Piekło moim domem? Gra Syntropii

Dante rozłożył się wygodniej i wpatrywał obecnie w sufit. Nie wiesz kiedy ale zasnęłaś. Tym razem Cerbera w ogóle nie było w bramach, słyszałaś za to jakieś szaleńcze ujadanie gdzieś w granicach Tartaru i czyiś śmiech. Słyszałaś nagle, jakby ktoś biegł za Tobą w pełnej zbroi, ale odwróciłaś się i w tej chwili obudziłaś... Do tego nie dość, że jesteś niewyspana to bardzo boli Cię głowa. Dante stał oparty o parapet i wpatrywał się za okno.

Jęknęłam tylko kiedy się obudziłam i próbowałam rozmasować kark, który tak bardzo bolał, jednak wybrałam sobie złą pozycję do spania, w sumie jak teraz o tym myślę, wygodniej byłoby w objęciach Dantego, jednak wszystko zrypałam chcąc od niego więcej, sama nie wiedziałam, czy on jest mną zainteresowany, to, że raz na jakiś czas mnie dotknie przecież nic nie znaczy, nie patrzy na mnie tymi lśniącymi oczkami w taki sposób jak Lavi...
-Co tam- mruknęłam, żeby jakoś nawiązać kontakt z towarzyszem

- Nic ciekawego, jeden szkielet się napatoczył, ale to tyle - powiedział wreszcie Dante, po czym się przyciągnął.
Wyjął  mięso z torby i podał Ci je. Na zimno nie jest tak dobre i stało się z lekka gumowate. Chłopak usiadł obok Ciebie, jedząc swój kawałek.
"Nic ciekawego, niech mówi za siebie" - usłyszałaś pomruki gdzieś z medalionu, ale dźwięk tym razem był taki jakby Beel był dość daleko.
- Ogólnie myślałem, że jakbyśmy nadrobili porządnie jakiś większy kawałek drogi i znajdziemy ładne miejsce to można się zatrzymać na jakiś dzień - zaproponował wreszcie Dante.
Niespodziewane! Dotąd gonił by jak najszybciej dotrzeć a tutaj jednak się przemógł i proponuje większy odpoczynek.

Zerknęłam niepewnie na chłopaka
-Jesteś pewny tego co właśnie powiedziałeś? Nie martwisz się, zę ktoś albo coś nas zaatakuje? Już nie raz przez nasze postoje wpadliśmy w kłopoty nie uważasz, że znowu tak się stanie?- zapytałam do dopiero pod koniec ostatniego zdania zerknęłam na niego, starałam się jak na razie zignorować Beela, nie musiał mnie wkurzać od samego rana, w szczególnośći, ze bolał mnie kark!

- To dobrze najpierw sprawdzę otoczenie - stwierdził Dante, wzruszając ramionami. - Ale w sumie zależy od ciebie - dodał jakby obojętnie, zbierając rzeczy i byliście po tym gotowi do wymarszu.
"Jak można być tak sztywnym" - usłyszałaś komentarz od Twojego "przyjaciela" z medalionu,który chyba ostentacyjnie ziewnął, bo słyszałaś to wyraźnie aż tutaj.
Ruszacie w drogę i czujesz w powietrzu zapach jakichś kwiatów.

Pokiwałam głową, zatwierdzając, że rozumiem co powiedział chłopak, z Beelem pogadam sobie innym razem, nawciskam mu na prawdę
-Przestań mącić mi w głowie- pomyślałam, jednak nie wiedziałam, czy on cokolwiek usłyszy, podniosłam się i znowu otrzepałam ubrania i w sumie ruszyłam za Dantym kilka kroków za nim jednak zawsze coś

"Będę mówił co chcę i mi tego nie zabronisz" - stwierdził z satysfakcją.
Wędrowałaś za Dante. Doszliście w efekcie to jakiejś bardzo cienkiej ścieżki zawieszonej w przestrzeni. Chłopak złapał Cię wtedy za rękę.
- Byś mi czasem nie spadła - powiedział tylko, ruszając ostrożnie. 
W sumie w najszerszym miejscu ta wasza trasa ma 40 centymetrów, czasem są odcinki jak Ci się wydaje i po 10 centymetrów.... Mimo to zapach kwiatów się nasila.
- Dziwne - mruknął Twój towarzysz, któremu owa woń zdawała się nie pasować,chociaż nie wiesz czy nie lubi czy po prostu w jego mniemaniu nie powinno być tutaj tego zapachu.

