Gra Shury: Shura Ake

Poklepałam swoje stwory po łbach i schowałam je do kulek. -Więc jaki to jest pomysł? W sumie jeśli jest jakaś wodna droga do tego miejsca to można by popłynąć na pokemonie.- Spytałam się młodego Ao i zaproponowałam swoje rozwiązanie. Rozejrzałam się wokół spokojnie. -Dlaczego tamto wesołe miasteczko zostało opuszczone?- zadałam kolejne pytanie wskazując na cel naszej wędrówki. Miałam nadzieję, ze jednak nie jest to żadna pułapka. Lepiej dmuchać na zimne tym bardziej, ze prawdopodobnie młody Ao wie kim jestem.

Chłopak pokręcił głową, odrzucając twoją propozycję
-Z przodu wesołe miasteczko jest otoczone siatką, mamy szanse spokojnie się tam przedostać, podsadzę Cię i tyle, sam sobie dam radę- powiedział całkowicie spokojnie z lekkim uśmiechem na buźce
-Co do tego czemu jest opuszczone... ogólnie jakieś 5 lat temu była to jedna z większych atrakcji, ale.. huh ciężka sprawa, no ale właśnie te 5 lat temu, zginęła dziewczyna, spadła z diabelskiego młyna, następnego dnia, kolejna dziewczyna wypadła z kolejki górskiej, następnego dnia, znaleziono zwłoki kolejnej dziewczyny została rozszarpana w tunelu strachu, po śmierci kolejnych 5 dziewczyn zaczęto prowadzić poważne śledztwo okazało się, że od dłuższego czasu mieli tam seryjnego morderce, którego do dnia dzisiejszego nie złapali, dośc ciekawa sprawa jakby nie było.

-Urocze.- Skomentowałam opowieść o seryjnym mordercy. -Nawet bardzo urocze, czyli w każdej chwili możemy się tam na niego natknąć?- Zamyśliłam się i zadałam retoryczne pytanie. -Świetnie, idziemy tam?- Powiedziałam szybko i spojrzałam na młodego Ao. Rozejrzałam się spokojnie i czekałam na ruch ze strony Ao. -Znasz drogę, która tam prowadzi?- Zadałam kolejne pytanie i czekałam aż Joshua ruszy. W sumie opuszczone wesołe miasteczko z seryjnym morderca nie było aż takie straszne. Tym bardziej, ze niedługo pewnie będę mieć cały klan Ao na głowie, wiec jedna osoba to był pryszcz.

-Najważniejsze, że się ie boisz!- chłopak zadowolony zaklaskał w dłonie niczym małe dziecko które w ciągu jednego dnia dostało drugą watę cukrową, ale mniejsza z tym, ruszyliście powoli przed siebie wesołe miasteczko zbliżało się coraz bardziej, znaczy się wy się do niego zbliżaliście, po kolejnym czasie znaleźliście się przed wielkim wejściem, wrota do tego miejsca owinięte łańcuchami bardzo grubo, do tego kilka kłódek, które miały powstrzymać niechcianych gości, ale skoro twój tymczasowy towarzysz wiedział jak się tam dostać, oznacza to, że ładńcuchy na bramie to niewystarczające zabezpieczenie, siatki wokół tego miejsca były dośc wysokie, chłopak poprowadził Cię wzdłuż ogrodzenia, było na prawde ciemno widziała niewiele, ale musiałaś sobie jakoś poradzić, po chwili dotarliście do jakiegoś dziwnego kartonu, który opierał się o siatkę.
-To tutaj- dopiero kiedy chłopak z wysiłkiem odsunął te przedmiot zorientowałaś się, że to wcale nie był karton a spory kawał drewna, przycięty na sporej wielkości płytę, przedmiot ten zasłanią sporą dziurę w siatce.

Spojrzałam trochę zdziwiona na płytę. -To jest twoje sekretne przejście? No tak, skoro już powiedziałeś mi o tym miejscu to oznacza, ze już musiałeś tutaj trenować, prawda?- Spytałam się młodego Ao i przekrzywiłam głowę obserwując dziurę w siatce. Widocznie nikt nie zadał sobie trudu, by mocniej zabezpieczyć opuszczone wesołe miasteczko. -No to wchodzimy. Przejdę pierwsza.- Zadeklarowałam się i spróbowałam przecisnąć się przez dziurę. Jakby to powiedzieć... przygoda czeka!

