Gra Koorin "Ice"

Tak samo niepokojąca, jak nóż na gardle xD
- Tylko spróbuj, padalcu, a twoje ścierwo zawiśnie na twoich własnych flakach na pierwszym drzewie, jakie znajdę - odparłam. Ja pier<piip>, czy naprawdę to powiedziałam? Chyba tak. Gdy znalazłam się w magazynie rozejrzałam się za czymś ostrym, a jednocześnie ruchami ciała próbowałam wypuścić z pokeballa Snivy. Bo Aeris też raczej nie dali zbytnich szans na to, by się poruszyła, czyż nie?

Dokładnie, była tak samo skrępowana, jak ty . Próbując wypuścić Snivy, obijałaś się o szafkę. Nabijłaś sobie kilka siniaków jednak Snivy została wypuszczona. Nie słyszałaś zbyt wiele co mężczyźni ze sobą gadali, jednak też nie wiesz czy oni Ciebie nie usłyszeli? A co Snivy ma teraz uczynić?

- Dobra, Snivy. Sproboj jakos nas rozwiazac, na przyklad Vine Whip, tylko bardzo cie prosze zrob to po cichu. - powiedzialam, patrzac na pokemona. Potem wsluchuje sie w odglosy na zewnatrz, by sprawdzic, czy ktos nie idzie.
---
sory za brak polskich znakow, klawiatura bez alta.

Snivy zrobiła to o co poprosiłaś, swoimi pnączami najpierw pomogła Tobie, a później uwolniła Eevee. Przeczucie podpowiadało Ci że nie zostało wam zbyt wiele czasu.
- ...znajduje się w magazynie, specjalnie dla pana... - usłyszałas fragment wypowiedzi prawdopodobnie jednego, z tych który Cię złapał. Śpieszaj się bądź wymyśl coś!

Jasna colera! Szybko rozglądam się za jakimkolwiek narzędziem oraz drogą ucieczki - oblizowaną deską,oknem, nawet dziurą.
Tak, idiotko, wpakowałaś się jak świnia w pokrzywy.

Kiedy usłyszałaś zbliżające się kroki, zdębiałaś. Po chwili, ze ściany obok Ciebie otworzyły się drzwi. Nie wiedziałaś jak to się stało, ani skąd one się tutaj wzięły, ale to była jedyna twoja droga ucieczki. Więc, wskakujesz w nieznane, ciemne drzwi prowadzące nie wiadomo donikąd, czy czekasz na tamtych...twoich przyszłych gwałcicieli?

Spojrzałam niepewnie na drzwi. To moja droga. Ale... jeżeli to pułapka? No bo kto niby miałby mi pomóc? Choć w sumie i tak nie mam nic do stracenia. A co mi tam. Oddychając głęboko przywołuję Aeris i wraz ze Snivy przechodzę powoli przez drzwi
- Bądź gotowa na atak - wyszeptałam Snivy.

Weszłaś w ciemny korytarz. Nie widziałaś w sumie nic. Prowadziła Cię tylko Eevee, której posturę widziałaś bardzo słabo. Ta poprowadziła was węchem, a po kilku minutach wyszłaś z niego. Stałaś w ... lesie?
- Nic Ci nie jest? - zapytał kobiecy głos.

Eevee? Ale ja schowałam Eevee, a wypuściłam Snivy xD
---
Rozejrzałam się ze zdziwieniem i natychmiast przyjęłam pozycję obronną. Potrząsnęłam głową. To nie miałoby sensu. Po co miałaby mnie ratować, jeśli chciałaby mojej śmierci? Hm. Dziwne. Ale z drugiej strony co ją obchodzę ja, zwykły człowieczek?
- nie. Dziękuję? - bardziej zapytałam niż stwierdziłam.

Mój błąd ;x.
___________
Hah, jesteś taka śmieszna, jak jesteś gotowa do skorzystania z gardy. Hihihi. - powiedział teraz ten sam kobiecy głos, jednak nieco bardziej dziecięcy. Po chwili wyłonił Ci się taki pokemon:

- Cześć!

Spojrzałam na pokemona ze zdumieniem i zeskanowałam go. E, to niemożliwe, by pokemon mówił... chyba. Kto ich tam wie?
- Może i śmieszna, ale przynajmniej zawsze gotowa do walki - odparłam, opuszczając ręce. - Jestem Koori, a to jest Snivy. Miło mi cię poznać - dodałam, rozglądając się uważnie.

- Cześć. Jestem Misdreavus. Hihihi. Porozumiewam się za pomocą telekinezy. - odparł pokemon. Ten był uradowany i latał kręcąc się wookół Ciebie. Troche taki dziecinny, jednak nie wydawał się zbyt groźny. Praktycznie wgl.

