Gra Koorina: Koorin "Ice" Morgernstern

- Jasna cholera! Jak was dorwę - zawołałem za nimi, zrywając się do biegu. No, tego to się zupełnie nie spodziewałem. Ja rozumiem zabawy i tak dalej, ale cholera zwiewanie w las, gdzie nie wiadomo co się kryje? I nie wiadomo kto. Zastanawiało mnie, że jeszcze żaden z tych idiotów Leandra jeszcze się nie zorientował, gdzie jest. A podobno są inteligentni... Choć może to i dobrze... Nie słyszałem również o żadnym ataku boskiego Tria. Co jednak nie dziwne, gdy się nie ogląda telewizji i nie słucha radia. Westchnąłem ciężko. W biegu rozglądałem się za Ariel i moimi pokemonami. By je szlag!

Słyszałeś jakiś ruch przed sobą, biegłeś dalej, jednak z każdym krokiem czułeś jakbyś wbiegał w ciemny korytarz z każdym krokiem robiło się coraz, nie wiedziałeś czemu się tak dzieje, jednak brnąłeś dalej przed siebie, jakby coś Cię ciągnęło w tamtą stronę, po chwili zobaczyłeś jakąś postać, sam nie wiesz jak ją dostrzegłeś, było strasznie ciemno, ale mimo to widziałeś kogoś w oddali, może to twoja wyobraźnia budowała jej kształt.
-Witaj przyjacielu- usłyszałeś męski głos
-Jesteś mi potrzebny do wielkich rzeczy, sam o tym wiesz, jednak nie wiesz jak dokładnie wykonać swoje zdanie, nie ma nic prostszego- nagle ktoś przerwał i zjawił się obok Ciebie, oślepiło Cię swiatło bijące od tej postaci
-Uratuj wszystkich, ale najpierw uwolnij Arceusa, został uwięziony, on panuje nad wszystkim, on wszystko uleczy, on zmieni bieg przyszłości, a przeszłość niabierze barw- powiedział spokojnie, po czym zniknął, a ty znalazłeś się znowu w środku lasu, biegłeś dalej za swoimi pokemonami, których jak na razie nie widać, zobaczyłeś po chwili swoją towarzyszkę, biegła o wiele wolniej do Ciebie więc spokojnie do niej dobiegłeś i razem ruszyliscie dalej
-Nie widze ich, ale słyszałam jak coś biegło tam- pokazała przed was.

Zamarłem, gdy usłyszałem męski głos. Kim on mógł być? Nie wiedziałem. By może to jakaś pułapka, dzięki której Leander chciał się mnie pozbyć. Mrugnąłem i wszystko zniknęło. Rozejrzałem się, a gdy ujrzałem dziewczynę podbiegłem do niej. Mówiła o moich pokemonach... byłem rozkojarzony. co to do cholery było? Nie miałem pojęcia. Mimo to otrząsnąłem się. Postanowiłem powiedzieć Ariel, gdy tylko znajdziemy Genzai'a i Kyuunga. Kiwnąłem głową na jej słowa i ruszyliśmy razem w tamtą stronę.

Ruszyliście dalej, myslałes o tym co właśnie się stało, jednak nie byłeś w stanie w związku z tym nic wykombinować, nie miałeś pojęcia co to było, ale też wiedziałeś, ze twoja towarzyszka raczej nie za wiele będzie w stanie Ci doradzić, pędziliście dalej przed siebie w las, a co najgorszę, prawie zginęliście, w ostatniej chwili zatrzymaliście się przed sporą przepaścią, słyszałeś jakieś piski dochodzące z punktu dziesięć metry pod wami, piski dochodziły z wielkich iglastych zarośli
-One chyba spadły-powiedziała przestraszona Ariel, widziałeś, że na prawdę martwiła się o twoje pokemony, nie wyglądało to za dobrze

Jasna cholera. Schodzę tam! - rzuciłem impulsywnie. Może i nie mogła i doradzić, ale zdobyła moje zaufanie. W każdym razie tyle, by wiedzieć, w co się pakuje. I zadecydować, czy chce zostać ze mną i mi pomagać. Szukając jakichś podpórek dla rak i nóg zacząłem powoli schodzić po stromej przepaści. Byle tylko nic im się nie stało...

