osoby- odpoweidział na spokojnie
-Jednak niewiele osób używa maszyn do zamian pokemonów, wolą jednak wymienić się samymi pokeballami- ty w tym czasie wypuściłaś kolejnego pupila, który od razu ruszył biegiem w las, szliście dalej na spokojnie, kremowa kotka ruszyła za wami.

Kolejne antidotum, cóż w tym lesie na pewno się przyda. Czarnowłosa już prawie by mogłaskała Meowth, ale w końcu nic nie zrobiła bo kotka i tak ją olała.
- Ty pewnie przeprawiałeś się przez ten las wielokrotnie - odpowiedziała, dobrze że znalazła sobie takiego przewodnika. Las jest w porządku, ale nie chciałaby po nim błądzić ze słabymi pokemonami. Na wiadomość o braku maszyn przy wymianach pokemon, Myun tylko prychnęła cicho jak zwykle gdy ktoś niedoceniał potęgi technologii. - Chodźmy w takie miejsce, gdzie się używa - zażądała, oczekując że ktoś tak obeznany jak Oisin z pewnością coś wymyśli. Może jakieś wymiany międzyregionalne? W końcu wymieniając się pokemonami, wiele osób szuka jakiegoś konkretnego gatunku to pewnie łatwiej przez internet. Na przykład taka Espurr, była w Johto nieznanym gatunkiem... na wspomnienie o niej czarnowłosa przeniosła spojrzenie na drogę, by upewnić się że kotka gdzieś jej nie zwiała. W razie czego Togetic za nią poleci. Espurr lubiła silnych przeciwników, tamten Plusle omal jej nie pokonał... Myun jakoś zapomniała o złapaniu tego stworka, okazało się jednak że nie będzie musiała łapać nowego, by spróbować wymian.

Szliście dalej, droga była dośc przyjemna, nie padało, nie wiało zimnym wiatrem, grzało, a to wystarczyło, żeby droga była bardzo udana, po jakiejś chwili na drogę przed wami wypadla Espur goniąc takiego pokemona:

Stworzenie nie wyglądało na ciężkiego przeciwnika dla twojego pokemona jednak, był to wystarczający rywal, aby twoja pupilka była w stanie zdobyć doświadczenie w walkach pokemon, po jej agresywnym zachowaniu względem ptasiego pokemona mogłaś jakże łątwo domyślić się, ze ma przewagę w tej walce

vs