Dziki człowiek-gra Lionheart

Pokemon niczym gargulec na dachu starego kościoła tkwił nieruchomo i tylko się na ciebie patrzył. Dopiero gdy wyjąłeś mapę i pokazałeś mu ją z bliska coś drgnęło, a on zaczął ją obwąchiwać. W końcu, po chwili trwającej wieczność Heatran powoli skinął głową.
-To prawdziwa mapa od Celebiego. Wybacz mi, że ci nie wierzyłem. Masz prawo przejść.
Olbrzym powoli podniósł się i wszedł na ścianę, a droga do skarbu stanęła przed tobą otworem...

- Nie ma sprawy, rozumiem Cię. Ludzie bywają różni. Dziękuje.. - spojrzałem na pokemona i ruszyłem w stronę skrzynki. Przykucnąłem przy niej i... starałem się przyjrzeć jej z bliska, po czym spróbowałem ją otworzyć.

Ostrożnie zbliżyłeś się do widzianego wcześniej ołtarza, który w końcu mogłeś dokładniej obejrzeć.
Był to prostokątny blok ciemnego kamienia, który w niesamowity sposób odbijał światło płynącej w dole lewy. Wyrzeźbione na nim były motywy przypominające płomienie, a także kilka ognistych stworków-Heatran, Charizard, Moltres...
Gdy odwróciłeś od niego wzrok przyjrzałeś się stojącej obok skrzyneczce. Była mała, metalowa, pokryta podobnymi wzorkami co ołtarz... i gorąca! Gdy tylko jej dotknąłeś zaraz musiałeś dmuchać sobie na palce. Puki nie ostygnie nie ma szans żeby nawet wziąć ją w łapy...
W tym momencie dostrzegłeś coś jeszcze-coś małego i pomarańczowego, co leżało na skale pod ścianą... a gdy podszedłeś zobaczyłeś że to jajko!

ŁOHO! Chwyciłem jajko pokemona, podniosłem je do góry. Pierwszy raz widzę jajko na żywo. Otworzyłem plecak i bezpiecznie schowałem do plecaka. Następnie.. przemyślałem sytuację. Wywołałem Irelię. - Altaria, spróbuj powolutku, leciutko schłodzić tę skrzynkę Ice Beamem. Ale wolno.. - w tym czasie, zagadałem do Heatrana. - Dużo tu przychodzi ludzi? Nie mając mapy od Celebiego? Żądni skarbu?

Jajko było delikatnie ciepłe, a po włożeniu do plecaka jeszcze owinąłeś je ubraniem żeby się nie potłukło.
Irelia rozejrzała się wokół nieco zaskoczona, widać było że otoczenie ją ciekawi. A tobie było już tak gorąco, że zaczynała bolec cię głowa... wnioskując z zegarka byłeś tu już prawie pół godziny! Ptaszyna zabrała się do chłodzenia, przy czym powstawało bardzo dużo pary, zaś skrzyneczka od czasu do czasu trzeszczała cicho.
Heatran dalej siedział na skale i obserwował wasze poczynania.
-Nie. Większość to trenerzy szukający pokemonów, niewielu wie o skarbie... Ale niektórzy nie rozumieją słowa nie i chcą ze mną walczyć. Ludzie są czasem tacy głupi...

- Ahh.. - spojrzałem na Irelie, już powinno być okej. Podchodzę do skrzynki i skoro jest już ochłodzona, próbuje ją podnieść. Następnie odwołuje Irelię. - Heatran, wiesz może jak mogę stąd szybko wyjść? Jest mi już strasznie gorąco.. - w czasie, oczekującym na odpowiedź próbuje otworzyć skrzynkę, by ujrzeć jej zawartość.

Altaria zniknęła w pokeballu, zaś ty niepewnie musnąłeś skrzyneczkę palcami. W końcu mogłeś jej dotknąć i się nie poparzyć! A co do otworzenia jej... nie było klucza. A zamek był. Upsss....
Heatran nagle palnął się w głowę aż podskoczyłeś.
-No tak, klucz... poczekaj moment człowieku.
Ognisty stwór zszedł po ścianie w dół, w stronę lawy. Na chwilę się wychyliłeś, ale zakręciło ci się w głowie i szybko się cofnąłeś, tylko nasłuchując kroków olbrzyma. Ten w końcu wrócił, a w pysku miał klucz.
-Oto i klucz. Na razie jest gorący, lepiej go nie dotykaj... Wyjść? Hmmm... wskakuj, wyniosę cię.
Pokemon odwrócił się tyłem, najwyraźniej czekając aż na niego wsiądziesz.