Złapałam się go obiema rękami na wszelki wypadek bałam się lekko, dlatego aż tak musiałam się go złapać szłam dalej przed siebie
-Co takiego o nim wiesz- pomyślałam mając nadzieję, ze mi odpowie, mam nadzieję, zę chociaż on mi odpowie na to pyranie Lavi to zignorował, Dante nie chciał mówić nic o sobie, moze trupia twarz przedstawi mi coś ciekawego
-Postaram się nie spaść, miałbyś jeden problem z głowy, nie łatwiej byłoby mnie zepchnąć- mruknęłam cicho

"Troszkę zdążyłem zauważyć... Ale ty wkrótce też się przekonasz, ciekawą ma pieczęć" - taki komentarz usłyszałaś.
- Nie gadaj głupot - nawet w takiej kwestii brzmiało to jak mały opieprz od chłopaka, który nadal parł na przód.
Ścieżka prowadziła do góry. Widzisz w oddali coś w rodzaju wysepki. Jednej jasnej wysepki pośrodku tego ponurego świata.
- Hm? - Dante chyba sam nie miał do końca pewności czy to miejsce jest normalne, ale to od niego czułaś kwiaty.
Chciałaś tam pójść, chciałaś móc zobaczyć wreszcie jakieś prawdziwe rośliny, nie te suche kolaki jakie głównie tutaj występowały...

-Beel co to jest?- popatrzyłam na wysepkę z kwiatami, mógł mi pomóc! Nic by mu się nie stało, przynajmniej ja tak uważałam
-Nie wiem co to jest, ale mam dziwne przeczucia, tutaj nigdy rzeczy wyjątkowe nie są od tak... znaczy się... mam na myśli... jeśli widzisz coś takiego to na pewno ktoś jest niedaleko i poluje na Ciebie- nie wiedziałam jak dokłądnie miałam to wszystko przedstawić chciałam się tam dostać powąchać kwiatów, jednak wizje tego co na prawdę może się tam chować przerażały mnie aż za bardzo, a co jeśli tak na prawdę te kwiaty ta cała wysepka to jakaś pułapka, grzbiet jakiegoś potwora, przecież wszystko jest tutaj możliwe

Dante zawahał się na chwilę po Twoich słowach, ale po chwili ruszył hardo na przód. Wreszcie docieracie. jest to kawałek ziemi jak wydarty z jakiegoś ogrodu. Wyraźnie widać idealnie uciętą w pół fontannę i brzeg ławki jaki się ostał. Nie widzisz tutaj nic podejrzanego... Jest tutaj jednak małe źródełko, z którego woda płynie cały czas. Czysta niczym kryształ! Chłopakowi kwiaty zdawały się być natomiast tak obce, że stał z mieczem, szykując się jakby do bloku przed każdym jaskrawszym, zwłaszcza chyba co do róż nie miał zaufania. Wtedy ujrzałaś jakiś ruch w krzakach, po chwili wychyliła się z nich głowa osadzona na długiej szyi, stwór był zielony i mijał długie czułki, natomiast szyję w dole otaczało coś na kształt płatków kwiatów. Jak przed chwilą zapach był intensywny to teraz był piękny nie do zniesienia. Stwór obrzucił was nieufnym spojrzeniem.

Zaraz po dotarciu na miejsce spotkała nas na prawdę nie miła niespodzianka, zrobiłam krok cofając się za chłopaka
-Mówiłam- w sumie właśnie odniosłam nad nim niewielki sukces jednak nie byłam z niego aż tak zadowolona, przecież to nie było wcale zabawne, okej wygrałam jednak to miejsce mimo wszystko było ładne, może po zabiciu tego dziwnego czegoś dałoby się zerwać chociaż jednego kwiatka i zostać tu na jakieś trzy minutki?
-Beel o jakiej pieczęci ty do cholery mówisz- pomyślałam wracając do wcześniejszej rozmowy z monstrum czającym sie w naszyjniku

