Gra Atamara

Mało expa bo Ekans miał niski lvl
--------------------------------

Wskoczyłaś na grzbiet Rapidasha. Dedenne siedział teraz między jego uszami i machał wesoło ogonkiem. Ognisty koń nie potrzebował żadnej komendy, od razu ruszył w dalszą drogę. Po jakiś trzydziestu minutach jazdy żwawym stępem dotarliście na skraj lasu. Przed Tobą rozciągały się jakieś pola. Póki co nic nie było na nich posadzone. Kilka metrów od was była niewielka ścieżka, która prowadziła do jakiegoś miasteczka, które było widać po drugiej stronie pól. Jakaś godzina galopem, stępem kto to wie...
Po chwili zauważyłaś, że po polach kręcą się jakieś małe pokemony, były jednak trochę za daleko by je rozpoznać.

Rozumiem

Dalam sie prowadzic pokemonowi siedzialam spokojnie na jego grzbiecie przypominajac sobie stare dobre lata, wspmnienia, tesknilam za tym, tesknilam za jazda wraz ze swoim ukochanym. Widzac droge do miasta skierowalam pokemona w tamta strone musupialam uleczyc Widow po walce zawsze martwilam sie o jej zdrowie nie bylo dla mnue wazne czy zjadla stara jagode czy wywrocila sie na prostej drodze, dodatkowo musalam zajac sie Dedenne ktora jechala z nami od pewnego czasu, ona tez miala dla mnie teraz pewne znaczenie.

Jechałaś ścieżką przez pole, nagle Rapidash się zatrzymał. Przed nim przebiegało stadko takich stworków

Każdy z nich miał w pyszczku jakiś owoc lub warzywko. Po kilku minutach większość już zniknęła w trawie po drugiej stronie ścieżki. Jedynie jeden maluch z marchewką w pyszczku stał na środku drogi i przyglądał się Rapidashowi. Koń próbował go ominąć ale fioletowy szczurek zagradzał mu drogę.

Nie wiedziałąm jakim cudem tak mały pokemon mógł zagradzać drogę wiele większemu od niego Rapidashowi, jednak zsiadłam z pokekonia i przepłoszyłam małego szczuropodobnego pokemona nie byłam niem zainteresowana, więc po co miałabym z nim walczyć? Moja mała była zmęczona po walce więc nie było sensu, abym teraz kazała jej walczyć jeszcze raz. Jeśli jednak zachowanie szczura się nie zmieni każę Rapidashowi go zaatakować, nie chce by był moim pokemonem jednak może coś dla mnie zrobić prawda? Odgonienie dzikiego stworzenia to nic złego prawda?

Szczurek olał Cię i dalej siedział sobie na drodze. Nie musiałaś prosić ognistego konia o pomoc, ledwo się odsunęłaś od gryzonia a ten oberwał potężnym ognistym atakiem. Maluch nie miał szans, po kilku sekundach w płomieniach padł zemdlony. Gdy koń przerwał atak szczurek otrząsnął się i uciekł z podkulonym ogonem. No cóż... następnym razem na pewno nie będzie przeszkadzał podróżującym trenerom... Twój ognisty towarzysz wstrząsnął grzywą i podszedł do Ciebie, wydawał się spokojny jakby nic się nie stało.

Ucieszona tym, że pokemon zniknął przysunęłam się do Rapidasha i pogłaskałam go delikatnie, a może bardziej podrapałam? Nie miało to teraz znaczenia, wskoczyłam znowu na grzbiet pokemona i starałam się zlokalizować położenie Dedenne, dawno nie zwracałam na nią uwagi, może opuściła już nas? Chociaż nie byłoby to miłe biorąc pod uwagę darmowy przejazd, aż taki kawałek, jeśli jednak udało mi się zlokalizować pokemona od razu staram się zajrzeć do jego umysłu, może zobaczę tam coś ciekawego? Może ma mi coś do przekazania, kiedy dowiem się już wszystkiego popędzam pokemona aby ten ruszył dalej.

