Zagajnik: Myun

2

Pokemona nadal nie było, słyszałaś dalej jakiś szelest w krzakach, dopiero po chwili mały kotek wrócił i w pyszczku przyniósł Ci wielkie soczyste jabłuszko,, po czym rzucił Ci je na dłoń, którą sama nie wiesz jakim cudem wyciągnęłaś przed siebie, taki odruch.

Cóż, gest zdecydowanie poruszający, jednak nie o to dziewczynie chodziło. Zdołała bez problemu ukryć swoje rozczarowanie, a przy okazji rozejrzała się jak tam pogoda... przydałoby się niedługo ruszać.
- Widzę, że masz już wprawę maluchu - łał, upolowała jabłko. Nie, nie można być złośliwym... w końcu chciała dobrze. A co tam, nawet w nagrodę dostanie trochę karmy.

3

Kotek zamiałczał zadowolony, jak widać był wręcz dumny ze swojego ociągnięcia, kiedy tylko dostał karmę od razu zeskoczył z twojego ramienia i zajął się jedzeniem chrupek, co do pogody na prawdę niewiele się zmieniło, nagle usłyszałaś dźwięk łamania gałęzi gdzieś za sobą, kotek nastroszył sierść na karku.

A-ha. Chyba cos sie skrada, a ona jest gotowa. I zobaczymy przy okazji jak odwaznyjest Skitty... póki co Pokedex w dlon i czekamy w pelnej bezruchu i napiecia ciszy. Wylaz, no wylaz maly draniu. Jak to dobrze, ze pokemony nie umialy czytac w myslach, w przeciwnym wypadku czarnowlosa pozostalaby pewnie przy swoim równie chlodnym starterze.

4

Czekałaś w gotowości, a kotek uciekł po chwili, kiedy usłyszałaś jak wskakuje na drzewo i wieje, przed twoimi oczami pokazało się coś takiego:
W jednej z łap pokemon miał gałęzie, którymi uderzał o drzewa, kiedy jedną gałązkę miał już za krótko, bo się na przykład połamała brał kolejną i dalej uderzał nimi tak samo jak wcześniej.

Sądząc po zachowaniu stworka, nie trudno było się domyślić że dziewczyna miała do czynienia z pokemonem-dzidzią. Jeśli był niebezpieczny to pewnie sam nie zdawał sobie z tego sprawy, a na pewno mniej od Skitty, która zwiała jak można się było spodziewać. Choć normalnie nie w głowie jej były takie zabawy, nie mając nic do roboty sama chwyciła za dwa kijki i zaczęła nimi o siebie uderzać ciekawa reakcji pokemona.

5

Pokemon na początku zmienił się w wielką plamę, jednak kiedy twoje uderzenia się powtórzyły ponownie przyjął swoją normalną formę, po czym od razu podpełznął do Ciebie, robiąc przesłodkie oczy małego dzieciaka

Myun naprawde ciekawilo dlaczego jej mroczna aura nie dzialala na pokemony, którym sie pewnie zdawalo ze na ladne oczy czegos od niej dostana... Ah, pewnie dlatego, ze mialy racje. Kolejna garsc cennej karmy pójdzie sie pasc. Moze nie takiej znowu cennej... a skoro i tak wolno jej zlapac jeszcze tylko jednego pokemona to moze po drodze kogos lub cos uszczesliwic. Ale nie patrz na mnie w taki sposób, to nie dziala.

6

Pokemon nie przestał patrzeć na Ciebie słodkimi oczkami wszystko trwało do czasu, aż uderzałaś patyczkiem o drzewo kiedy jednak przestałaś ten spochmurniał i od razu zajął się karmą, którą mu podałaś, wyglądał na bardzo głodnego.

