Like a Gandalf! - Finnick Odair

Po chwili pielęgniarka oddała Ci pokemona i mogłeś ruszać. Nazwa lasu sugeruje, by przygotować się na sporą ilość wody czy błota, zresztą na szczęście mama Cię wyekwipowała, kiedy miałeś wyjść na deszcz. Jak dotarłeś na skraj owego lasu to były to bardzo stare drzewa, niektóre prakycznie martwe i sporo gęstego zielska, co dodawało całemu temu miejscu grozy. Promienie światła ledwo przebijały się przez gęstwinę.

Moim zdaniem las był trochę straszny. Uważnie rozglądałem się dookoła za pokemonem i dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że nie bardzo wiem jak wygląda ten pokemon, ale pokedex powinien wszystko załatwić. Wiem, że to różowy jelonek i tyle. Nie wiem czy to dużo czy mało, ale najważniejsze jest teraz złapać Deerlinga i wygrać nagrodę. Może kiedyś przyda mi się przedmiot ewolucji. Kasa na pewno. Uważnie wypatrywałem pokemona którego miałem znaleźć.

W pokedexie pokazało Ci takie cztery obrazki:

Tak wiec Deerling może być nie tylko różowy, bo ma cztery formy... Póki co nie widziałeś owego jelonka i nie zanosiło się, byś go szybko znalazł. W sumie kto by dawał tyle kasy za tak łatwe zadanie? Na pewno by znalazł stworka sam bez kłopotu... Ten las z każdą chwilą coraz bardziej Cię odstraszał.

Zdałem sobie sprawę, że zostałem wrobiony. Co jeśli to mój wróg mnie tu przyprowadził? Postanowiłem uciekać jak najdalej z lasu. Upewniłem się, że moje pokemony są bezpieczne w pokeballach. Jeśli nie to chowam je po czym biegnę jak najszybciej do miasta. Nie za bardzo wiem jak używać moich ''mocy'' i jeśli Nigalos mnie zaatakuje to nie wiem czy dam radę. Zanim pobiegłem pomyślałem sobie, że skoro mam go pokonać potrzebuje odwagi. Stanąłem i zacząłem krzyczeć jak głupi:
- Tutaj jestem!

No faktycznie, krzyczałeś jak głupi na całe gardło.
- Kto tu kurwa się tak drze? - usłyszałeś jakiś głos.
Z krzaków wyszedł jakiś ubrany na niebiesko chłopak, miał niebieskie włosy i oczy.
- Daj człowiekowi sobie spokojnie pospać... - powiedział, drapiąc się po głowie i jakoś krzywo się patrząc. - Kto ty jesteś? - spytał po chwili.

- Ja przepraszam... - Powiedziałem. - Nie chciałem pana budzić, ale myślałem, że... - Ładna dziś pogoda!
Nie chciałem nić mówić, bo uznał by nie za wariata. W końcu kto by uwierzył, że istnieje jakiś wielki czarodziej, a ja muszę go pokonać?
- A właściwie to co robiłeś w krzakach? - Pytam podejrzliwie. - I co jak się ubezpieczysz? Haha

Chłopak westchnął i popatrzył się na Ciebie.
- Spałem - odpowiedział po chwili.
Przeciągnął się tak, ze mu w kościach postrzelało i popatrzył się na Ciebie.
- Niby o co ci chodzi? Ehh... Nie ogarniam, ale ogólnie po co tu jesteś? Rzadko kto tutaj przyłazi, wszyscy boją się w tym lesie nie wiadomo czego - powiedział.

- Jesteś bezdomny? - Pytam wprost.
Może to trochę wredne, ale jak inaczej miałem się zapytać? Już tego nie odkręcę poza tym ten chłopak jest wredny. Przyszedł do lasu i sobie śpi. Dziwny facet...
- Co tutaj robisz? - Zapytałem ciekawy. Czekałem cierpliwie na odpowiedź chłopaka śpiącego w lesie. Albo jest jakiś chory albo bezdomny.

- Mam dom, tylko po prostu czasem nie lubię w nim sterczeć, a tu mam spokój - wskoczył po chwili na drzewo, złapał się gałęzi i po momencie na niej siedział.
Dopiero teraz uświadomiłeś się, ze czujesz w nim jakąś energię. Dawała na myśl spokojną wodę, która jakby samą swoją obecnością w nim ostudzała i uspokajała Cię.
- Obecnie siedzę, a tak poza spaniem to trenuję - powiedział tajemniczo.