Udało Ci się przejść przez siatkę
-Błagam Cię wydaje Ci się, że normalny człowiek poszedł by na teren opuszczonego, nawiedzone, dodatkowo z taką historią wesołego miasteczka- prychnał wyraźnie rozbawiony, po czym wszedł za tobą, sama nie wiesz jak to zrobił, ale zastawił za wami drewnianą płytę, osłaniając dokłądnie miejsce przez które dostaliście się tutaj, miałaś chwlkę aby się rozejrzeć, na prawdę to miejsce wyglądało ... dość strasznie, było ciemno, nieprzyjemnie, wszystko wydawało dziwne dźwięki, czasami przy mocniejszym wietrze dźwięki skrzypnięć, doprowadzają ciało normalnego człowieka do drżenia, rozglądając się po okolicy dostrzegłaś wiele przedmiotów, które swoim kształtem przypominały przyglądające się wam postaci, wiele rzezy po prostu miało kształt jak ludzkie ciało lub układało się w ten sposób, jednak nie mogłas dac się tak łatwo wyprowadzić z równowagi, byłaś trenowana do cięższych przygód, prawda?
-To co idziemy szukać ciekawych rzeczy... znaczy się pokemonów do treningu.

-Pierdziu, pierdziu. Czy ja ci wyglądam na normalna osobę? Nawet moje pokemony nie są normalne.- Odparłam ironicznym tonem. Rozejrzałam się. Trochę strasznie, ale wszystko w ciemności wygląda strasznie. Chociaż i tak wolałam ciemność od światła dnia. W niej przynajmniej można się ukryć, tak mnie uczono. -Chodźmy, chodźmy i nie traćmy czasu. Przecież do śliczne wesołe miasteczko samo się nie zwiedzi.- Powiedziałam i zerknęłam na młodego Ao. Byłam gotowa, by ruszyć przed siebie i jeszcze dalej. Miałam przy sobie swój miecz i swoje pokemony, więc jakiś tam seryjny morderca nie był mi straszny. Chyba.

Tak więc ruszyliście, na samym środku tego wielkiego wesołego miasteczka stał olbrzymi diabelski młyn, którego wagoniki skrzypiały na wietrze, zdawało się, że za chwilkę każdy z tych wagoników runie na ziemię, wydając z siebie jeszcze bardziej przerażający dźwięk, jednak jak na razie się to nie stało, po chwili dotraliście do wejścia jednego z nawiedzonych domów, Ao zaklaskał w dłonie ponownie zachowując się jak dzieciak
-Wschodzimy? Wiem, że wagoniki nie działają, ale tory pewnie są sprawne, można się po nich przejść, co ty na to?- zapytał zerkając na Ciebie z góry, za niska troszkę byłaś porównując Cię do niego, ale co poradzić rosły mężczyzna
-Albo poczekaj tutaj poszukam akumulatorów, powinny jeszcze działaś, z tego co mi wiadomo nikt ich nie ukradł, znalazłem je ostatnio, ale kurde byłem tu dośc dawno temu- chłop wzruszył ramionami i czekał na twoje potwierdzenie oczekując spokojnie aż się zgodzisz innego wyjścia nie było, możliwe, że miasteczko zmieni się na tyle, by nie sprawiać wrażenia iż ktoś was obserwuje.

-Okey, a czy mam jakieś inne wyjście?- Odpowiedziałam nieco zrzędliwie pytaniem retorycznym. -No to poczekam, masz moje błogosławieństwo na szukanie akumulatorów.- Dodałam i podniosłam dłoń w gestie błogosławieństwa tak jak kiedyś widziałam, już sama nie pamiętałam skąd. Ponownie się rozejrzałam. -Jak dawno temu tutaj byłeś?- Spytałam się i tylko przesunęłam dłonią i rękojeści miecza, by sprawdzić czy jest przy moim boku. Jak na razie to wszystko wyglądało jak zwyczajne opuszczone wesołe miasteczko, ale co ja tam wiem przecież nigdy nie byłam w wesołym miasteczku.