O, to jak juz odkryla sposób jak sie go pozbyc, natychmiast go wykorzystala wyrzucajac patyk w kat. O czym ona sobie myslala... nuda to niebezpieczny stan. Pada, ciagle pada... jej deszcz moze nie przeszkadza, ale juz pokemonom pewnie tak. I nic dziwnego, ze az dwa napatoczyly sie na nia, w koncu w tym lesie nie ma wielu drzew pod którymi moznaby sie ukryc, jest konkurencja. Ale skoro tak juz jest, to zamiast czekac az pokemony przyjda do niej, Myun postanosila samemu sie po nie wybrac. Rozejrzala sie za drzewem, na które najlatwiej byloby wejsc i... spróbowala sie wspiac. W koncu nie bedzie tak stala jak idiotka.

1.

Niestety, drzewa tutaj były wysokie, a nawet najniższe gałęzie były póki co poza zasięgiem Twoich rąk. Musiałaś być w starszej części zagajnika. W oddali jednak zauważyłaś jakiś wielki głaz, chyba dałabyś radę na niego wejść, a z niego może uda Ci się wskoczyć na jakieś drzewo.
Gdy się rozejrzałaś ponownie, dzikiego pokemona już nie było, a wokół Ciebie panowała dziwna cisza...

Skoro pada i nie ma nic innego do roboty to dobre i to. Dziewczyna podeszła do głazu i wspięła się na niego, by stamtąd spróbować wejść na drzewo. Było mokro to i nieprzyjemnie, jednak miała tylko jeden dzień w tej strefie... nie mogła marnować czasu. Starała sie mimo wszystko zachowywać w mairę cicho by nie przepłoszyć pokemonów.

2.

Głaz był porośnięty mchem, który w połączeniu z wodą był dość śliski, jednak po chwili udało Ci się na niego wspiąć. Espurr okazała się o wiele zwinniejsza i bez większego wysiłku wskoczyła za Tobą. Jakiś metr przed Tobą rosło drzewo, które miało dość mocne gałęzie i było w stanie Cię utrzymać. Wystarczyło tylko wskoczyć na jedną z nich. Niestety najbliższa znajdowała się jakieś pół metra nad Tobą i pół metra w prawo. Jeśli dobrze skoczysz to wszystko będzie ok, ale jeśli źle się wybijesz, możesz zlecieć ze śliskiego głazu i zrobić sobie krzywdę.

Nie dbając o własne zdrowie i życie, czarnowłosa rzuciła się prosto w paszczę przeznaczenia. Odbiła najmocniej jak mogła, wyciągnęła ręce... na szczęście była chuda. Jeśli uda jej się złapać gałęzi, podniesie nogę do góry by zahaczyć nią o gałąź i dalej się wspiąć. Jej jak tu nieprzyjemnie podczas deszczu...

3.

Jakimś cudem udało Ci się dostać na gałąź bez zadrapania. Jednak gdy usiadłaś na drzewie, Twój pokemon spojrzał na Ciebie obrażony. - Es? Es, es, espurr! Chyba nie była zadowolona, ze zostawiłaś ją na głazie... Wyciągnęła łapki w górę, zupełnie jak małe dziecko, które chce aby ktoś wziął je na ręce.

Nietypowe zachowanie dla niezależnej, wręcz sukowatej Espurr... czarnowłosa zmarszczyła brwi, ale nie zamierzała wracać po pokemona. Zamiast tego wyciągnęła Poke Ball i wróciła ją do niego. Póki co nie jest potrzebna, a nie wiadomo jak poradzi sobie na drzewie... będzie nieprzyjemnie jeśli spadnie i się potłucze, a Myun nie miała na tyle pewności we własne umiejętności by bez potrzeby nosić ją na ramieniu. Mogło się skończyć źle dla obu. Czarnowłosa spróbowała się wyprostować jednocześnie trzymając głównego trzonu drzewa by się nie poślizgnąć... rozejrzała się za pokemonami ukrywającymi się w liściach.

4.