No i poleciałeś, biegłeś po stromej ścianie, rozpędzając się z każdą chwilką coraz bardziej i bardziej, dzięki sporemu rozpędowi, przeskoczyłeś krzaki znajdujące się u stóp urwiska i od razu zauważyłeś swoje pokemony, leżały wbite w jeden z kolczastych krzaków, piszczały tak donośnie, że aż uszy zaczęły Cię boleć
-Olii- krzyknął Kyu na twój widok, w sumie one same się w to wpakowały, ale co miałeś poradzić? Przecież to jeszcze dzieci, chcą się bawić, nie ważne jakie będą tego konsekwencję, prawda? Ariel krzyczała z góry?
-Nic im nie jest?- słyszałeś ją doskonale, ale kiedy spojrzałeś w górę zamarłeś, za dziewczyną stała taka bestia:

Pokemon stał z łapami w górze, jakby szykował się do ataku, ta dziewczyna na prawdę miała pecha do tego wszystkiego, poznaliście się przecież jak uciekała przed osami, teraz niedźwiedź, i niestety jak widać ty jej szczęścia nie przynosisz.

Jasna cholera.
- Ariel! Skacz! Ursaring za tobą! Złapię cię - rzuciłem, jednocześnie wyplątując Shinxa i Kyuunga delikatnie z kolczastych krzewów\
- Nie martwcie się. Zaraz zaniosę was do Centrum pokemon - powiedziałem, chowając je do ballek. Potem przygotowuję się na złapanie Ariel

Dziewczyna obejrzała się i zamarła, ale jej pech okazał się teraz szczęściem, ziemia lekko się osunęła, dzięki czemu ona spadła... Musiało boleć, bo się wywróciła i turlała się bokiem wokół własnej osi, po chwili znalazła się idealnie pod twoimi nogami
-Ała.... hejka!- pomachała Ci łapką, ale widziałeś, że nie jest z nią dobrze, Ariel powoli się zebrała i wstała z ziemi, widziałeś, że ma wiele zadrapań na swoim ciele, zerknąłeś na miśka, ale ten załamał łapy i odszedł gdzieś w swoją stronę
-Teraz wracamy prawda?- zapytała lekko załamana twoja towarzyszka

- Taak... o ile umiesz latać - rzuciłem zrezygnowany. To nie był szczyt moich marzeń - znaleźć się na dnie urwiska z ranną dziewczyną i dwoma pokemonami niezdolnymi do walki. No ale co poradzić...
- Możesz iść? - zapytałem, patrząc na nią z niepokojem. Jeszcze jakby tego było mało nie wiedziałem nawet gdzie mamy iść...

Dziewczyna pokiwała głową na tak, mogła iść, wstała powoli i szła sobie spokojnie, zauważyłęś, że gdzieś po lewej stronie jest jakaś dróżka, mniej więcej wprowadziła w stroną miesta, więc chyba powinieneś iść w tamtą stronę
-Chodź tam,sama nie wiem jak stąd wyjść, ale damy sobie radę- powiedziała i spokojnie zaczeła kuśtykać przed siebie w stronę dróżki

-Jasne - odparłem krótko i ruszyłem za nią. To nie był szczyt moich marzeń, no ale cóż... mimo to idę dalej, zastanawiając się czy mam jej wszystko powiedzieć... może lepiej nie? A może... nie wiem. To niełatwa decyzja...

Walczyłeś dalej z myślami, biłeś się z nimi z całych sił, walczyłeś, ale to nie miało sensu, nie mogłeś nic terz wykombinować, myślałeś tylko jak się stąd wydostać, po jakimś czasie trafiliście do sporawej jaskini, a dokładniej kamiennego tunelu, szliscie spokojnie w milczeniu, robiło się troszkę zimno, ale co poradzić
-Może uda nam się dotrzeć do miasta, kto wie- mruknęła spokojnie dziewczyna idąca obok Ciebie, po jakimś czasie usłyszeliście dźwięk płynącej wody, jakby wodospad był niedaleko was.