"To już sama się dowiesz, albo wcześniej od niego wyciągniesz" - stwierdził, wyraźnie mając zamiar Cię zobaczyć w jeszcze większej niepewności niż wtedy, gdy nie wiedziałaś w ogóle o żadnej pieczęci.
Pokemon patrzył się na was dość groźnie i nieufnie, ale chyba nie miał zamiaru atakować. Dante stał jedynie naprzeciwko niego z mieczem gotowym by w razie czego Cię bronić. Zaczął się powoli po tym wycofywać.
- Chodź za mną, po drugiej stronie także widziałem ścieżkę - powiedział do Ciebie cicho.
Pokemon fuknął jakby ponaglając was do szybszego opuszczenia tego miejsca. W sumie chyba jest swego rodzaju strażnikiem tego miejsca, może nawet trafił tu razem z tym kawałkiem ogrodu?

Coś w tym było, strażnik ogrodu, na pewno stworzenie da sobie radę samo, skoro Dante się go boi to pewnie cała reszta ludzi siedzących tutaj także, cofnęłam się za chłopakiem i ruszyłam dalej za nim, już nie trzymałam go za rękę, jakoś mi to teraz nie przeszkadzało, znowu ktoś mieszał mi w głowie, wiedziałam, ze nie mogę od tak zapytać Dantego: No wiesz, bo w naszyjniku siedz taki Beel, powiedział, że masz fajną pieczęć wyjaśnisz mi o co chodzi? Przecież to byłoby chore
-Męczysz mnie zniknij- pomyślałam tylko skoro Beel słyszał moje myśli to to idealnie też usłyszał

"Jakoś mi się nie chce" - usłyszałaś tylko.
Idziecie z chłopakiem jakieś dobre dwie godziny w dół, aż wreszcie normalny ląd. jak na ten świat można powiedzieć. W pewnej chwili Dante wyjął z swojej torby nieco już umęczony, ale nadal piękny kwiat róży.
- Nie wiem co to ale widziałem, że ci się podobają - powiedział tylko, rozglądając się.
Obecnie jesteście w miejscu, które wygląda jak ogromny krater. Coś ewidentnie tutaj musiało spaść albo przynajmniej uderzyć... Zauważasz, że niebo przybiera lekko czerwoną barwę. Chłopak czym prędzej pokazał Ci budynek do jakiego ruszyliście. Ten, podobnie jak kilka poprzednich nie miał klatki schodowej na wyższe piętro. 
- Sprawdź czy jest tam bezpiecznie - powiedział, robiąc z dłoni miejsce gdzie możesz postawić stopę by pomóc Ci dostać się wyżej.

Widząc kwiatek zarumieniłam się, to było... miłe i nieoczekiwane, nie spodziewałam się, zę dostanę od niego taki prezent, oczywiście było to na prawdę miłe z jego strony
-Później Ci o tym opowiem- pokazałam na kwiatek i złapałam go bardzo delikatnie, żeby nie zranić się o kolce, kiedy powiedział mi o sprawdzeniu budynku, od razu wsparłam się na jego dłoniach i próbowałam się dostać na wyższe piętro
-Zrobię co się da- mruknęłam i kiedy dostałam się ju,ż na wyższe piętro zajęłam się sprawdzaniem budynku

- To ciekawy jestem - przyznał tylko.
Ten podniósł Cię i mogłaś z łatwością wejść na górne piętro. Znalazłaś tutaj o dziwo łóżko, szafkę... totalnie pustą, ale pod łóżkiem była ciepła i przyjemna kołdra, aż chce się od razu położyć do łóżka i zasnąć.
- I jak? - spytał się Dante z dołu. - Jak bezpiecznie to możesz się położyć, ja przyjdę zaraz, jak porozglądam się po okolicach to przyjdę - powiedział tylko chłopak i po tym już słyszysz, że wychodzi z budynku.
Widzisz go jak idzie gdzieś w dal przez karykaturalnie małe okienko.

