Młoda buntowniczka - Nekolies ("Neko")

- Dzięki. Też tak uważam- powiedziałam.- To gdzie mam cię zaprowadzić?
Nie podobało mi się, że muszę zajmować się tym gościem i tylko czekałam, żeby go gdzieś zostawić. Dobrze, że Aloizy nie był tak irytujący na jakiego wyglądał...

- Pół godziny drogi stąd jest miasto, więc szybko się mnie pozbędziesz - uśmiechnął się chłopak. - Wiem, że niezbyt ci pasuje pomaganie mi - był nad wyraz spostrzegawczy.
Alojzy był trochę blady, chyba stracił sporo krwi.

- Niezbyt mi pasuje ale pomagam- powiedziałam.- Szczerze mówiąc dobrze, że to ciebie tu znalazłam, a nie jakiegoś denerwującego typa.
Szłam prosto do miasta, kiedy zorientowałam się, że dawno nie jadłam...
- Jestem głodna. Czas na postój.

- W plecaku mam kanapki - powiedział chłopak.
Po chwili obydwoje siedzieliście na trawie i chłopak wyjął z plecaka kanapki i... Ciastka czekoladowe.
- Czestuj się - uśmiechnął się i podsunął ci paczkę z nimi.

Popatrzyłam na niego nieufnie. Wzięłam ciastko w dwa palce i przyjrzałam się mu dokładnie z każdej strony.
- Spróbuj pierwszy- powiedziałam i podsunęłam mu ciastko pod nos. Mój ojciec zawsze ostrzegał mnie przed zatrutym jedzeniem. Mówił, że wiele razy jego wrogowie chcieli go w ten sposób unieszkodliwić. Po tym jak porwali mnie przeciwnicy taty nie brałam do ust niczego poza tym co zrobiła mama. Jeśli zaś chodzi o picie to zawsze piłam wodę- w niej łatwiej zauważyć truciznę. Poza tym tylko taką z jeziora. Tam raczej nikt nie wlewa trucizny.

Chłopak się zdziwił.
- No dobra - powiedział.
Ułamał sobie połówkę ciastka i zjadł je ze smakiem.
- Ogólnie to po co ja miałem to pierwszy spróbować? - spytał się.
Sięgnął po kolejne.

/W tym odpisie opisana paranoja Neko xD/
- Bez powodu...
-"Mógł mieć odtrutkę..."
- Kocie, ty też jedz, bo będziesz później głodna- powiedziałam podsuwając ciastko Skitty. W ten sposób będę pewna, a jak różowa wykituje to załatwię sobie lepszego pokemona... Zaraz! Ta trucizna może działać tylko na ludzi... Co wtedy?! Nawet nie zauważyłam kiedy rozgniotłam ciastko w dłoni.
-"Nie dam się nabrać"- pomyślałam wstając.
- Idę po kilka owoców- powiedziałam.- Ciastka są niezdrowe.

Skitty zjadła ciastko i nic się jej nie stało. Chłopaka bardzo zaskoczyło Twoje zachowanie i tylko spuścił głowę.
- No dobra, jak wolisz - powiedział, sam jedząc wszystkie ciastka po kolei a Tobie aż ślinka ciekła na ich widok.

/Jakie Skitty zjadła ciastko skoro te, które Neko jej dawała rozgniotła? xD Ok, nieważne. Czepiam się. Załóżmy, że zjadła inne./
Zaczęłam zbierać owoce. Kiedy miałam już kilka zaczęłam jeść. A wyglądało to mniej więcej tak- dawałam Skitty owoc do nadgryzienia, a potem upewniając się, że kot nie kopnął w kalendarz zjadałam resztę sama.
- Ok! Najadłam się- wstałam.- Ruszcie tyłki! Im szybciej będziemy w mieście tym lepiej!

- Ty masz jakąś manię czy jak? - spytał chłopak, obserwując Twoje poczynania.
Wkrótce szliście dalej i po niedługim czasie... Wreszcie! Ujrzałaś miasto, czyli pozbedziesz się kłopotu w postaci tego chłopaka. SKitty natomiast radośnie plątała Ci się między nogami.

- No to trzymaj się- powiedziałam do chłopaka, kiedy doszliśmy do miasta. Poklepałam jego bezużytecznego pokemona po łebku, a następnie powtórzyłam czynność zmieniwszy cel na głowę Alojzego.- I nie krwaw za dużo. To podobno niezbyt zdrowe.
Odwróciłam się i poszłam w kierunku centrum pokemonów.
- Miły gość- powiedziałam do siebie cicho.- Szkoda tylko, że bezużyteczny.

- No spoko, pa - powiedział chłopak.
Wkrótce ruszył w swoją stronę. Niezbyt mu to szło. A ty w pokecentar słyszałaś bardzo ciekawe rzeczy. Ktoś podobno otruł tutejszego trenera, który miał Darkrai. Przestępcy nie udało się ukraść legendy no i znaleziono testament, w którym jest napisane, iż owego legendarnego pokemona ma dostać niejaki Alojzy. Teraz to omal nie padłaś z wrażenia.

