Piekło moim domem? Gra Syntropii

Zerknęłam przez okienko, żeby zobaczyć o co dokładnie chodzi
-Fajne ma ostrza- powiedziałam jednak wiedziałam, że spotkanie z nimi wcale nie byłoby przyjemne, czując, ze stoję za blisko Dantego odsunęłam się i wróciłam na łóżko, ponownie dorwałam się do kwiatka i zaczęłam go wąchać tak tęskniłam za prawdziwym światem, aż za bardzo, tęskniłam za ludźmi, za zwykłymi trenerami, jednak.... Czy to ma teraz znaczenie?

Dante stał, obserwując widocznie tamtego jegomościa, po czym tak po prostu usiadł obok Ciebie na brzegu łóżka.
- Dużo jest takich rzeczy u was, na ziemi? - spytał się wreszcie chłopak zaciekawiony. - Nigdy nie miałem okazji być na twoim świecie, a słyszałem o nim dość sporo... dobrego... - zauważyłaś w jego oczach iskierki zaciekawienia, tej dziecięcej ciekawości która zdawała się być w nim kiedyś zabita.

Podkuliłam nogi pod klatkę piersiową i owinełam je rękami
-Tam się nie zabija, tam nie walczysz codziennie o przetrwanie, tak jak tutaj, tam budzisz się rano i wiesz, ze jesteś bezpieczny, jesz trzy razy dziennie, chodzi się uśmiechniętym, ludzie są mili, myślą o innych, pokemony, to stworzenie które mam ja, to stworzenie, które.... zjedliśmy, te stworzenia nie są aż tak agresywne, one tam pomagają ludziom, trenuje się z nimi, walczy, bierze udział w pokazach- powiedziałam bardzo spokojnie patrząc na niego uważnie, nie wiem czy wiedział co dokładnie mam na myśli, nie wiedziałam, czy rozumie co chce mu przekazać, jednak o wiele więcej mogłam mu przekazać jednak nie wiedziałam jak dokładnie mu to przekazać tyle tego było.

Ten słuchał uważnie twoich słów i uśmiechnął się smutno.
- No to w takim razie musi tam być wspaniale, a my pewnie zginiemy... prędzej czy później.... - westchnął, opierając się o ścianę. - Tutaj wszystko się komplikuje,kiedyś było więcej ludzi... Ogólnie nie było tak źle... Ale zaczęło się w pewnym momencie, zjawiły się demony... uciekły z tartaru i zaczęły niszczyć wszystko, opętywać ludzi by zyskać fizyczne ciała.... - opowiadał Ci z jakimś bólem w sercu. - Albo zresztą, co ja będę ci opowiadał, mamy tylko dojść do tej bramy - stwierdził, wstając.

-Nie zginiemy- podsumowałam tylko, po czym czując, że materac lekko unosi się do góry zerknęłam na chłopaka, skoro wstał pewnie miało to oznaczać, że będziemy się zbierać
-Idziemy już?- nie byłam z tego zadowolona, jednak skoro tak musi być, no to muszę wstać, nie byłam z tego zadowolona, jednak co innego miałam poradzić? Nie chciałam robić wojny, musiałam korzystać z jego dobrego humoru, to, że był jakoś zadowolony radowało moje serce

- Tak, poszukać przede wszystkim lepszej kryjówki... Widziałem, że dość często tutaj ktoś przechodzi, nawet jak na taką pustkę - powiedział Dante.
Po chwili wszystko spakował i mogliście ruszać dalej. To miejsce, w którym teraz jesteście bardziej przypomina normalne miasto niż poprzednie skupiska budynków. Zwłaszcza, że w centrum jest jedna ogromna budowla... W oddali widzisz coś co pewnie kiedyś było biblioteką, lepsza droga, jakiś ruch między budynkami, kolejny raczej nie-mieszkalny dom...
- Mów jak zobaczysz coś podejrzanego - mruknął cicho chłopak.

Pokiwałam głową, rozumiałam o co mu chodzi, wolał nas ratować niż wpakować w większe kłopoty, schowałam delikatnie różę do torby i próbowałam nadążyć za chłopakiem, rozglądam się bardzo uważnie, żeby nie okazało się, ze coś przeoczę, wolałam jednak pilnować własnego i nie tylko własnego tyłka
-Wierzysz chociaż troszkę, że przeżyjemy?- szepnęłam w pewnym momencie lekko łamiącym się głosem

Ten popatrzył się na Ciebie w lekkim zamyśleniu.
- W sumie jak będziemy mieć szczęście to tak - powiedział wreszcie po chwili namysłu.
Usłyszałaś w oddali dźwięk jakiegoś odwalanego gruzu, widzisz postać w czarnym długim płaszczu, która spomiędzy gruzów wyjmuje jakąś przyniszczoną książkę i... niesie ją do biblioteki, tak po prostu. Komuś widocznie nie za bardzo chce się zostawiać swoje uprzednie zajęcie.