Usiadłam na łóżku i patrzyłam na prezent od niego, to na prawdę było miłe, w szczególności, że jest to jedna z niewielu rzeczy, którą mogła połączyć mnie jakoś z prawdziwym światem, patrzyłam na kwiat z podziwem
-Jest śliczna- szepnęłam cichutko i jakoś sama się do siebie uśmiechnęłam, położyłam torbę na ziemi i położyłam się na łóżku, nie chciałam się rozbierać, dziwnie by oto wyglądało, w sumie... Dantego nie ma, jakby wrócił, a ja leżałabym w samej koszulce i majtkach to nie byłoby nic miłego, w szczególności, że ledwo znosi dotyk mojego ciała, ogólnie ledwo znosi moją obecność, ak przynajmniej to wygląda

Róża wydziela piękny zapach, który Cię w sumie uspokaja przy tym wszystkim. Położyłaś się w łóżku. Nie wiesz kiedy po prostu zasypiasz. Znowu śni Ci się ujadanie Cerbera, jakby coś właśnie szarpał, wszędzie ogień, wszędzie wszystko się wali.. Jakieś niewyraźne kształty przebiegają przy Tobie, w górze przelatuje jakiś potwór. Budzisz się następnego dnia z piskiem. Widzisz, że akurat Dante podciąga się na górę.
- Witaj... trochę mi zeszło - powiedział jedynie chłopak i po momencie był już na górze.
Zdawał się być bardzo zmęczony.

Starałam się opanować po złym śnie, usiadłam na łóżku po turecku i zerknęłam na niego
-Dobrze, że wróciłeś, coś taki zmęczony?- zapytałam, nie uśmiechałam się jakoś jego zmęczenie mi się nie podobało, było mi go szkoda, poświęcał się dla mnie aż za bardzo, czekałam aż odpowie na moje pytanie
-Dziękuję za różę- pokazałam na kwiatka, zamurowało mnie lekko kiedy go dostałam i nawet nie wiedziałam kiedy miałam mu podziękować

Róża trochę przywiędła,a le w sumie jak ją ładnie zasuszysz to będziesz miała pamiątkę.
- Trochę nie mogłem spać - powiedział chłopak jedynie i usiadł przy łóżku, po czym wyjął z torby mięso i jakieś grube, ciemno zielone liście. - Spróbuj - polecił.
W sumie były mięsiste i miały lekki posmak cytryny, dało się zjeść.
- A i nazywa się to różą? Dobrze wiedzieć - powiedział tylko. - No i nie ma za co - zdobył się cudem na lekki uśmiech.

-W miejscu z którego pochodzę róże daje się osobie którą się kocha- zaśmiałam się i zerknęłam na niego, wiedziałam, że nie myśli o mnie aż w taki sposób jednak chciałam być z nim szczera
-Wiem dałeś mi go, bo widziałęś, ze mi się podoba- dodałam po chwili, nie chciałam, żeby się spiął, przecież nie było sensu, znowu by ze mną nei rozmawiał przez pewien czas, a jaki byłby w tym sens?

Dante akurat w tej chwili pił wodę i wiadomo jaki był efekt. Nie dość,że poszła mu nosem to.. stał się kompletnie czerwony? Ale to raczej nie ze złości. Potrząsnął zmieszany głową.
- Aaa... Nie wiedziałem - powiedział.
Podrapał się po głowie i jedyne co teraz uznał za słuszne to wepchanie Ci w usta kolejnego kawałka mięsa byś znowu nie powiedziała czegoś za dużo. Sam chyba tylko udawał, że jest wielce skupiony na jedzeniu.

Przemieliłam jedzenie i westchnęłam cicho
-Jeśli masz mi coś do powiedzenia to to powiedz, dokarmianie mnie nie poprawi sytuacji a raczej mnie utuczysz, a ten pomysł mi się wcale nie podobał- zaśmiałam się i na żarty pogroziłam mu palcem, po czym odwróciłam od niego wzrok i popatrzyłam na ściane, po chwili jednak walnęłam się na plecy patrząc w sufit
-Długo spałam?

- W sumie to zdażyło minąć zaczerwienienie - powiedział chłopak. - No i nie mam nic sensownego do powiedzenia - wzruszył ramionami.
Po chwili zjedliście. Ty w sumie byłaś najedzona jak nigdy po tym.
- Poza tym spalisz kalorie jak będziemy maszerować, albo ewentualnie uciekać - stwierdził.
Po tym wstał i wyjrzał przez okienko.
- Dobra, posiedzimy tu chwilę - pokazał na jakiegoś człowieka, który tędy przechodził.
Był ubrany na czarno i miał kilka ostrzy na plecach.