Dziki człowiek-gra Lionheart

- Jasne, jeśli będę w stanie. - Wywołuje kolejnego pokemona, tym razem Altarię. - Irelia, użyj Flamethrower na te krzewy, trzeba je zniszczyć. - Czekam na rezultat, może Arbok po usunięciu tych krzewów po prostu Sobie pójdzie. Jeśli nie, to niestety będzie trzeba mu pomóc.

Widząc innego pokemona wąż zareagował donośnym sykiem... jednakże gdy wokoło zapłonęły krzaki momentalnie gdzieś zniknął. Teraz pojawił się inny problem-ogień zaczął się rozprzestrzeniać nieco zbyt szybko. Na szczęście Irelia byłą bystrym stworzeniem i szybko zareagowała Ice Beam.
-Dźęękuję!-Zawołał tamten i wypruł gdzieś do przodu.
Altaria wylądowała, a do ciebie uśmiechnęło się szczęście-po spaleniu krzaków znalazłeś między nimi mały krzaczek z jagodami.

Zerwałem trochę jagódek i schowałem do plecaka. Jeśli pokemony chcą zjeść, oczywiście nie bronie im. Następnie, jak już od dobrego czasu ciągle brnę przed Siebie, a raczej.. Do miejsca wskazanego na mapie, opierając swoje kroki na pokenavie nie mogę się doczekać aż dojdę na miejsce. Odwołuje po chwili pokemony i sam uważnie śledzę drogę, ile jeszcze muszę przebrnąć by wreszcie tam dotrzeć.

Zebrałeś 4 jagody, bo 2 wciągnęła Irelia a cześć się spaliła. Studiując mapę ruszyłeś dalej, licząc że jak najszybciej dotrzesz do celu... W ciągu twojej wędrówki dość szybko zmienił się krajobraz-znikała zieleń, zostały same suche krzewy i nieliczne drzewka. W pewnym momencie na wschodzie ukazały się nawet pustynne wydmy, jednak nie zbliżałeś się tam, wiedząc że musisz iść przez cały czas prosto.
Przez cały dzień zatrzymałeś się tylko na posiłek, a i tak nie trwał on zbyt długo. Dzięki temu pod koniec dnia mogłeś pochwalić się, że do skarbu- a raczej do miejsca na mapie-powinieneś dotrzeć jutro jeszcze przed południem. Teraz znajdowałeś się w sporawym mieście zwanym Caracca, pełnym neonów, świateł i kasyn. Było wyjątkowo zatłoczone i głośne, jednakże nie tak szare i smutne jak poprzednia metropolia.

Ucieszony, iż raczej tutaj znajdę centrum pokemon, ruszyłem przed Siebie w poszukiwaniu ów budynku. Idąc bacznie obserwowałem teren, albowiem kto wie, co będę kiedyś potrzebował. W chwili, gdy już znajdę PC, wchodzę do środka i szukam siostry Joy. Pytam ją oczywiście o możliwość noclegu, a wtedy kieruję się do ów pokoju i niczym kłoda padam na łóżko, dając się porwać morfeuszowi.

Dobre pół godziny błąkałeś się po uliczkach, szukając znajomego, czerwonego dachu. Gdy go znalazłeś czekało cię niemałe zaskoczenie-nawet Poke Centrum pełne było neonów. A Siostra Joy autentycznie cię przestraszyła-ubrana jak gotka, kolczyki na całej twarzy, z różowym irokezem na głowie...
Wyjątkowo nie było pokojów jednoosobowych, musiałeś dzielić sypialnię z jakimś gościem, który jednak spał gdy tylko wszedłeś i nawet się nie obudził-dość silnie było od niego czuć alkoholem...
Nawet twoje sny pełne były kolorów, świateł i hałasów. Gdy się obudziłeś byłeś nieco niewyspany, bowiem z sąsiedniego budynku leciała głośna, rockowa muzyka.

Chwyciłem się za głowę, aczkolwiek.. co począć. Posławszy łóżko, wyszedłem z pokoju kierując się w dół. Tam, zagadnąłem siostrę Joy, o możliwość zjedzenia śniadania. Chodziło mi o szybki posiłek dla Siebie jak i pokemonów, czuję, że dziś będzie fascynujący dzień. W końcu uda mi się dotrzeć do skarbu - oby...

