~ Dragon Slayer - czyli gra Snorri

Nie ma sprawy, też mam okropny okres w szkole.

---

Wiking westchnął ciężko, wpatrywał się w szczyty gór, zastanawiając się co robić. Nawet, gdyby przedostał się na drugą stronę, co o tej porze roku było szaleństwem i głupotą, to co miałby dalej począć? Potrzebny był mu plan. Dobrze pamiętał jak w baśniach kończyli ludzie, którym wydawało się, że nie potrzebują planów. Dobrze pamiętał też jak podobni ludzie kończyli w prawdziwym życiu i nie chciał być na ich miejscu, a przynajmniej nie wcześnie. Bo chyba nikt na prawdę nie pragnie nieśmiertelności. Jego plany na razie były proste, ograniczały się do zabijania smoków, ale najpierw trzeba wiedzieć jak to robić. A żeby się tego dowiedzieć musi o tym albo przeczytać, albo usłyszeć. Oczywiście bajki odpadały na początku. Nie wiadomo co w nich jest prawdą a co barwną fikcją. Potrzebował więc nauczyciela, ale skąd u licha wziąć człowieka, który wiedziałby jak i czym zabić smoka?

---

Spojrzał pytająco na swojego przyjaciela, nie spodziewając się, by ten uraczył go odpowiedzią. Był zbyt młody, by Wiking mógł mieć chociaż nadzieję, że jego Aron zna jakikolwiek aspekt tego świata lepiej niż on.

---

Wrócił do wioski. Zamierzał szukać inspiracji w kuflu. Poza tym w gospodach można było spotkać ludzi, którzy miewają ciekawe informacje i po kilku promilach nieopanowaną chęć podzielenia się nimi.

Dobra, teraz spróbuję pisać ten jeden odpis dziennie chociaż, nareszcie nie mam 1 sprawdzianu dziennie T_T

~~~~

Tak więc Snorri ruszył w stronę wioski. Po drodze nie napotkał raczej niczego interesującego: jakiś żebrak przy drodze, jakiś wędrowiec, chowający się w krzakach Snover... Krótko mówiąc zwyczajne wiejskie widoki. Po około 15 minutach drogi w zimnie i przedzierania się przez śnieg, wikingowi dotarł on do ciepłodajnego miejsca, gdzie można odpocząć - w skrócie do karczmy, na szczęście był tam kominek. Niby przyzwyczajony do życia w zimnie, ale jednak przyjemnie tak czasem usiąść przy ogniu, czyż nie? W końcu nawet śnieg, lód, mróz i ziąb mogą się znudzić. Snorri usiadł przy ladzie, gdzie od razu podszedł do niego oberżysta.
- Co dla pana? - zapytał, gdy właśnie otworzyły się drzwi do karczmy. Pojawiła się w nich dość wysoka i zdrowo wyglądająca postać, choć wyglądał na około 50-latka. Był odziany w dziwną zbroję, bo w dość nietypowych kolorach, ba, więcej! Jakby tęczową i o dziwnej budowie. Za pasem miał schowany miecz jednoręczny, a na plecach założoną tarczę, niestety co na niej było Snorri nie mógł zobaczyć.
- Najlepsze wino jakie macie proszę! - oznajmił głosem dobrego mówcy, po czym zostawił sakwę z pieniędzmi na ladzie i usiadł obok wikinga. Oberżysta po zobaczeniu sakwy przeprosił go i od razu udał się do innego pomieszczenia, pewnie piwniczki...

Spoczki, pewnie sama nie dam rady tak często odpisywać ;_;

~~~~

---

Wino - mruknął w myślach, kręcąc oczami, jakby już zdążył ocenić przybysza. Bogaty panicz z delikatnym podniebieniem. Nigdy nie lubił bajkowych książąt. Do niedawna mógłby powiedzieć, że trzyma z tymi, którzy ich zjadają. Fakt, że przybysz był starszy od niego i od standardowych książąt nie wiele zmieniał.

---

Machnął dłonią do córki oberżysty, która plątała się za ladą bez żadnego zajęcia.