Dedenne nadal siedział sobie na łbie Rapidasha, tuż nad jego rogiem. Gdy weszłaś do jego umysłu usłyszałaś jakąś myśl, nie rozumiałaś "słów" jednak zrozumiałaś sens. - Ciekawe czy w mieście nadal sprzedają te pyszne ciasteczka... może się uda kilka podwędzić... Rapidash chyba znudził się podróżą bo ruszył pełnym galopem naprzód. Raz na jakiś czas przeskakiwał przez jakieś kłody, które blokowały mu drogę, nic więcej jednak się nie działo. I żadnych więcej dzikich pokemonów nie widziałaś, biedny szczurek musiał już rozgłosić, żeby wszyscy uważali na Rapidasha.

Zachowanie mojego starego towarzysza nie było niczym dziwnym, wiedziałam jak kochał słodycze, przecież sama nie raz bez zgody jego trenera dokarmiałam go wszystkim czym sie dało, skoro tak ładnie prosił. Co innego miałam zrobić? Jak widać dawne uczucia do pokemonów przyniosły mi profity po mniej wiecej 400 latach, kto by pomyślał, że Rapidash będzie mnie pamiętał, kto by pomyślał, że przez tyle lat tęsknił za swoim trenerem, rozejrzałam się, domagałam się wręcz cywilizacji, ludzi, a może tak na prawdę łaknęłam odzyskania swojej mocy? Kto wie może w mieście będzie jakieś dziecko władające którąś z moich mocy?

Po pewnym czasie w końcu dotarłaś do miasta. Nie było zbyt duże jednak zawsze to jakaś cywilizacja prawda? gdzieś w centrum powinno być Centrum Pokemon gdzie mogłaś uleczyć swojego pokemona. Może znajdziesz też jakiś sklep... może to i małe miasteczko ale chyba powinno mieć sklep... Jeśli będziesz miała szczęście to znajdziesz również jakieś archiwum, w którym powinny był jakieś informacje o "niezwykłych" dzieciach.

Zeskoczyłam od razu z grzbietu pokemona, i pogłaskałam go
-Jak na razie uciekaj do lasu, jeśli jakiś trener postanowi Cię złapać daj mu do zrozumienia, że Ciebie się nie zaczepia, zjaw się tutaj kiedy zrobi się ciemno, wtedy poszukamy jakiegoś miejsca, gdzie przenocujemy- powiedziałam bardzo spokojnie do ognistego rumaka i zerknęłam na Dedenne, z którą dalej nie wiedziałam co mam zrobić, jakby nie było dostała od nas darmową przejażdżkę, jednak czy spodziewała się ode mnie czegoś więcej, wzięłam elektrycznego myszora na ręce
-Moja droga czy masz zamiar ruszyć z nami dalej?- zapytałam stworzenie bardzo spokojnym tonem głosu, żeby nie spanikowała.

Rapidash skręcił w lewo i zniknął za budynkiem. Myszorek wspiął Ci się na ramię i siedział sobie spokojnie. Widocznie przez jakiś czas jeszcze będzie Ci towarzyszył. Jednak jakie plany masz teraz? Jest tyle rzeczy do zrobienia... od czego zaczniesz? Tak czy inaczej teraz możesz liczyć tylko na siebie. Rapidash Cię nie obroni jeśli w mieście będzie działo się coś złego...

Będę musiała zainwestować w broń, to na pewno, chociaż może zacznijmy od centrum pokemon? Uleczenie Widow to w rym momencie zadanie bardzo ważne, ruszyłam do centrum pokemon, skoro ma być gdzieś w centrum miasteczka to włąśnie tam się kieruję, kiedy uda mi się dotrzeć do centrum od razu szukam tej irytująco miłej siostry Joy, zlecam jej uleczenie swojego pokemona po czym od razu zadaje jej kolejne pytanie
-Gdzie znajdę jakieś spisy ludności, rejestry? Stare gazety, o ile w tym mieście macie coś takiego

Po kilku minutach dotarłaś do Centrum Pokemon. Siostra Joy przyjęła pokeball z pokemonem i położyła go na jakimś urządzeniu. Wcisnęła guzik i odczekała chwilę. Po około minucie oddała Ci kulę. - Twój pokemon jest już zdrowy. Co do archiwum to znajdziesz je po drugiej stronie ulicy, z łatwością je rozpoznasz. Stary i zniszczony budynek. Mam nadzieję, że znajdziesz to czego szukasz.