Nawet śniadania były tu inne niż w większości Poke Centrum-w sali jadalnej zorganizowany był "Szwedzki Stół", więc by coś dostać musieliście przebiec się przez tłum innych. Była to wspaniała rozgrzewka do marszu! Tak więc gdy już dostaliście śniadanko pora wyruszyć dalej.
Już na brzegu miasta na horyzoncie zobaczyłeś wielką górę-szybko odkryłeś, że wyznacza ci ona kierunek w kórym powinieneś się udać. Roślinność znów zaczęła się przerzedzać, ustępując miejsca skałom. Po kilku godzinach zobaczyłeś na horyzoncie skupisko chatek-głównie glinianych. Gdy w końcu się tam zbliżyłeś... powitała cię nieduża tabliczka, która jednak spowodowała dziki atak radości-Lavazone.
Byłeś na miejscu! Szybko rzuciła ci się w oczy tutejsza temperatura-było znacznie cieplej niż na trasie. Góra wznosiła się kilka kilometrów od miasta, wielka i przesłaniająca wszystko inne. Po szybkim rozejrzeniu się zobaczyłeś:
-szyld gorących źródeł
-sklep z pamiątkami
-domki do wynajęcia
-nieco staruszków na ulicach

Uradowany rozejrzałem się po terenie. Następnie, nie wiedząc gdzie teraz dokładnie mam się kierować. Starannie przeglądam mapę i PokeNav. Wędruje do konkretnego miejsca, toteż próbuje ustalić w którą stronę muszę ruszyć, tam też się udaję.

Po raz kolejny przydatny okazał się twój PokeNav, po dosłownie kilku kliknięciach i porównaniu mapy Celebiego z tą w komputerku wywnioskowałeś, że powinieneś udać się w kierunku góry. Prowadziło tam kilka ścieżek-jednakże raczej nie różniły się między sobą, więc wybrałeś pierwszą z brzegu.
Dróżka prowadziła między skałami, ukryta niemal w wąwozie. Byleś na trasie sam... Aż nagle usłyszałeś jakieś szczekanie. Wyjrzałeś za jedną ze skał, a wtedy zobaczyłeś stado pokemonów:

Na ich czela stało kilka nieco większych.

Spojrzałem na pokemony. Ah, nie są to z natury milusińskie stworki. Bądź co bądź, nie chcę się z nimi konforntować. Dlatego też próbuje ukradkiem przechodzę inną droga, by także dotrzeć do miejsca wyznaczonego przez Celebiego.

Zacząłeś się bawić w ninja, i prawdę mówiąc szło ci nieźle-psy zajmowały się sobą, ganiały po polance i szczekały jeden na drugiego. W pewnym momencie jednak zauważył cię jeden z większych... Na szczęście nie zaatakowały, tylko stanęły między tobą a młodymi i warczały, dając ci znać że masz się nie zbliżać.
Droga stopniowo zaczęła prowadzić pod górę, w polu widzenia pojawiały się coraz częściej kamienne pokemony-w dodatku zaczynało się robić gorąco. W końcu pojawił się problem: droga się rozwidlała. Na mapie nic o tym nie było... Jedyne co różniło obie trasy to pokemony które się tam szwędały:
Po lewo:
Po prawo:

Spojrzawszy na aktualną pozycję, stwierdziłem jasno, iż poza skarbem Celebiego interesuje mnie nowy, ognisty nabytek, toteż "na czuja" ruszyłem w stronę gdzie była ognista małpka. Ruszywszy tamtą drogą, uważnie się rozglądałem, aczkolwiek nie zbaczałem z trasy. Głównym celem jest skarb..

Ruszyłeś śmiało w prawo, a małpka widząc że się zbliżasz wskoczyła na skałę i cię stamtąd obserwowała. Teraz musiałeś patrzeć nie tylko na boki, ale też i pod nogi-grunt stawał się nierówny i w pewnym momencie omal nie wylądowałeś na twarzy. Jednakże opłaciło ci się to-w suchych chaszczach przy drodze dostrzegłeś pokemona.

Ten też cię zauważył i teraz patrzyliście na siebie bez ruchu.

Spojrzawszy na pokemona, jedyne co zrobiłem to się uśmiechnałem. Wróciłem na równe nogi i próbując ponownie się nie "ośmieszyć" brnąłem dalej, do celu. Mam nadzieję, że moja determinacja i zapał się opłaci, oj mam nadzieję.

Gdy się uśmiechnąłeś czar prysł i lisek błyskawicznie czmychnął, tak więc wstałeś i mogłeś iść dalej. Dość szybko droga znikła, zaś ty musiałeś lawirować między kamieniami. Z drugiej strony wokoło było całkiem sporo pokemonów, głównie ognistych.

Aż w pewnym momencie stanąłeś i nie wiedziałeś co powiedzieć-sprawiła to wielka, kamienna rzeźba naprzeciwko.
Rzeźba Heatrana.
Pokemon wyglądał niemal jak żywy-całkiem jak ten, z którym niedawno walczyłeś u lidera Armstronga! Nawet ten niesympatyczny pysk wyglądał prawdziwie... Za rzeźbą zaś była jakaś jaskinia!

Sprawdzam na mapie i Poke Navie, czy dobrze zawędrowałem, następnie.. Jeśli upewniłem się, że to tu, wchodzę ostrożnie do jaskini. Uważnie stawiam każdy krok, żeby gdzieś nie rąbnąć. Próbuje też szukać jakiegoś drugiego wyjścia z jaskini, bądź czegoś innego, co też mnie zaciekawi. A może to właśnie w tym miejscu Celebi ukrył swój skarb?...

