Gra Zerna (Część II)

Mężczyzna wkrótce padł martwy i jak krzyknąłeś to była wielka panika... Zbiegła się ochrona i w ogóle... Niedługo po tym zjawiła się też Camille i wzięła cie za rękę.
- Co się stało? - szepnęła ci na ucho i po chwili cie tam też pocałowała. - Albo nie mów, na razie nie chcę mieć do czynieniaz niczym - powiedziała.

- No co - Odparłem wychodząc z nią - Jak myślisz kto go mógł zabić? - Odparłem wysuwjac ostrza a potem je chowając - To templariusz... Jego znak rozpoznam na drugim końcu świata - odparłem odwracajać się... Zabicie go zwabi jego fagasów... Czuje ze nie obędzie się albo bez walki albo bez zgrywania idioty

Dziewczyna znowu złapała cie za rękę.
- Proszę, przynajmniej ten wieczór sobie odpuść... - powiedziała i widaćbbyła bardzo tym przejęta, by dzisiaj było spokojnie. - Idziemy zatańczyć? - spytała się i cie pocałowała w policzek.
Niedługo po tym zaciągnęła cie wręcz na salę i zaczęliście tańczyć... Trochę kiepsko ci z początku szlo, ale potem już załapałeś.

- Camille, dobrze wiesz jaki jestem, kim jestem oraz czym to dla mnie jest. Poza tym... Oni chcieli cię zabić - Odparłem tańcząc i rozglądajac się - Jeśli nie umiesz tego zrozumieć to daj sobie spokój. To nie my wybieramy swój los, a on nas - odparłem tańcząc dalej z Camille - Problemy... To moja działka i ja się nimi zajmuję zapamiętaj... Nie odwiedziesz mnie od tego Camille zdajesz sobie sprawę... Nawet jak bedziemy mili rodzinę... Ja nie porzucę swojej drogi

Ta westchnęłam.
- No dobra rozumiem - powiedziała w końcu i tańczyła z Tobą dalej.
Po tym już nie było nic niepokojącego... Wytańczyliście się, było kilka drinków... W końcu jednak czas wracać d domu, goście się rozchodzą... Camille dalej miała energię, ale w końcu też zadecydowała o powrocie do domu.

Powiedziałem jej ze spotkamy się w domu... A sam zabawiłem sie w szpiegowanie.... W tym stroju dosłownie wtopiłem się w tłum i słuchałem co mówią... Szukałam jakiegoś Punktu zaczepienia oraz możliwości dowiedzenia się czegoś o planach wroga albo jakiś celach z mutantami... Bo nie uwierzę iż nagle każdy kocha mutantów i chce miec z nimi tak wiele wspólnego.. Nie nagle bo to jest nierealne

Wszyscy się już rozjeżdżali, bo to był koniec tego wszystkiego... Niedługo zostałeś tylko Ty i Camille pewnie jest trochę wkurzona już tym wszystkim... Jak wróciłeś do domu to siedziała ona nadąsana na łóżku i pisałą coś na swoim laptopie wielce nie zwracając uwagi na swoje otoczenie... Chociaż na ogół jak była zła to uroczo wyglądała...

Usiadłem obok - Oj nie obrażaj się kochanie... No już cii - odparłem obejmując ją - Dobrze wiesz ze cie Kocham i jesteś dla mnie najważniejsza i jeśli masz sie przez to przesać obrażać to spełenie jedno twoje marzenie, a drugie jutro... Pierwsze... Zostaniesz mamą.. Bo wiem że marzyłaś o tym od zawsze... A drugie... Jutro zorganizuje.... Ślub - Odparłem po czym ją objąłem - Kocham cię Camille Howlett - Odparłem dając jej piękny obraz

Po dłuższym łagodnym mówieniu i obejmowaniu w końcu udało Ci się uspokoić dziewczynę. Odlozyla na bok swój laptop i się do ciebie przytuliła, a na słowa o jej rodzicielstwie drgnęła.
- Czyli ty chcesz dzisiaj...? - spytała się zaskoczona. - Cóż dzisiaj akuratjjest dzień na to - powiedziała i cie pocałowała bardzo zadowolona.
Po tym siedziała ci przodem na kolanach i dalej całowała, głównie po szyi.

- Dokończ - Odparłem odwzajemniając pocałunki. Cieszyłem się ze ją mam, ze mam możliwość przytulenia jej i nikt nie będzie czegoś wymagał ode mnie i mam spokój... Objąłem ją delikatnie całując w usta. Spojrzałem na nią po czym objąłem i pocałowałem ją po szyi... Dekolcie... - Kocham cie wiesz? - Odrzekłem patrząc jej w oczy...

Dziewczyna przełknęła sline, trochę ciężkojej widocznie bbyło wypowiedzieć te słowa.
- Uprawiać ze mną seks? - dokończyła w końcu.
Pocałowała cie prosto w usta, a zaraz po tym jeszcze raz, po francusku. To było już świetne... Camille obejmowała cie i czekała co dalej zrobisz.

Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do sypialni...

ACHTUNG! 18+! :

Dzięki temu co ona robiła czułeś się świetnie. W końcu byłopo wszystkim i dziewczyna leżała wtulona w ciebie bardzo zadowolona.
- Dobranoc - powiedziała.
Wkrótce obydwoje zasnęliście i rano jak się obudziłeś to poczułeś z kuchni genialny zapach... Jakaś pieczen... Camille chyba chciała ci z rana zrobić niespodziankę.

Wstałem zakładając coś na siebie... Schodząc w dół zatrzymałem się przy gablocie... Wyjąłem jednak z niej stój i założyłem... W końcu... - Nothing is true everything is permitted - odparłem sam do siebie zdejmując kaptur i podchodząc do kuchni - Hmm śniadanie? -Odparłem po czym gdy się odwróciła - Nic nie mów... Nie mogę tak tego zostawić. - Dodałem patrząc na nią

- Tak, śniadanie - powiedziała, odwracając się.
Westchnęła widząc twój strój.
- Dobrze to przynajmniej się najedz - powiedziała i cmoknęła cie w policzek.
Pieczen była nadziewana... Z jakimiś ziołami i dużą ilością sosu. Wyglądało pysznie, a smakowało jeszcze lepiej.

Zjadłem po czym wstałem, pocałowałem ją w policzek i wyszedłem... Udałem się do miasta w celu pozyskania informacji... A gdzie ich lepiej nie znajdę jak w Barze? Wszedłem do środka i wbiłem miecz w ręke pierwszego lepszego zbira - A teraz moi koledzy - odparłem patrząc spod kaptura - ładnie mi wyśpiewacie o tym gdzie są wrogowie mutantów inaczej - Po czym wyjąłem miecz z jego ręki i schowałem.. - Pogniewam się na was

Wszyscy wstali i złapali za swoje pokeballe. W końcu jeden z nich wyszedł dość pewny siebie.
- No to co ty w takim razie na to, żeby... zawalczyć o informacje? - spytał się, podrzucając swoją poke-kulą i patrząc się na Ciebie.
Masz wybór... albo dać rozrywkę swoim pokemonom i rozprostowanie kości albo nie czekać długo i trochę podręczyć faceta.