Starałam się ukryć zdziwienie na widok jakże dziwnej maszyny, kiedyś wystarczyły maści i odpoczynek, teraz dzieci wymyśliły jakieś kolorowe zabawki, muszę się odnalaźć w tym wszyskim, musze jakoś dać sobie radę
-Dziękuję- odpowiedziałąm przyjmują pokemona, a w tym czasie pomyślałam
-Wolałabyś, żebym nie znalazła tego czego szukam- przeleciało szybko przez moje myśli, ruszyłam od razu do archiwum.

Ruszyłaś do archiwum. Nie trudno było je znaleźć, spory, stary i zniszczony budynek. Jednak nim weszłaś do środka elektryczny pokemon zeskoczył na ziemię i pobiegł w sobie tylko znanym kierunku. No cóż... oczywiste było, że nie będzie podróżował z Tobą przez cały czas. Po wejściu do archiwum zobaczyłaś dość obszerne pomieszczenie. było jednak prawie całkowicie puste, poza ladą, krzesłem i średniej wielkości szafą na dokumenty stojącą zaraz obok krzesła. dopiero po chwili zauważyłaś, że nie jesteś sama. Za ladą siedziała jakaś staruszka. Jednak nie ta z typu tych co to dzieciom cukierki rozdaje, to był ten typ co godzinami siedzi w oknie i wydziera się na każdego biednego dzieciaka, który postanowi pograć w piłkę pod jej oknem. Była naprawdę stara, pomarszczona i zgarbiona. Gdy chciałaś się zbliżyć spojrzałam na ciebie surowo i ostrym głosem krzyknęła na Ciebie. - Buty wytrzyj! Nie jesteś w jakiejś oborze zawszonych Taurosów! Odrobinę kultury może co!? Czego tu chcesz dziewucho? Naprawdę milutka kobitka...

Wytarłam buty, poprawiłam się, skoro tego właśnie ode mnie wymagała? Wiedziałam, że na pewno nie zajme się teraz dokarmianiem Widow, a miałam dla niej sporo cukierasków, wzięłam głęboki wdech, po czym odezwałam się bardzo spokojnie do kobiety
-Jestem studentką dziennikarstwa, niedługo mam przedstawić prace zaliczeniową i wybrałam sobie dość dziwny jednak bardzo oryginalny temat a dokładniej dzieci z dziwnymi umiejętnościami, interesują mnie wszystkie dziwne przypadki od 460 lat, wiem, nie wszystkie będą zapisane, ale może ma pani jakieś stare zapiski na ten temat- powiedziałam z uśmiechem, co innego mam zrobić? To, że ona była nie miła nie znaczy, że takie same zachowanie z mojej strony przekona ją do mnie

Kobieta spojrzała na Ciebie po czym wstała i podeszła do szafki. Wyjęła z niej jakiś plik papierów. Szybko go przejrzała po czym wcisnęła jakiś guzik i w ścianie otworzyło się przejście. - 12ABYGH7 w tej szafce znajdziesz tego typu rzeczy. Kobieta dalej była opryskliwa jednak zrobiła to co od niej chciałaś prawda?[/b]

Nie miałam co jej się dziwić, siedziała tutaj od rana do wieczora, a przychodzili to na pewno dziwni ludzie, jednak nie takie jest teraz moje zadanie. Usiadłam przy stoliku o ile tutaj taki jest i zaczęłam przeglądać dokumenty, zaczęłam od tych najstarszych, w nich będzie pewnie najwięcej takich informacji, sprawdzałam wszystko daty nazwiska, gdzie kiedy, musiałam wiedzieć jak najwięcej innego wyjścia nie było, zaczełam czytać

Znalazłaś stolik, był przy nim nawet całkiem wygodny fotel. Przyniosłaś sobie stos papierów i zaczęłaś go przeglądać. Znalazłaś pięcioro dzieci, które władały roślinami, sześcioro władających wodą lub ogniem, jedno dziecko, które wskrzesiło swoją babcię i wiele innych, które miały jakieś niezwykłe moce. Niestety przy każdym nazwisku była data śmierci danego dziecka. Z pół metrowego stosu papierów wyciągnęłaś tylko jedną niewielką karteczkę. Dziecko, które było tam opisane wciąż żyło i miało około piętnastu lat. Według niewielkiej notatki chłopiec potrafił wyginać łyżki siłą woli... no cóż jest jeszcze młody więc pewnie nie poznał w pełni swojej mocy... ale czy na pewno to jedna z tych, które straciłaś? Przyglądałaś się kartce, po chwili zobaczyłaś niewielką notkę. Mówiła ona o tym, że dzieciak jest sierotą i przebywa w Passa Town. Niestety nic więcej nie znalazłaś.