- Ookeeej. - byłem troche nie pewny. Aczkolwiek wsiadłem na niego i czekałem aż stąd odjedziemy. Skoro trzymał klucz w pysku, to nawet dobrze, u niego się ostudzi a potem będę mógł otworzyć skarb. Toteż, jadąc na nim czekałem aż w końcu wyjdziemy z tej gorącej jaskini..

To była chyba najdziwniejsza przejażdżka w twoim życiu-nawet mimo faktu że na co dzień jeździsz sobie po mieście na sawsbucku. Heatran poruszał się zupełnie inaczej, a samo utrzymanie się na nim wymagało wysiłku-przez cały czas bałeś się że się z niego ześlizgniesz, prosto w gorącą kipiel na dole. Stwór spokojnym krokiem piął się w górę po ścianie, aż w końcu zauważyłeś że skręca i między kamieniami zobaczyłeś fragment nieba. Gdy poczułeś wiatr we włosach i świeże powietrze twoja ulga była nieopisana...
Pokemon zatrzymał się na skraju krateru.
-Dalej będziesz musiał poradzić sobie sam, człowieku. Mam nadzieję że dobrze wykorzystasz to, co tutaj znajdziesz. Uważaj na siebie!

- Dziękuje. Uważaj na Siebie. - zszedłem z pokemona i wziąłem od niego klucz. Następnie wychodząc z jaskini wziąłem ogromny wdech powietrza. Cudowne uczucie. Gdyby nie to, że trzymałem w ręku klucz i skrzynie, zapomniałbym o nich. Położyłem więc skrzynke na ziemi i schylając się otworzyłem przy pomocy klucza. Następnie rozglądnąłem się w jej zawartości.

Niczym w filmie czas niemal się zatrzymał, a ty słyszałeś bicie swojego serca-BUDUM, BUDUM, BUDUM. Klucz pasował do zamka, który otworzył się nieco opornie... Z wstrzymanym oddechem rozchyliłeś wieczko, które cicho zaskrzypiało. W środku był...
PRĘT.
Zaskoczony obejrzałeś przedmiot uważnie. Był złoty, dziwnie wygięty i miał jasnozielony klejnot przy jednym z końców. Trzeba dodać że pręt był w środku pusty, jednak z cienkiego jak palec rozszerzał się. Zaraz, z jednej strony jest...coś jakby ustnik?

Emm.. Spojrzałem na przedmiot. Ustnik, rurka.. Jakiś instrument czy co? Przyłożyłem "zabawkę" do ust i dmuchnąłem. Sprawdziwszy efekt, lub co się stanie zastanowiłem się poco Celebi chciał, żebym to posiadał..

Wziąłeś dziwne coś do rąk, przyłożyłeś do ust, nabrałeś powietrza i dmuchnąłeś... Rozległ się dziwny, przeciągły dźwięk, od którego ciarki ci po plecach przeszły.
A potem przed tobą pojawiła cię ciemna kula. Chwilę unosiła się ponad ziemią, a potem spłaszczyła, formując kształt... talerza? ..nie, portalu! Zanim zdążyłeś się zastanowić co teraz począć z portalu coś wylazło. Pokemon. Stwór obrzucił cię średnio zainteresowanym spojrzeniem.
-Ah. Czyli w końcu ktoś znalazł mój róg.
Przed tobą stał Arceus.

- A.. Arceus?! - ze zdziwienia prawie nie upuściłem przedmiotu. Ale.. poco.. czemu?! Od razu zacząłem się tłumaczyć, sam nie wiedząc dlaczego. - Jaaa-ja, znalazłem róg dzięki mapie, dostałem ją od Celebiego. - wpatrując się w pokemona czekałem co mi powie.

-Domyślam się, inaczej nie byłbyś w stanie go zdobyć. Heatran by cię nie przepuścił. A skoro otrzymałeś mapę musiałeś zaskarbić sobie przyjaźń Celebiego...
Pokemon przerwał na chwilę i obserwował cię uważnie, jakby się nad czymś zastanawiał.
-Widzę że jesteś zaskoczony? Ten róg był kiedyś częścią mojej obręczy-tu pokemon wskazał łbem na otaczającą go złotą obręcz-ale odłamał się podczas jednej z potyczek. Z pomocą ludzi przerobiłem go na ten instrument... I ukryłem, by nie dostał się w niepowołane ręce.
Pokemon westchnął i obejrzał się w kierunku wirującego niedaleko portalu.
-Taaak... więc jeszcze jedno. Ten róg nie ma mocy przyzwania mnie. Tak jak wódz dmąc w róg przyzywa swoich podwładnych, tak użycie tego rogu tutaj przyzwie jednego z legendarnych pokemonów do pomocy. Uprzedzam jednak że nie będziesz miał wpływu na to którego... Radzę z nim ostrożnie.
Arceus przyglądał ci się, najwyraźniej oczekując reakcji.