Podszedłeś do jaskini i zajrzałeś do niej, by niemal od razu ujrzeć pierwszą przeszkodę-było ciemno. Nie tak ciemno że nic nie widać, ale musiałeś dłuższą chwilę postać i przyzwyczaić oczy do panujących wokoło ciemności. Nawet wtedy jednak musiałeś poruszać się powoli i ostrożnie, omijając niebezpiecznie ostre skały. Wkrótce zrobiło się tak gorąco że musiałeś zdjąć koszulę, a pot i tak lał się z ciebie strumieniem. W dodatku skały też zaczynały się robić ciepłe! Chwilę jeszcze szedłeś tunelem, gdy w końcu zobaczyłeś światło na jego końcu. Nie było to jednak światło dzienne... bo było pomarańczowe? Gdy się zbliżyłeś serce podeszło ci do gardła-stałeś na sporej skalnej półce, a daleko pod spodem bulgotała lawa.
Odruchowo cofnąłeś się bliżej ściany, podziwiając kipiel w dole. Jednego byłeś pewien-nie możesz zostać tu długo, bo jest zdecydowanie zbyt gorąco. Gdy rozejrzałeś się szybko wokoło zobaczyłeś ścieżkę wzdłuż ściany, którą chyba dasz radę przejść... chyba.

Wredna natura podróżnika i ciekawskiego człowieka. No ale, skoro już się zdecydowałem tu wejść, skoro idę w dobrym kierunku, a dodatkowo to właśnie gdzieś tu, nie daleko Celebi schował ten skarb, to wierzę mu. Wierzę, że nie wysłałby mnie na pewną śmierć, toteż idę wzdłuż ujrzanej ścieżki.

Dużego wyboru drogi nie miałeś, więc ruszyłeś wcześniej zauważoną ścieżką. Trzymałeś się tak blisko ściany jak się tylko dało, ale i tak miałeś przykre wrażenie że w każdej chwili możesz spaśc i się przysmażyć. Chwilę wędrowałeś wzdłuż ściany w której była droga do wyjścia, ale wkrótce ukazało się wzniesienie i lekki skręt w lewo. Gdy tam dotarłeś twoim oczom ukazała się ścieżka prowadząca w dół, w stronę lawy...
Już miałeś zacząć klnąc na czym świat stoi, ale w tym momencie usłyszałeś ciche chrobotanie ponad sobą i odwróciłeś się szybko. Po prawo była jeszcze jednak, węziutka dróżka. Dalej zamieniała się ona w skarpę, na której siedział jakiś Heatran! Pokemon łypał na ciebie spokojnie, a ty dostrzegłeś za nim jakieś kamienne bloczki... wyglądające jak ołtarz?

Heatran!? Zrobiwszy zdziwioną minę, ruszyłem w nowo ujrzaną, wąską dróżkę. Powoli i uważnie zbliżałem się do pokemona, aczkolwiek bardziej interesował mnie ów ołtarzyk. Zbliżając się do nich, próbowałem wpatrzyć się w szczegóły. Może coś ujrzę..

W miarę jak się zbliżałeś pokemon zdawał się coraz bardziej marszczyć, a gdy byłeś już tak blisko że niemal widziałeś ołtarzyk wydał z siebie głuchy pomruk:
-ODEJDŹ STĄD, CZŁOWIEKU.
Zatrzymałeś się raptownie, przez chwilę bojąc się że pokemon zaatakuje. Ten jednak nie ruszył się ani na milimetr, po prostu leżał i się na ciebie patrzył-zasłaniając ci przy tym większość ołtarza. Dostrzegłeś jednak coś za nim... jakby małą skrzyneczkę?

Ujrzawszy skrzyneczkę, byłem wprost przekonany, że to jest owe miejsce. Ehh. Tylko co ja z nim zrobię.. - Heatran, jestem tu ponieważ Celebi dał mi mapę, w którym jest skarb, dostałem ją za swoją łagodność i dobroć, proszę - przepuść mnie. - spojrzałem na pokemona, musi się odsunąć, przecież "siłą" go nie usune..

Pysk pokemona pozostał bez wyrazu, tylko jego oczy zdawały się świdrować cię jeszcze bardziej niż przedtem.
-Celebi? ...Celebi jest dobrzy. Potrafi czytać w ludzkich sercach i umysłach... Jednak wy lubicie oszukiwać. Udowodnij mi, że przychodzisz tu z jego polecenia, a przepuszczę cię!

Zastanowiłem się. Jak ja mu mam to udowodnić? Ehh. NO WŁAŚNIE! MAPA! W popłochu wyjąłem mapę od Celebiego i pokazałem Heatranowi. - Widzisz, dostałem od niego mapę, to jest to miejsce. Teraz mi wierzysz?