Uśmiechnęłam się, ale zaraz obejrzałam
- Dobra, zabierajmy się stąd. Nie wiadomo, kiedy się zorientują - rzuciłam, oglądając się.
- Snivy, wskakuj - przykazalam, chowając pokemona do balli

Nie sądzę by znaleźli to przejście. Od razu po twoim wejściu zostało ono zamknięte. Nic nie zauważą, bynajmniej nie powinni. Jesteś bezpieczna. - odparła po chwili Misdreavus, unosząc się tuż przed Tobą.

- Nie sądzisz jednak, że zauważą, że jakoś nagle zniknęłam? tak czy inaczej spadajmy stąd. Nie podoba mi się tu - oznajmiłam, patrząc za siebie. No cóż... to moja wina.

Jak powiedziałaś, tak uczyniłyście. Obie udałyście się na granice lasu. Ponownie znalazłaś się poza miastem. Stałaś w miejscu o którym nie miałaś pojęcia. Kolejny pagórek. Z daleka widać wspinające się po horyzoncie słońce. Tak, to już świt, ranek czy jak tam wolisz. Nic nie wskazywało na to aby ktoś za Tobą podążał.
- Widzisz....mówiłam że nikt za nami nie pójdzie. Znaczy że za Tobą. hiehie. - powiedział stworek dodając na koniec chichot.

- No, za mną nikt nie idzie... prócz ciebie - uśmiechnęłam się
- A właściwie... czemu mi pomogłaś? - zapytałam, skanując pokemona dexem. Zawsze warto wiedzieć, z kim się podróżuje, nie? W każdym razie rozglądam się uważnie. Warto by dać moim pokemonom trochę pobiegać.

To już jest moją małą tajemnicą, hihihihih. - powiedziała Misdreavus, tradycyjnie kończąc swą wypowiedź chichotem. NIe wyglądało na to by pokemon zamierzał się od Ciebie odczepić. Wręcz przeciwnie, szedł za Tobą dalej, dalej i dalej.

- No dobra - zniecierpliwiłam się - Jestem ci bardzo wdzięczna i w ogóle, ale nie uśmiecha mi sie chodzenie z pokemonem, który chichocze i do tego do mnie gada. Nie chcę cię urazić, ale podaj jednak może swój cel, jaki miałaś, gdy mnie uwolniłaś, co? - spytałam wkurzona.

- Jesteś gorsza od swojego brata... - powiedziała nieco zbuntowana MIsdreavus twoim naciskiem.
- Ten przynajmniej nie był taki dziki... - dodała po chwili. Słowa duszka tym razem wydawały się bardziej stanowcze i poważne. Skąd ona zna twojego brata? Czy to jest ten cel który sprawił że Misdreavus chodzi za Tobą? Że Cię uratowała?

Uniosłam jedną brew.
- Dzika? Ach, tak? Miło. W każdym razie jestem sobą, a nie tchórzliwym, nędznym sku<pii>, mordującym własnych rodziców! Nienawidzę go i jeżeli tylko go dorwę, to nie zostanie po nim proch. Pomóż mi w tym albo się odczep - wysyczałam, wkurzona wspomnieniem tych okropnych chwil.

O czym ty mówisz? Twój brat nie żyje od 2 lat... - powiedziała zdziwiona twoimi słowami, Misdreavus. Na waszych twarzach pojawiło się zmieszanie, i zupełnie straciłaś grunt pod nogami. Czyżby to była prawda, i twoje przypuszczenia okazały się błędne? Co jeżeli Misdreavus mówi prawdę? W twojej głowie nagle wylało się tsunami rozmyśleń.

- Jak to: Nie żyje od dwóch lat? To kro kilka dni temu zrobił tę rozróbę, jak nie on? Przecież widziałam na własne oczy - rzuciłam zaskoczona. Przecież to niemożliwe. Chociaż... może mieliśmy jeszcze jednego brata, może bliźniaka i być może, że został on oddany do adopcji? Nie, to niemożliwe
- Ale... ale... nie wierzę. To niemożliwe... - mój świat właśnie się rozsypał. Cholera, zawsze problemy!

Haha, ja lubię sprawiać ludziom problemy. Niestety, MIsdreavus wydawałą się mówić poważnie. Na jej twarzy nie było widać ni odrobiny żartu. Jest wiele możliwości, jak to mogło się wszytko wydarzyć, jednak do tej pory mogłaś teraz tylko i wyłącznie się domyślać, co bądź kto za tym wszystkim stoi i jak to było możliwe. Musisz jednak zdecydować co robić dalej? W tym momencie, twoje cele, które sobie postawiłaś, nieco się zmieniły.

Cholera, co robić?
- Misdreavus, a mogłabyś może zabrać mnie do miejsca, gdzie jest pochowany mój brat? Lub chociaż do tego, gdzie zginął? Opowiedz mi coś o tym, proszę - powiedziałam cicho, patrząc na nią błagalnie. No tak, to wszystko zmienia. Ale... nie rozumiem. Nienawidzę narratora! xD