Widząc pokeball Espurr opuściła łapki i zrobiła nieco obrażoną minę. Jednak już po chwili zniknęła w kuli.
Co do drzewa to okazało się, że w miejscu, w którym siedzisz jest całkiem such i możesz spokojnie wstać. Gałąź była na tyle szeroka, że musiałabyś bardzo się postarać, żeby z niej spaść. Miała jakieś pół metra szerokości.

Nic jej nie będzie, uznała Myun i nie zaprzątała sobie tym dalej myśli. Zaczęła skradać się na zewnętrzną część gałęzi tam gdzie liście, by może znaleźć jakiegoś pokemona... skradała się to znaczy, że nie robiła za dużo hałasu. No już dobrze... wypuściła Espurr. Skoro tyle tu miejsca to nie musi się o nią bać. A kocica ma pewną zdolność dzięki której wszędzie dostanie się bez najmniejszego dźwięku. Niech z niej teraz skorzysta.

5.

- Es? Pokemon spojrzał na Ciebie pytająco, jednak po chwili chyba zrozumiał o co Ci chodzi i ruszył spokojnie w stronę liści. Po chwili Espurr zniknęła Ci z oczu.

Po pięciu minutach wciąż jej nie było... Czyżby spadła? Niee... usłyszałabyś to. Więc gdzie ją wcięło?

To chyba czekamy... tak, trzeba dac jej szansę. Dopiero jak po długim czasie nic się nie stanie, dopiero w tedy można będzie się zbliżyć. A może się jeszcze okaże, że Espurr pije sobie herbatke z jakimś Pidgeyem.. a co. Wyostrzone złysły, uspokojony oddech. Jak ninja zlewamy się z otoczeniem. I czekamy na naszą partnerkę w zbrodni.

6.

Espurr jeszcze nie wróciła a Ty zaczęłaś bawić się w bycie ninja... było by to całkiem fajne gdyby nie to że stałaś na gałęzi i podeszłaś troszeczkę zbyt  blisko jej krawędzi. Jedna noga Ci się ześlizgnęła a druga trochę wykręciła. Na szczęście nie spadłaś, i nic sobie nie skręciłaś. Jedynie wykręcona noga troszkę bolała. Jednak po wymasowaniu jej wszystko było ok. No może poza tym, że Twój pokemon wciąż nie wracał.

Nudno, nuudno... ale jeszcze trochę. W końcu bycie ninja nie jest łatwe jak się właśnie przekonała, trzeba dać jej jeszcze chwilą. Czarnowłosa usiadła sobie w końcu na gałęzi by nie doszło dalej do większych zranień. I nasłuchiwała każdego szelestu, każdego kroku kocich łapek... w pełnej skupienia ciszy.

7.

Cisza. To jedyne słowo, które mogło opisać tą chwilę. Nic nie słyszałaś. Nic się nie działo. Siedziałaś spokojnie. 5 min od nieudanego bycia ninja. 10. 15. 20. Wciąż nic. Wiatr ustał. deszcz wciąż padał. Jednak Ciebie osłaniały grube gałęzie i multum liści nad Twoja głową. 30. Nadal nic.

Myun zaczęły nachodzić nieprzyjemne myśli... co jeśli ta mała szkarada się obraziła i od niej uciekła? Przyszła tu by złapać pokemona, a nie zgubić swojego. Przełknęła ślinę i spojrzała w kępkę liści.. zaczęła się do niej zakradać najciszej jak umiała, by w końcu odsunąć gałązki i zyskać jakiś tam wzgląd na to co się działo w środku.

8.

A w środku.....
Cóż za niespodzianka!!!!!!! Jeszcze więcej gałęzi i liści... Wiele Ci to nie dało. Nie było tu ani śladu Twojego pokemona. ani w ogóle niczego wartego Twojej uwagi. Noo... poza jedną złamaną gałązką, na której wisiał niewielki kłaczek futerka. W sumie całkiem podobnego do futerka Espurr.