---

- Daj mi piwa, dobra kobieto - pozwolił sobie podnieść głowę z odrobiną dumy.

---

Zerknął na staruszka jeszcze raz, ale nie dostrzegł w nim niczego nadzwyczajnego, więc odwrócił się do wnętrza karczmy i zaczął rozglądać za czymś interesującym. Pragnął chyba zobaczyć jakąś piękną dziewczynę, grającą na harfie, umilającą czas głosem z odrobiną zachodniego akcentu, ale o barwie czystej jak strumyki u samych źródeł w wysokich górach. Cokolwiek pocieszającego, urzekającego. Cokolwiek co na chwilę zabrałoby jego myśli od posępnych wizji morderstw, których będzie musiał dokonać w przyszłości. Nie zamierzał rezygnować ze swego planu, cieszył się nim i martwił jednocześnie.

---

Przetarł twarz by otrzeźwić umysł. Nie było czasu na przyjemności. Snorri, potrzebujesz nauczyciela zabijania, nie śpiewu - zganił się w myślach i zaczął rozglądać od nowa. Niestety wychodziło chyba na to, że jedyną osobą, która nie była upitym w trzy dupy, starym wieśniakiem o nierównej, brudnej brodzie okazał się jegomość w tęczowej zbroi. Odrobina dumy i garści uprzedzeń nie pozwoliły mu odezwać się do niego. Zmrużył tylko oczy, zacisnął wargi i odwrócił się z powrotem przodem do lady, oczekując swego piwa. Chyba lepiej będzie udać się do większego miasta... Albo przestać być takim dzieciakiem - głos łudząco podobny do jego głosu przemknął gdzieś głęboko w umyśle.

Niestety w karczmie, nie było żadnych pięknych kobiet poza córką oberżysty, która jednak nie śpiewała. Czuć było alkoholem, a jedyne co można było zobaczyć to upici chłopi. Było dość głośno, mimo braku muzyki niektórzy próbowali śpiewać, było słychać jednak tylko dziwne wrzaski. Mężczyzna w zbroi powoli skończył pić, po czym spojrzał na Snorriego, a Snorri odpowiedział tym samym i wtedy zrozumiał czemu zbroja tęczowa i dziwna. Ona była zbudowana z łusek, łusek smoka. A na tarczy była pokazana... głowa jakiegoś legendarnego smoka... Rayquazy? Mężczyzna zwrócił się do wikinga:
- Hej ty, poszukuję mężczyzn do mojej drużyny, wyruszamy na polowanie na wielką zwierzynę, a ty wyglądasz na silnego chłopa... - szturchnął wikinga w ramię - Ale gdzie moje maniery! Nawet się nie przedstawiłem! Alexei Makarov, Pogromca Smoków! - ukłonił się i uśmiechnął chytrze.

---

Tak, maniery pana Alexeia pozostawiały dużo do życzenia. Jednak Snorri zdecydował, że powstrzyma się od wszelkich uwag, w końcu w swoim płaszczu i potarganej wiatrem rudej czuprynie nie prezentował się lepiej od zwykłego pijaka, nawet jeśli pochodził z wykształconej rodziny o wcale dobrym statusie społecznym.

---

- Snorri Heimskrinson - przymrużył oczy.

---

Był zbyt stary i zbyt wiele świata zlazł by dać się omamić świecidełkom jak pierwsza lepsza panienka. Postanowił zachować dystans i pozostać nie ufnym w stosunku do tego człowieka. Jego nazwisko brzmiało wschodni, na wschodzie nie wielu jest uczciwych ludzi.

---

- Może i wyglądam, ale nie sądzę, bym był. O ile chodzić mogę całymi dniami w sparingu z wielkim zwierzem sobie nie poradzę. No i obawiam się, że mam pod rozkazami jedynie Arona, który niedawno opuścił skorupę. Jego ogromna matka straciła życie walcząc ze zwierzem, o którego myślę że panu chodzi... Ale chętnie potowarzyszę. Chciałbym dowiedzieć się czegoś o... pogramianiu smoków - spokojnie odwzajemnił uśmiech.