Woda? Hmm...
- Słyszysz? - zapytałem głupio. Na pewno słyszała. Czyli albo podziemne jezioro z otworem na górze, albo ukryte za wodospadem wyjście. Jedno i drugie napawało mnie nadzieją, bo moglibyśmy w końcu stąd wyjść. Ruszyłem nieco szybciej, cały czas jednak uważając, by nie iść za szybko. w końcu taki upadek na pewno zostawił jakieś ślady...

Nie zdążyłeś nawet zapytać dziewczyny gdy ta przerwała Ci w połowie słowa.
- Słyszysz to? Chyba jesteśmy blisko wyjścia! - wykrzyczała uradowana, przyspieszając kroku tak, że musiałeś do niej podbiec aby ją dogonić.
Najwyraźniej kostka przestała ją boleć albo przez tą całą ekscytację zapomniała o bólu. Szliście przyspieszonym krokiem, a odgłos wody nasilał się coraz bardziej aż po chwili dotarliście do wodospadu. Jedna z opcji się sprawdziła. Znajdowaliście się bowiem w jaskini za wodospadem. Wystarczyło teraz tylko przejść przez wodę i byliście na zewnątrz.
- Mam już dość tej całej jaskini. Idę pierwsza. - stwierdziła Ariel po czym nabierając mały rozpęd przeskoczyła przez wodę. Usłyszałeś tylko jej krótki krzyk i chlupnięcie wody.
- Żyję! Teraz twoja kolej! - zakomunikowała po chwili ciszy.

Uśmiechnąłem się. Może i żyje, ale z jej podejściem nie potrwa to zbyt długo. Cofnąłem się nieco i zacząłem biec. Lekko zdenerwowany skoczyłem w górę, spodziewając się przepaści bez dna. Moja wyobraźnia zaczęła pracować na najwyższych obrotach... Zamknąłem oczy, nie chcąc się przekonać o tym co tam jest i wstrzymałem powietrze, tak na wszelki wypadek.

Spadałeś może przez jakąś sekundę. Bowiem po wynurzeniu się z wody spostrzegłeś, iż wodospad jest naprawdę mały, a twoje wyobrażenia o przepaści bez dna szybko cię opuściły.
Na brzegu czekała już Ariel. Dziewczyna pozbywała się właśnie swojej koszuli, która cała przemoczona i tak ukazywała jej bikini. Gdy cię zauważyła, pomachała do ciebie szeroko się przy tym uśmiechając.
- Jak długo masz tam zamiar jeszcze siedzieć? Wyłaź z wody ale już bo zostawię cię tutaj samego!

- A spróbuj - rzuciłem i ochlapałem ją. Szybko jednak wyszedłem. No nie, cały byłem mokry! Na szczęście ja bez przeszkód mogłem zdjąć podkoszulkę, a krótkie spodenki szybko wyschną.
- No, połowa drogi za nami. Jesteśmy na zewnątrz. Ale... gdzie teraz? - zapytałem. W ogóle nie orientowałem się w tych okolicach...

- Hm. W sumie to ja też zbytnio nie wiem gdzie mamy teraz iść aby dostać się do miasta...
Dziewczyna zaczęła rozglądać się na boki. W około nie widać było żadnych ludzi ani żadnej ścieżki. Wszystko dookoła zarośnięte drzewami i krzakami.
- Może twoja Taillow byłaby wstanie określić z lotu, w którą stronę mamy się udać aby dotrzeć do mia-
Nagle przerwała i powoli unosząc trzęsącą się rękę, wskazała na pobliskie krzaki za tobą. Leniwym krokiem wychodził z nich jakiś Ursaring, który podszedł do wody aby się napić. Chyba jak na razie was nie zauważył.

Skamieniałem. Spotem spojrzałem na Leilę i nakazałem się jej jak najmniej ruszać. Gdy Ursaring minie nas powolutku się wycofuję. Jeśli nas zauważy, spadamy stąd. Szybko. Moje pokemony są osłabione opadnięciem, Petlil został wysłany do centrum(DC), a Tori nie da sobie rady z Ursaringiem. Może coś odwróci jego uwagę od nas? Coś... odwróci uwagę... proszę?