Spisałam sobie na navie, wszelkie dane na temat dzieci, które tam znalazłam, musiałam znać nazwiska, dowiedzieć się więcej co i jak na ich temat, skoro kiedyś tam żyły i umarły, musiały zostawić po sobie kogoś na świecie, prawda? Zainteresowałam się ostatnim dzieciakiem, spisałam adres imie dane, wszystko co moze mi się przydać i od razu musiałam do niego ruszyć nie było innego wyjścia, nie daj boże ktoś go adoptuje, poskładałam na szybko papiery upewniając się, że wszystko przejrzałam i nic nie ominęłam, po czym składam wszystko w jedno miejsce i odnosze tam gdzie było, jeszcze brakowałoby, zeby ta baba mnie pogoniła

Odłożyłaś wszystko na miejsce by nie mieć problemów i ruszyłaś do wyjścia. Babka nawet na Ciebie nie spojrzała, była zajęta krzyżówką i nic innego jej nie obchodziło. W okolicy archiwum wędrowało wielu ludzi. Każdy miał jakieś tam swoje sprawy. Nagle za jednym z budynków zobaczyłaś jakiś ruch. Był to młody chłopiec, który przyglądał Ci się zaciekawiony. Gdy jednak spojrzałaś w jego stronę zniknął za rogiem.

Oczywiście zwróciłam uwagę na dziecko, przyglądało mi się a to nie oznaczało nic dobrego, kto wie może kiedyś powstanie stowarzyszenie mające na celu ochronę dzieci przed Salamandrą? Puściłam szybko swój radar, w stronę gnie zniknął chłopiec, namierzenie go może okazać się dośc łatwe, o ile myśli o czymś interesującym , na przykład o mnie, nigdy nie wiadomo, chyba, że to zwykły dzieciak szukający przygód, nie wiem, ale lepiej uważać.

Nie wyczułaś niczyjej obecności. Tak jakby tego dzieciaka wcale tam nie było. Poczułaś nagle, że zrobiło Ci się strasznie gorąco. Tak jakby jakiś ognisty pokemon użył miotacza płomieni kilka metrów od Ciebie. Jednak w pobliżu nie było żadnego pokemona tego typu... Miałaś dziwne przeczucie, że zaraz coś się zacznie dziać.

Bardzo spokojnie ruszyłam przed siebie innego wyjścia nie miałam, nie mogłam też zapomnieć jaka bezbronna w tym momencie jestem, szłam przed siebie w głąb miasta, starając się nie zagubić w tej ludzkiej pogoni, nie rozumiałam tego zjawiska ludzie się spiszą panikują, ale po co? Chociaż moje życie jeszcze trwa, a oni mają zaledwie sto lat, nawet mniej, na przeżycie swojego całego istnienia. Nie rozglądałam się nie nasłuchiwałam, po prostu raz na jakiś czas starałam się wyłapać z tłumu jakieś dziwne myśli.

Ruszyłaś dalej. Gdy dotarłaś do centrum zobaczyłaś stoisko z ciastkami a przy nim... cóż innego jak nie Rapidasha. Pokemon częstował się łakociami, sprzedawca z przerażoną miną stał jakieś pół metra za swoim straganikiem. Widząc jego przypalone włosy można było się domyślić, że chwile wcześniej próbował odgonić pokemona i uratować nieco ciastek. Wokół zebrała się spora liczba gapiów z telefonami w rękach, pewnie włączyli kamerki i kręcili całe zajście. Po chwili koń rozejrzał się, gdy Cię zobaczył chwycił jeszcze kilka ciastek i przybiegł do Ciebie. Wyglądał na bardzo szczęśliwego... w przeciwieństwie do sprzedawcy ciastek...