Pociągnęłam chłopaka za koszulkę, aby pokazać mu tego osobnika, który zbierał książki, nie chciałam się jak na razie odzywać, nie było sensu, a pokazanie palcem wystarczy w tym momencie, chłopak zobaczy co ma zobaczyć i nic więcej nie potrzeba prawda? Skoro osoba ta nie zwracała na nas uwagi to może lepiej jak ją zignorujemy i pójdziemy jakoś dalej? Panicznie rozglądałam się po budynkach aby sprawdzić czy nikt nas nie obserwuje z wyższego położenia

- Chodźmy możliwie daleko, nie jest człowiekiem.... - powiedział tylko Dante i poszliście dalej.
Uliczki są coraz bardziej zniszczone, o czymkolwiek żywym z roślinności można nawet pomarzyć. Mimo wszystko nie zapowiada się jednak byście w ogóle się zbliżali do Hadesu. Chłopak co chwila się rozgląda wokół, aż jego uwagę zwróciła jedna dość ciemna odnoga w drodze. Obydwoje w sumie byliście wykończeni, przeszliście mnóstwo drogi... Dante pokierował Cię do jednego z budynków. Nie było łóżka, ale znalazła się miła kołdra, a to zawsze coś. Zrobiło się do tego jakoś dziwnie zimno.

Złapałam od razu za kołdrę, po czym oparłam się o ścianę i otuliłam kołderką
-Ile tu przesiedzimy?- zapytałam wprost Dantego, chciałam wiedzieć ile tym razem mam czasu na odpoczynek, chociaż wiedziałam dokładnie, że będzie to i tak za mało czasu aby kompletnie wypocząć, jednak znowu myślałam tylko o sobie, a co z moim towarzyszem? To on się mną opiekował to on czuwał z zamkniętymi oczami
-Prześpij się dzisiaj to ja Ciebie będę pilnowała- nie byłam pewna co mówie, jednak tak właśnie chciałam

- Trochę dłużej niż zwykle - stwierdził, siadając obok. - No i to lepiej bym ja czuwał, mimo wszystko gorzej znosisz to wszystko - dodał pewny siebie.
Wyjął kawałek mięsa i podzielił go na dwa. Mogłaś zaspokoić największy głód na wieczór. Ten oparł się o ścianę i zamyślony patrzył się w sufit.
- I nawet nie myśl sobie, że będziesz czuwać, to moja rola - stwierdził z lekka troskliwie, ale po tym już się nie odezwał, chyba tylko po prostu czekał aż zaśniesz.

Mimo wszystko wstałam ciągnąc za sobą kołdrę po ziemi
-To daj chociaż o siebie zadbać- usiadłam obok niego, wsunęłam się pod jego ramię i przykryłam go, miałam w nosie jego walkę, o ile próbował ze mną walczyć, skoro chciał, żebym zasnęła to musiał mi w tym jakoś pomóc prawda? Wtulona w niego próbowałam zasnąć, jednak bicie się z myślami nie pozwalało mi na to z samego początku, myślałam o wszystkim i o niczym..

Dante chyba cisnęły się na usta słowa z rodzaju "na pewno nie masz gorączki", ale tego nie powiedział, tylko po prostu Cię objął. Po tym w sumie szybko zasnęłaś, uspokojona jego objęciami i miarowym oddechem... Z koszmarów miałaś tym razem niewyraźne migawki, jakbyś była na tyle uspokojona by nie pamiętać za szczególnie tego wszystkiego co Ci się śniło, chociaż łatwo możesz się domyślić jak wyglądał ów koszmar. Jak otworzyłaś oczy to miałaś przed swoimi oczami twarz Dantego, chłopak spał w najlepsze, cicho pochrapując. Jak spał to wyglądał tak niewinnie, zdawał się być tak spokojny...

Przykryłam się po same uszka i rozejrzałam po pomieszczeni w którym się znajdowaliśmy, po czym powolutku wstałam zostawiająć chłopaka przykrytego i śpiącego, powoli i ostrożnie podeszłam do okna aby zobaczyć czy nic się tam złego nie dzieje, po czym
-Kiedy zasnął?- pomyślałam mając nadzieje, ze Beel mi odpowie, w sumie obserwował mnie ostatnio i nagle nie wiedziałby kiedy Dante zasnął?

Nie widziałaś żadnego zagrożenia, z medalionu masz wrażenie że też doszło Cię chrapanie, stłumione ale masz wrażenie byłoby o wiele głośniejsze normalnie.
- Co? Aaa gdzieś tak dla porównania trzecia w nocy, wtedy skończył coś marudzić, że nie może i po tym zasnął jak zabity - ocknął się na moment i po tym znowu spał.
Cóż też zasnął w sumie jak zabity, a Dante szybko się nie obudzi z tego co widzisz.