Zaskoczony spoglądałem na Arceusa. - Ahh. Jasne, rozumiem. - schowałem róg do plecaka, układając blisko jajka. To są aktualnie dwie rzeczy, które będę pilnował baardzo, ale to baardzo uważnie. - Możesz mi zaufać, na pewno nie będę używał tego pochopnie.

Pokemon skinął głową.
-Więc dobrze... skoro Celebii wybrał ciebie to znaczy że jesteś według niego odpowiednią osobą by dzierżyć mój róg. Wykorzystuj go w imię dobra, bo właśnie do tego został stworzony...
Arceus odwrócił się, zmierzając tam skąd przybył. Już miał postawić stopę w wirującym kręgu, gdy zatrzymał się raptownie.
-A, ostatnia rzecz. Przy pomocy moich Talerzy możesz wpłynąc na to, jaki typ pokemona przyzwiesz. Powodzenia, Benji.
Olbrzym wkroczył w wir, który rozbłysł i zapadł się w sobie, znikając bezpowrotnie i bez śladu. Znów byłeś sam...
Wkładając róg do torby zauważyłeś, że jaskrawozielony klejnot u jego podstawy zmatowiał i jakby przygasł.

Spojrzałem na róg, no nic. Tak pewno musi być. Założywszy plecak na ramię, rozejrzałem się dookoła. Wyciągnąłem PokeNav - zapewne już się nieźle przemieściłem. To gdzie by teraz pójść.. Sprawdzałem mapę i najbliższe miasta, punkty które mogłyby mnie zaciekawić.

PokeNav pokazał ci w pierwszej kolejności Lavazone-miejsce w którym już byłeś. Dalej było jakieś średnie miasteczko niedaleko... punkt widokowy w kanionie nieopodal... pustynia którą już minąłeś... A o atrakcjach ten sprzęt ci raczej nie powie, sam musisz się dowiedzieć.

No to co.. Ciągle przed Siebie. Spojrzałem ostatni raz na pokenav i ruszyłem w stronę średniego miasteczka. Tam się odpocznie, pozwiedza i ruszy dalej. Toteż, idę w tamtą stronę, rozglądając się uważnie, a nóż ujrzę jakiegoś ciekawego pokemona.

Spokojnie schodziłeś sobie po zboczu wulkanu, starając się nie wywalić i się nie sturlać. Po kilku minutach żmudnego marszu dotarło do ciebie że chętnie odpocząłbyś chwilę i się napił... I w tym momencie usłyszałeś głośne trąbienie, zaś grunt zaczął drzeć. Obejrzałeś się w stronę skał z których dochodził dźwięk, gdy nagle coś na ciebie wpadło.

-Anfy?
Pisnął słonik, wyraźnie przestraszony.

Spojrzałem na słonika, lekko zdziwiony, przykucnąłem i poklepałem go po główce. - Co jest mały? - jednakowoż uważnie rozejrzałem się dookoła, przed czymś musiał uciekać, skoro jest tak mocno wystraszony. Tylko przed czym..

Gdy tylko wyciągnąłeś rękę do słonika ten pisnął, złapał cię trąbą i... momentalnie świat stanął do góry nogami, a ty po kilku sekundach ocknąłeś się że leżysz dobre kilka metrów dalej, cały obolały. Gdy się podnosiłeś maluch toczył wokoło oczami, najwyraźniej nie wiedząc co ma zrobić.
Tymczasem hałas za skałami nasilał się, więc zerknąłeś tam szybko. Było tam stado wielkich pokemonów!

Wokoło miotali się ludzie i ich pokemony, wyglądało na to, że toczy się bitwa.

Próbowałem się podnieść, nie zważając na ból. Zapewne jest to jego rodzina, muszę mu pomóc. - To Twoja rodzina, prawda? - pomknąłem w tamtą stronę, a następnie chwyciłem pokeballa z Excadrillem. - Excadrill użyj Earthquake by rozdzielić ziemię między Donphanami a ludźmi i ich pokemonami. - czekałem, aż na mnie popatrzą i wykrzyczałem. - SPOKÓJ!