- Ahh. - Westchnąłem.
Dziwne, ale mniejsza z tym. Wydawało mi się, że chłopak jest jakiś ''magiczny''.
- Jakiego masz startera - Spytałem zaciekawiony. - Ja mam Turtwiga, a podczas podróży złapałem jeszcze Tympole.
Do głowy wpadła mi jedna myśl. Może on jest czarodziejem jak ja. Nie będę go pytał wprost by nie wziął mnie za głupka nie mam 100% pewności, że jest czarodziejem.

- Ja mam Ruffleta - powiedział chłopak.
Jakoś się Tobie przyglądał, po czym poczułeś coś dziwnego na ręce jakby woda w jakimś momencie oblegała jej część, a potem to uczucie znikło. Miałeś jednak wrażenie, że to coś w rodzaju zapytania. No w sumie... Zwykły człowiek by pomyślał, że to coś mu się zdawało, a ktoś, kto by miał moc to by od razu zauważył, że coś jest na rzeczy....

- Jesteś czarodziejem! - Krzyczę zaskoczony po czym staram się wytworzyć kule wody i rzucić nią lekko w drzewo.
- Ja też nim jestem. - Mówię z uśmiechem choć może to wydawać się dziwne. - Masz jakiś cel? - Ja muszę pokonać jakiegoś Nigalosa. - A Ty jesteś czarodziejem tak bez celu czy musisz coś zrobić? Byłem ciekawy jaki cel ma chłopak chyba, że w ogóle go nie ma.

Ten się uśmiechnął szeroko i kiwnął głową. Udało Ci się wytworzyć niezbyt wielką kul, ale zawsze coś.
- Początkujący? Dlatego nie mogłem dobrze wyczuć... - powiedział i zeskoczył z drzewa. - Ja nie mam celu, trenuję po postu by zrobić użytek z mocy i móc mieć większe możliwości... - utworzył obok siebie idealną swoją kopię z... wody! - Nigolas? Coś o nim słyszałem - podrapał się po głowie. - No spytam się najwyżej taty - stwierdził. - Dopiero od dwóch lat trenuję - dodał.

- Tak jestem początkującym. - Odpowiadam z uśmiechem.
Kiedy chłopiec wspomniał o swoim ojcu, że się jego spyta o mojego wroga lekko się zdziwiłem.
- Skąd twój tata może coś wiedzieć o Nigolasie? - Pytam. - Jest czarodziejem?
Jestem coraz bardziej ciekawy. Mogę się dowiedzieć o moim wrogu. Chłopak wydaje się miły nie jest tak jak sądziłem najwidoczniej wkurzyłem go tylko, bo go obudziłem, ale tak ogólnie to wydaje się być miły.

- Cała nasza pokręcona rodzinka to magowie - zaśmiał się. - Moc może być albo dziedziczona albo nabyta z jakiegoś powodu - wyjaśnił krótko.
Faktycznie, z początku zdawał się być zły o fakt pobudki, ale teraz mu chyba minęło to wszystko.
- A mój tata lubi wiedzieć, ciągle siedzi w księgach... Jak chcesz to chodź za mną - zaproponował po chwili.

- Jasne, że pójdę. - Uśmiecham się po czym idę za nowo poznanym chłopakiem prawdopodobnie do jego domu. Pilnuje, żeby moje pokemony były w ballach. Jego ojciec może dużo wiedzieć o moim wrogu, a informację na pewno mi się przydadzą. W końcu w każdej chwili może mnie zaatakować, a ja nie będę wiedział jakie ma słabe punkty, a być może ojciec chłopaka wie.
- Tak w ogóle to jeśli mogę spytać jak masz na imię? - Zapytałem. - Ja jestem Finnick.

- Jestem Melvar - powiedział chłopak i się uśmiechnął.
Po niedługim czasie byliście w dordze i chłopak prowadził Cię w głąb lasu. Prawie godzinę tak wędrowaliście, aż... Dotarliście do ogromnego domu, który prawdopodobnie był biały (było widać kawałki białego tynku) a tak do budynek porastały pnącza i w niektórych miejscach widziałeś różnokolorowe róże (kilka kwiatów nawet było tęczowych).
- Witam w naszej "Dziurze" - wyszczerzył się chłopak.

Tęczowe kwiaty. Musieli użyć magii, ale mniejsza z tym chciałem dowiedzieć się jakiś informacji o moim wrogu.
- Zaprowadzisz mnie do swojego taty? - Popatrzyłem pytająco na Melvara.
Zastanawiałem się czy ojciec Melvara jest miły czy może wredny i będzie chciał mnie potraktować jakąś magiczną kulą, a ja się nie obronię, bo będę za słaby. Będzie co będzie na razie muszę go zobaczyć i przynajmniej troszkę pogadać.