-Ostatni raz byłem tutaj rok temu, trzeba przyznać nic się to miejsce nie zmieniło- chłopak już powoli zaczał iść w swoją stronę zostawiając Cię samą
-Spokojnie niedługo wrócę, mam nadzieję, że nie będziesz za bardzo tęsknić- uśmiechnął się do Ciebie i po prostu rozpłynął się w mroku, zostałaś sama, miecz miałaś przy sobie, spokojnie czekałaś na jego powrót, rozglądając się po okolicy, twoje zmysły zaczynały powoli wariować, dałabyś sobie rękę uciąc, że ktoś Cię obserwuje czułaś na sobie nachalny wzrok, który rozrywał Cię na strzępy, powoli rozdzierając twoją pewnośc siebie na strzępy, z każdą chwilką było coraz gorzej, chłopak nie zjawiał się, a dalabyś sobie rękę uciąc, że zaczełaś słyszeć czyjeś kroki, które jakby cię okrążały, usłyszałaś głośny pisk w uszach, tak głośny i intensywny, że powalił Cię na kolana zmuszając do zasłonięcia uszu.


Otworzyłaś oczy w momencie kiedy irytujący pisk ucichł, unosząc szybko głowę, zareagowałaś instynktowenie odskakując na bok, przed wielkim mieczem, który był idealnie wymierzony w twoje klęczące ciało, było ciemno nie widziałaś dokładnie kto to jest, jednak na 100% był to mężczyzna masywne ciało, mocne ciosy, jakie ciosy zapytasz? Za mieczem podążyła wielka pięść, kiedy ostrze nie trafiło, dłoń trafiła idealnie w twoją klatkę piersiową, powodując u Ciebie oszołomienie i długi bezdech, starałaś się złapać oddech, po uderzeniu odleciałaś troszkę, wiec opanowanie twojego organizmu zajęło tyle samo co przeciwnikowi dotarcie do Ciebie.

Zaklęłam w myślach i usiłowałam wyszarpać miecz, by móc chociaż spróbować uderzyć ostrzem w przeciwnika. Szlag, jak mogłam nie pomyśleć, ze tak będzie? Cholerny głosie, czego nie informujesz mnie wcześniej?! Usiłowałam druga ręka wygrzebać pokeball z Haxorusem, ten smok ma pancerz, a po za tym jego kły mogą przeciąć nawet stal. Jeśli uda mi się wypuścić smoka każe, by zaatakować tego faceta Dragon pulse. Byleby tylko go od siebie odsunąć. Ewentualnie jeśli się nie uda to dźgam mieczem i staram się stanąć na nogi.

Z mieczem było dość ciężko, leżałaś na nim, łatwiej było dobrać się do pokeballa, torba leżała obok Ciebie więc wyciągnięcie z jej trzewi czegoś było o wiele łatwiejszym zadaniem, wyrwałaś z wnętrzy swojego pakunku pokeballa i przyzwałaś od razu swojego smoka
-Haaaaaaaaxx- zawył pokemon wyskakując z pokeballa, szybko rozejrzał się zerknął na Ciebie po czym od razu zamachnął się ogonem na przeciwnika który Cię zaatakował jego atak był potężny, nikt normalnie nie przeżył by tego ciosu, nie ustał by po nim na nogach, ale co gorsza przeciwnik utrzymał się na nogach, sparował cios twojego smoka, po czym szybko złapał go za ogon i rzucił jak pluszową zabawkę za siebie, mimo wszystko dało Ci to czas na zebranie się z nóg, wyciągnięcie miecza i przyszykowanie się na kolejny atak, rywala, kiedy przeciwnik zamachnął się na Ciebie wielkim mieczem w tym samym momencie zapaliły się blade światła, które jakiś czas temu oświetlały to miejsce, nadając mu magiczny nastrój, jednak tym razem nie widziałaś nic magicznego, twój przeciwnik zmienił się w czarny dym, po czym zniknął wszystko co zrobił, miejsce gdzie Cię zaatakował po raz pierwszy, ścieżka którą szedł, twoja koszulka, czyli miejsce które zaatakował, wszystko było "ozdobione" czarnym pyłem, upadłaś na ziemię mogąc oddetchnąć, chociaż na chwilkę, twój smok upadając zniszczył starą karuzelę, która pewnie nawet w danych czasach nie cieszyła się zbyt dużym zainteresowaniem, nikt płakać nie będzie!