Dante był tu bezpieczny, a ja mam chyba coiś do załatwienia, wyszłam po cichu z budynku
-Lavi.. musimy pogadać, proszę Cię- szepnęłam mając nadzieję, zę ten gdzieś tam jest i mnie usłyszy, wszystko zależy od niego zależy czy w ogóle chce się ze mną spotkać i porozmawiać, potarłam dłońmi ramiona
-Lavi proszę Cię- mruknęłam trochę głośniej rozglądając się

Przez chwilę zero odzewu, kompletna cisza, ale poczułaś po momencie, że za Tobhą ktoś jest. Odwróciłaś się i zobaczyłaś Laviego, który wpatruje się w Ciebie swoim złotym okiem. Jednak nie widzisz w nim za dużo z tego Laviego kiedyś. Teraz jest chłodny, dumny, jakby nie docierało do niego za wiele emocji poza gniewem. Z medalionu doszedł Cię tylko gniewny syk, ale jego lokator nie odezwał się.
- Czego chcesz? - spytał się wreszcie Lavi dając do zrozumienia, że ma zapewne lepsze rzeczy do roboty ale był wielce łaskaw tutaj przyjść.

-Beel cicho siedź- szepnęłam tylko, po czym próbowałam zbliżyć się do Laviego, przytulić, pocałować? Nie wiedziałam czy to ma sens, nie mogłam jakoś żyć z przeczuciem, że on jest na mnie wściekły
-Przepraszam Cię... za tamto, za moje pytania podejrzenia, przepraszam- patrzyłam prosto w jego oczy aby pokazać, że jestem pewna tego co mówie, że wiem czego chce i czego oczekuje, jednak czy ja jestem pewna czego od niego oczekuje?

Lavi jedynie zatrzymał Cię dłonią jakieś kilkanaście centymetrów od siebie.
- Posłuchaj mnie kobieto, może i kiedyś znowu będziesz dla mnie nieziemsko piękną istotą, ale póki co... nie wzywaj mnie bez potrzeby... I w pewnych kwestiach nie słuchaj mojego brata... - powiedział, patrząc się na medalion. 
Po tym usłyszałaś tylko jakieś pstryknięcie i Laviego nie ma, jakby go tutaj niby wcześniej nie było.

Zamurowało mnie, kompletnie nie wiedziałam co mam powiedzieć, nie wiedziałam jak mam się odezwać, po prostu zamarłam, nie mogłam płakać
-Ani słowa- szepnęłam tylko w stronę medalionu, po czym ruszyłam w stronę budynku w którym spał Dante, zignorowałam wszelkie oznaki niebezpieczeństwa o ile takie były i próbowałam wrócić do berserka, w końcu moge go tak nazwać pasuje to do niego

Z medalionu na szczęście nie doszło Cię żadne słowo. Dante nadal spokojnie spał. Lavi zachowuje się zupełnie inaczej i nie da się tego ukryć, nie będziesz miała bynajmniej z nim zbyt łatwo jak chcesz go udobruchać... Nie widziałaś zresztą nic groźnego, chociaż dopiero teraz dostrzegłaś trzy książki ułożone obok miejsca, gdzie spaliście. A wcześniej przecież ich tutaj w ogóle nie było... Wszystkie były o mitologii greckiej.

Dotarło do mnie co się stało, tamto stworzenie zbierało książki, wolałam jednak szybko obudzić Dantego, on będzie wiedział co zrobić a ja nie mogłam do tak tego zlekceważyć, podbiegłam do chłopaka i zaczęłam go lekko szarpać za ramie
-Dante ocknij się proszę, ocknij się- mamrotałam i byłam spanikowana, skoro wcześniej ich tutaj nie było to znaczy, ze ktoś je przyniósł, a to oznacza, ze wiedział, ze tu jesteśmy

Dante dość szybko się obudził i spojrzał na Ciebie zaskoczony.
- Cholera, zasnąłem - powiedział tylko jakby mając wrażenie, że to on dostanie opieprz za to, że zasnął. - Co takiego się stało? - spytał, wstając i odkładając kołdrę na bok.
Dawał wrażenie niezbyt wyspanego. Mimo to chyba bardziej go teraz przejmowało co takiego mogło Cię przestraszyć. Od razu dobył miecza i był gotów do walki nawet teraz.

Zerknęłam na niego przejęta, co ja mam mu powiedzieć?! Obudziłam się widziałam, że pisz i wyszłam na chwilkę, przeszłam kawałek, a jak wróciłam to przed budynkiem był rozłożone trzy książki, od razu mi się przypomniał ten... ten ktoś z miasta wybierający książki z gruzów... nie rozglądałam się wbiegłam tutaj i chciałam Cię obudzić, przestraszyłam się- szepnęłam ostatnie dwa słowa na prawdę załamana, nie chciałam się przyzwać, jednak taka właśnie była prawda