- Dobra chodź... Tylko nie nagadasz z nim wiele bo zaraz obiad... - powiedział chłopak.
Po chwili wędrowaliście korytarzami po domu, aż znaleźliście się w podziemnej bibliotece. Ta była dość spora, a przy pewnej sporej stercie książek ujrzałeś dość potężnej budowy mężczyznę, który wcale nie wyglądał Ci na takiego co jest zasiedziały przy książkach.
- Witaj, synu, znalazłeś sobie kolegę? - spytał się ten nawet na was nie patrząc.

Zdziwiłem się. Skąd facet wiedział, że tutaj jestem? No dobra trzeba zacząć rozmowę.
- Witam jestem Finnick Odair. - Mówię podchodząc do faceta. - Słyszałem, że wie Pan coś o złych czarodziejach. - Muszę pokonać Nigalosa, ale nawet go nie znam i nie wiem jakie ma słabe punkty, gdzie może się znajdować i jak potężną mocą dysponuje. Chciałem się zapytać czy może Pan wie coś o nim i czy mi opowie. - Kończę wypowiedź. Wygląd faceta nieco mnie zaniepokoił. Podobno dużo czyta, a wcale na takiego nie wygląda, ale każdy wygląda inaczej.

- Ahh on... On kilkunastu lat o nim ani widu ani słychu, ale są teorię, że zbiera siły... - powiedział ojciec chłopaka. - Jestem Born, bibliotekarz - powiedział mężczyzna i wstał.
Miał dwa metry wzrostu, jeśli nie ponad.Miał zielone włosy, oczy i płaszcz. Chyba kolory zależą od tego jakiego typu magią się posługują.
- Więcej wyjaśnię potem, teraz lepiej chodźmy na obiad - powiedział mężczyzna.
Chłopak tylko absolutnie poważnie kiwnął głową.

O co chodzi? - Wyszeptałem do nowo poznanego ''kolegi'' jeśli można to tak nazwać, bo nie znam go zbyt długo i nie dużo o nim wiem. Czyli mój wróg zbiera siły... Lepiej by było, gdybym zaatakował go teraz póki nie jest w pełni zregenerowany i ma mniejszą siłę. Jak na razie zbyt dużo się nie dowiedziałem, ale nawet najmniejsza informacja jest cenna i zbliża mnie do pokonania Nigalosa.

- Lepiej nie wkurzać mamy - powiedział chłopak.
Po chwili doszliście do pomieszczenia, gdzie już stała kobieta z czerwonymi włosami i czerwonymi oczami, patrząca się na klepsydrę...
- OBIAD!!! - wrzasnęła jak ostatnie ziarenko spadło na dół.
Ogólnie do pomieszczenia wpadła jeszcze jakaś mała dziewczynka i chłopak w wieku około osiemnastu lat z kolorytem jak ojciec. Dziewczynka wyglądała normalnie.
- Dlaczego mnie nie poinformowaliście, ze jest jedna osoba więcej? - wkurzyła się kobieta.
- Co dopiero tu przyszedł, kochanie, nie zdążyliśmy... - powiedział olbrzym przymilnie.
Ta kobieta widać sieje postrach...

Wydaje mi się, że matka kolegi ma moc ognia. Pasuje to do niej.
- Ja nie chciałem robić kłopotu. - Mówię. - Nie muszę jeść jeśli Pani nie ma więcej.
Uśmiecham się. Rzeczywiście kobieta sieje postrach.  Spojrzałem się na dziewczynkę i osiemnastoletniego chłopaka. Wydaje mi się, że dziewczynka nie jest czarodziejkom, ale wszystko jest możliwe. Na razie obawiałem się tego, że wkurzę mamę Melvara, a lepiej tego nie robić. Będzie co będzie.

Siostrzyczka od razu dopadła do Nelvara i zaczęła się do niego tulić, na co ten pogłaskał ją po głowie i wyjął jej kilka cukierków z kieszeni.
- Po prostu nie nastroiłam się na jedną osobę więcej - warknęła kobieta.
Ona na wszystko się nastraja - usłyszałeś głos w swojej głowie, podobny do tego Melvara, bo to chyba był jego głos... Po chwili przed Tobą buchnął płomień, w którym pojawiła się cała zastawa. Tylko była gorąca i musisz poczekać aż ostygnie, dań jeszcze nie było.
- Z magii można stworzyć lub przenieść wiele rzeczy... Niestety jedzenie jest jakieś specyficzne, chociaż chipsy można... Chyba nie jest to jedzenie - wyjaśnił Melvar.