Ursaring napił się wody po czym powolnym krokiem zmierzał z powrotem w stronę krzaków.
Ariel jednak spanikowała przez co powoli zaczęła się cofać i przez swoją nieuwagę jak i najwidoczniej brak równowagi, potknęła się o kamyk i upadła, wydając przy tym cichy pisk. Niedźwiadek usłyszał to i odwrócił głowę w waszą stronę. Chyba wasz widok go nieźle rozzłościł bowiem zaczął na was dziko szarżować.
Dziewczyna chwyciła cię pospiesznie za rękę i pociągnęła za sobą w kierunku lasu.
- Jest źle, bardzo źle! Biegnij szybciej jeśli życie Ci miłe!

- Jasna cholera, skąd w tym <cenzura> lesie tyle tych <cenzura> niedźwiedzi? Toż to ludzkie pojęcie przechodzi! - rzuciłem, biegnąc najszybciej jak potrafiłem. To jakiś koszmar po prostu, pech za pechem i w ogóle kaszana. Mamy szczęście, że jeszcze żyjemy, cholera jasna! A w ogóle to w lesie nie powinno być niedźwiedzi, tylko jakieś miłe stworzątka, na przykład niegroźne Kakuny i Metapody, okazjonalnie jakiś Purrloin...

Dziki Ursaring ścigał was zaciekle i jak się po chwili spostrzegłeś chyba was doganiał. Twoja towarzyszka nie miała już sił i coraz bardziej zwalniała. Po przebiegnięciu paru metrów upadła na kolana stwierdzając, że nie ma już sił aby biec dalej. Niedźwiedź wyskoczył w górę aby rzucić się na Ariel jednak zanim ją dopadł z krzaków w ostatniej chwili wyskoczył inny Ursaring, który powalił waszego prześladowcę. Po nim wyłonił się także jakiś mężczyzna.
- Hyper Beam! - wydał polecenie.
- Dzieciaki co wy tu robicie? To terytorium Ursaringów. Ludzie mają tutaj wstęp wzbroniony! Nie widzieliście tabliczek ostrzegawczych?!

Wzburzenie zaczęło brać nade mną górę
- Nie! Nie widzieliśmy żadnych zasranych tabliczek! Może przez to, że najpierw spadliśmy z jakiegoś urwiska przez Ursaringa, potem wleźliśmy do jaskini i wyszliśmy tym cholernym wodospadem! - wydarłem się wkurzony. Chwilę potem jednak pokręciłem głowa
- Przepraszam. Po prostu boję się nieco o moje poranione pokemony i o dziewczynę. Bylibyśmy wdzięczni, gdyby pokazał nam pan drogę do miasta - rzuciłem ciszej.

Mężczyzna ze spokojem wysłuchał twoich krzyków niczym na nie nie odpowiadając. Po czym ruszył w stronę Ariel aby pomóc jej wstać.
- Nic Ci nie jest panienko?
- Nie licząc paru siniaków to chyba nic poważnego...
- To dobrze. Jednakże jeśli chodzi o wskazanie wam drogi powrotnej to nie puszczę was samych. W okolicach kręci się tu jeszcze parę takich niedźwiadków, a wy zapewne nie posiadacie w swych szeregach wystarczająco silnych pokemonów. Widać też, że jesteście zmęczeni i nie mam pewności czy nie padniecie gdzieś po drodze. Tak więc czy wam się to podoba czy nie, potowarzyszę wam w drodze powrotnej. - rzucił oschłym tonem. Następnie nakazał swojemu towarzyszowi pilnować tyłów, a sam ruszył gdzieś przed siebie.

Spojrzałem na Ariel i wzruszyłem ramionami
- Idziemy za nim, nie? - zapytałem, patrząc na swoje buty. Było mi trochę wstyd, że tak wyskoczyłem, no ale cóż... czasu nie cofnę. W każdym razie możemy tylko iść naprzód... Spojrzałem na pokemona za nimi i zadrżałem. Ile czasu zabrało temu trenerowi wytrenowanie takiego potwora?