Wyciągnęłam pokeball i schowałam smoka do kulki. -Japierdole, co to choleryjasnej było?- Wycharczałam na jednym wydechu. Spojrzałam na czarny pył i tylko pokręciłam głową. Ten gościu rzucił ponad stu kilowym Haxorusem jak pluszowa zabawką! Odcharknęłam i próbowałam stanąć na nogi. To był ten seryjny morderca? Czy może jakiś cholerny demon nasłany przez klan Ao? Pokręciłam głowa kolejny raz i rozejrzałam się za Joshuą. Szlag, gdzie on teraz polazł? A może miał coś z tym wspólnego? Szlag, jeśli tak to go zabije, po prostu wypatroszę.

Młody Ao pojawił się w polu twojego widzenia, kiedy tylko się podniosłas, widząc, że nie jest z tobą do końca dobrze, podbiegł do Ciebie i od razu nadstawił swoje ramię abyś mogła się na nim wesprzeć
-Co tu się stało do cholery jasnej?- mruknął a jego głos drżał, starał się to ukryć ale mu się nie udało, chłopak bez dalszego gadania wziął Cię na ręcę nie czekając na żadne twoje pozwolenie wceśniej wróciłąś swojego pokemona więc nie było problemu, że musisz go teraz wracać do kulki, albo coś w tym rodzaju, chłopak niósł Cię przez chwilkę, po czym rzucił do jednej z kolejek, nie było to zbyt miłe, ale siedzenie na którym wylądowałaś było miękkie i zamortyzowało upadek
-Z kim miałaś spotkanie?- zapytał spokojnym głosem siadając w nastepnym wagoniku, nachylił się niebezpiecznie blisko Ciebie i przycisnął twoją głowę do siedzenia na którym siedziałaś, chodziło mu chyba o to żebyś mu nie uciekła.

Szarpnęłam się. -Puszczaj mnie do cholery.- Warknęłam. -Nie wiesz z kim miałam spotkanie? Z jakimś cholernym facetem, który miał ogromny miecz i rzucił moim Haxorusem jak szmaciana lalką. Rozumiesz? Podniósł stu kilowego smoka i pryt, tak sobie rzucił.- Odpowiedziałam niemalże warcząc i pstryknęłam palcami pokazując jak facet rzucił moim smokiem. -Więc oświeć, mnie do cholery co to było. Później zniknął jak tylko zostało zapalone światło. Rozwiał się jak dym i został z niego tylko czarny proch.- Dodałam coraz bardziej zirytowana ta sytuacją. Byłam wojownikiem i preferowałam normalna walkę, a nie latanie za jakimiś duchami.

-Kim jesteś?- po całej tej wypowiedzi usłyszałaś od niego tylko chłodne pytanie
-Kim ty do cholery jesteś?!- ryknął tym razem stając nad tobą i wyciągnął swój miecz, gotowy do zaatakowania Cię, to było dość dziwne przyszliście trenować, najpierw rzuca się na Ciebie czarny duch teraz mężczyzna, którego w sumie nigdy nie miałaś za sowjego przyciaciela, ani kochanka, ani nikogo bliskiego, chciałaś od niego tylko treningu i zdobycia jakichś informacji na temat jego rodziny
-Kim jesteś? -zadał ponwonie pytanie, jego oczy były zimne, przeraźliwie zimne, ciało napięte, dłonie gotowe do ataku, nie wyglądało to ciekawie
-Albo zapytam inaczej, wiesz kim było to stworzenie? - zapytała cicho, jednak wiedział że usłyszysz.

-Nie wiem! Skąd bym miała to wiedzieć?!- Wrzasnęłam i szarpnęłam się, by wyciągnąć swój miecz. -I co ma do tego to kim jestem?- Warknęłam. -Byłam najemnikiem, rozumiesz? Znudziło mi się takie życie i zostałam trenerem, rozumiesz to?- Warknęłam znowu naginając nieco fakty. -Co to ma jedna do rzeczy?- Syknęłam. -Spróbuj podejść to cię zabije, jeszcze nie zapomniałam jak się to robi.- Prychnęłam. Co tutaj do diabła się działo? I co miało do rzeczy to kim byłam? Warknęłam i spojrzałam w zimne oczy Ao. -Zwykły trener, a ma oczy jak morderca.- Zakpiłam.