- Oż ty w mordę!- krzyknęłam nie zwracając uwagi na reakcję ludzi w centrum pokemonów. Wybiegłam z budynku.- Alojzy!
Biegłam w stronę miejsca, w którym go zostawiłam.
- Różowa, pomóż z łaski swojej!
Ale zaraz. Ha! Po co się tak denerwuję? Wisi mi przysługę! Pierwszy raz cieszę się, że go uratowałam. Wystarczy, że go teraz znajdę...

Niedługo odnalazłaś chłopaka, jak siedział z nowym opatrunkiem i pijącego w zamyśleniu sok. Zdziwił się na twój widok i to bardzo.
- O hej - powiedział. - A co nagle zdajesz się być mną tak nagle zainteresowana? - spytał się i sunął się na bok, byś miała miejsce, bo przed chwilą siedział na środku ławki.

Usiadłam i postanowiłam nie owijać w bawełnę.
- Te plotki to prawda?

- Aaa o to biega - podrapał się po karku. - Tak, to prawda - kiwnął głową.
Dalej pił sobie sok.
- I co w związku z tym? - spytał się.

Ok. Delikatnie...
- Jest sprawa. Uratowałam cię i wisisz mi przysługę- to nie było delikatnie...- Najpierw mam pytanie. Co zamierzasz robić po tym jak dostaniesz legendarnego pokemona?

- Na początek na pewno spróbować się z nim dogadać - powiedział chłopak. - Bo Darkrai do pokemonów z łatwym charakterem nie należy - westchnął. - Wal prosto z mostu, o jaką przysługę ci chodzi? - spytał się ciebie.
Wkrótce skończył sok.

- Darkraia pewnie mi nie dasz...
- "Chyba, że jesteś wyjątkowo głupi"- dodałam w myślach.
- W takim razie może będziemy razem podróżować, co?- rzuciłam najlepszy pomysł jaki mi przyszedł mi do głowy. Nie był może najlepszym kompanem ale nie najgorszym...- I czasem pomożesz mi swoim Darkraiem? Mam ważną misję.

- No nie dam - pokręcił głową.
Na Twoje następne słowa się zamyslil.
- No muszę się zastanowić - powiedział. - Jaką misję? - spytał się ciebie. - Skoro chcesz ze mną podróżować to wolę mieć pewność, że nie jesteś jakimś zabójcą czy coś - skrzyżował ręce.

- Nie no spokojnie- powiedziałam.- To długa historia ale spróbuję ją jakoś skrócić. Widzisz to?
Wskazałam na opaskę zasłaniającą prawy oczodół.
- To nauczka za to, że byłam zbyt ufna. Widzisz- kiedyś mój ojciec pracował dla pewnej organizacji. Niestety był też inny zespół, który cały czas walczył z tym pierwszym. Pewnego dnia wrogowie mojego taty porwali mnie jako zakładniczkę. Chcieli wymienić mnie za jakąś ważną rzecz... Nie wiedziałam nawet jaką. Kiedy u nich byłam straciłam oko i przestałam ufać ludziom. Tak w skrócie. Chcę pokonać tego gościa, który mnie porwał zgodnie z zasadą "oko za oko"... Jakieś pytania?

Ten pokiwał głową ze zrozumieniem.
- No rozumiem, mogę pomóc w takim razie - powiedział po chwili namysłu.
Sprawdził zegarek.
- O rety, muszę iść, za 10 minut będzie facet, co ma przekazać mi balla z Darkrai - po chwili wstał, chociaż się wykrzywił z bólu.

- Pomogę ci- powiedziałam przewracając oczami. Tak to jest jak się nie patrzy pod nogi. Pomogłam mu iść.- A ty co masz zamiar robić podczas podróży? Masz jakieś cele, czy coś?

- No cóż, chcę pokonać kiedyś Reda - powiedział pełny nadziei.
Wkrótce doszliscie do jakiegoś biura. Tam wyszedł po niego jakiś mężczyzna, który od razu wziął go do swojego gabinetu. Chyba trochę poczekasz.

- No super... Co ja teraz... Wiem!- powiedziałam.- Kocie, pamiętasz co mówili w centrum? Ktoś otruł tego gościa- poprzedniego właściciela Darkraia. Skoro miał legendarnego pokemona to musiała być jakaś gruba ryba... Jeśli wyczaimy kto go otruł zyskamy sporo szmalu i dobrą sławę w mieście!
Schyliłam się do Skitty i wyszeptałam:
- A poza tym zdobędę zaufanie tutejszych władz. Wtedy mogą mi coś powiedzieć o moich porywaczach... Nie ma czasu do stracenia!- rozejrzałam się za kartką i czymś do pisania. W końcu musiałam dać Alozjemu znak gdzie jestem... I nagle coś sobie uświadomiłam... Znowu gadam do tego pokemona!