Chłopak pokręcił głową
-Tak na prawdę jestem mordercą, a ty nigdy nie powinnaś zostać najemnikiem, ale może dzięki temu przeżyjesz dłużej- mruknął jak drapieżny kot
-Mnie nie musisz się bać, bój się mojej rodziny, bój się tego który Cię ściga, ten Cień nie zostawi Cię w spokoju, to nie była postać z tego miasteczka to nie był morderca o którym Ci opowiadałem... to było coś dużo gorszego- powiedział nie opuszczając broni, jak widać wasza cieniutka linia zaufania właśnie się zerwała, jednak ty dalej nic nie rozumiałaś, a chłopak wydawał się bardzo dobrze doinformowany
-Moja rodzina popełniła wiele lat temu błąd... zabili ludzi, z którymi mieli współpracować...- szepnął cicho dalej wyciągając w twoją stronę miecz.
-Ponoć jeden osoba z tego rodu przeżyła, sami nie wiemy jak i nigdy się tego nie dowiemy... chyba, że powiem swojej rodzinie, że Cię znalazłem- chłopak bezradnie opuścił miecz i przekręcił lekko głowę, jego oczy zamarzły, ciało wisiało prawie bezwładnie, jakby był tylko szmacianą lalką, po chwili westchnął lekko
-Czemu akurat ja?- mruknął jakby do siebie, dalej niewiele rozumiałaś, jedyne co było pewne... wie kim jesteś....

Spojrzałam na niego nic nie rozumiejąc. -Dalej nie wiem kim lub czym jest ten cień. Gadaj bardziej zrozumiale.- Warknęłam i obserwowałam młodego Ao uważnie. Dobrze wiedziałam o jakiej rodzinie mówił, ale chwilowo nie miałam zamiaru zgłębiać się w szczegóły. -Więc po co mnie tutaj przyprowadziłeś? By bezkarnie mnie zabić i zanieść moją głowę twojej rodzinie?- Syknęłam i dalej obserwowałam Joshue. -O co ci chodzi?- Spytałam się ostrzejszym tonem.

-Do teraz nie wiedziałem kim tak na prawdę jesteś, ale skoro widziałaś ten Cień, skoro z nim walczyłaś, skoro rzucił twoim wielkim smokiem i tak po prostu zniknął zostawiając czarny pył na twoim ciele i nie tylko.... nie wiedziałem kim jesteś teraz wiem i chyba żałuje, ze Cię poznałem- powiedział spokojnie biorąc głęboki wdech
-Jedno jest pewne, jeśli odejdziesz moja rodzina dowie się o tobie, jeśli zostaniesz wyjaśnie Ci z czym masz do czynienia i może, ale tylko MOŻE ocale Cię przed swoją rodziną o ile nie wiedzą o istnieniu jedynej kapłanki- powiedział spokojniej i udsiadł w bezpiecznej odległości od Ciebie, ale tak by móc obserwować twoje ruchy
-Decyzja należy do Ciebie- odrzucił swój miecz w twoją stronę, aby pokazać, że nie ma zamiaru nic Ci zrobić, jak na razie.

Wciągnęłam powietrze. -Dobrze... chwilowy rozejm.- Odpowiedziałam i schowałam miecz. Nie byłam tak głupia, by oddać go modemu Ao. -Może i jestem kapłanką, ale teraz czekam na twoje wyjaśnienia. Pamiętaj jednak, ze ja nie mam nic do stracenia, a wróg który nie ma nic do stracenia jest najgorszy.- Dodałam i skrzyżowałam ręce na piersi. Czekałam na opowieść młodego Ao. -Więc o co w tym wszystkim chodzi? Bo wygląda na to, ze jednak wiem mniej od ciebie.- Przekrzywiłam lekko głowę.

Chłopaka nie było stać na żadną ciętą ripostę, więc tylko spuścił głowę i pokręcił nią lekko wydajac z siebie ciche prychnięcie, jak widać jego to nie bawiło, ale on sam nie wyglądał na kogoś kto ma wiele do stracenia, opowiadał Ci o swojej historii rodiznnej opowiadał Ci jak go traktowana, może tak na prawdę oboje nie macie nic do stracenia, chłopak usiadł na jakiejś metalowej części która stała na ziemi, oparł łokcie o uda i westchnął cicho przewracając oczami
-Nie zostałaś wyszkolona na bycie kapłanką, jednak coś takiego jak instynk przetrwania przydzieliło to do Ciebie, nie wiem od czego to dokładnie zalęzy jednak skoro tylko ty przeżyłaś ze swojego rodu widocznie tak musiało być, ale z tego co widze nie wiesz za wiele na temat bycia kapłanką- poprawił włosy które opadły mu na twarz
-Jak dawno zaczęłaś słyszeć pierwsze głosy? W sumie po co pytam widząc po tym, że żyjesz musiało to nastąpić niedawno... okej zacznijmy od początku, wiesz, że twoja rodzina zajmowała się zwojami, spisywali dzieje legend, moja rodzina zajmowała się bardziej walką, broniliśmy waszych tajemnic, pilnowaliśmy, żeby nic wam się nie stało, ale nie chodziło tylko o ludzi, którzy chcieli dowiedzieć się co dokłądnie znajduje się w zwojach, chodziło również o Cienie, które was prześladowały, każda kapłanka miała Cień, który chciał ją zabić, wraz z narodzinami kapłanki rodził się Cień, który miał za zadanie ją zabić, sami dokłądnie nie mogliśmy dowiedzieć się skąd one pochodzą, ale mieliśmy jedno zadanie zabić każdego, kto wam zagrażał- chłopak przerwał na chwilkę aby się rozejrzeć, nie wiesz co miał oznaczać ten gest, ale po prostu rozejrzał się
-Są dwie wersje... jednak jest taka, że moja rodzina wybiła twoją z chciwości, z chęci posiadania władzy, inna jest taka, że Cienie zawładnęły moją rodziną i dlatego wybiliśmy twój ród, jedno jest pewne zmieniło to życie wszystkich i moje i twoje, mojej siostry moich braci, którzy zrodziły się ze zdrady mojego ojca... opcje są dwie.. ale wracając do Cienia z każdym dniem on staje się silniejszy będzie starał się Ciebie zabić... a jakie jest twoje zadanie? Utrzymanie równowagi na świecie, przekonanie legend, zeby pomogły Ci uratować cały świat przed wieczną ciemnością, co gorsza, wszystko co żyje pochodzi od Arceusa... jednak nie pytaj mnie skąd pochodzą same Cienie, są silne, rodzą się z bronią, która łączy się z ich umysłem, jest to albo miecz, albo różdżka, nie ważne co ma służyć do zabijania... to chyba wszystko...- mruknął nie patrząc na Ciebie, siedzieliście przez chwile w ciszy a chłopak oczekiwał twojej rekacji.

Wciągnęłam głośno powietrze. -Okey, wszystko rozumiem. Mój ród i Twój ród były połączone więzami. Waszym zadaniem było nas chronić, a naszym pilnować, by ten świat nie pogrążył się w ciemności oraz utrzymywać dobre stosunki z legendarnymi pokemonami, które są wysłannikami najwyższego boga Arceusa, tak?- Podsumowałam i spojrzałam na młodego Ao. Potarłam skronie. Jeszcze trochę i będzie to dla mnie za dużo. -Jakby nie patrzeć... twoim zadaniem jest mnie chronić, a nie zabić.- Powiedziałam myśl, która nagle mnie olśniła. Zamyśliłam się znowu. Dlaczego to wszystko musiało być tak cholernie pokręcone?

Chłopak zerknął na Ciebie lekko przekrzywiając głowę
-Jakby nie było masz tam te swojej racje, ale powiem Ci tyle, jeśli Ci pomogę cała moja rodzina będzie chciała nas zabić myślisz, że to będzie takie zabawne? Mi się jakoś nie wydaje! Chyba nigdy nie widziałaś mojej rodziny- mruknął tylko i ponownie opuścił łeb w dół, jak zbity pies, trzeba mu przyznać ma dośc ciężki wybór przed sobą, jednak co dokładnie powinien zrobić, z jednej strony jego obowiązkiem jest chronienie Ciebie a drugie, musi być posłuszny rodzinie.

Popatrzyłam na młodego Ao. -Wybiliście moja rodzinę. Myślisz, że teraz to ja będę ci współczuć? Ni cholery, to był wasz wybór. A ty teraz też masz wybór. Rób co chcesz.- Prychnęłam. Nie miałam zamiaru teraz litować się nad kimś kto należał do klanu morderców, którzy złamali zasady. Pokręciłam głową. -Gdzie jest wyjście?- Spytałam się chłodnym tonem i rozejrzałam się. Zaczynałam mieć dość tego młodego Ao, który właśnie na moich oczach zaczął się rozklejać. Do diabła, i on należał do tego klanu? Szlag, nawet nie potrafi wziąć na klatę grzechu swojego ojca.