Moja wataha-gra Wilka

Eikichi uderzony w ramię podskoczył i omal nie walnął cię w nos, w ostatniej chwili zauważając że to nie wróg.
-...eee? Nie można było delikatniej? Jesteś potworem...
Chłopak ziewał i się przeciągał, podczas gdy ty wydawałeś swoim pokemonom polecenia. Oba poleciały na drzewa, i teraz z góry obserwowały teren, zaś Beliar wlazł pod jakiś krzaczek i nie dawał znaku życia. Wy mogliście ruszyć w stronę rozpadającej się, ciemnej chałupki... Niepewnie pchnąłeś drzwi i zajrzałeś, a wtedy kopara opadła ci do samej ziemi.
Całe wnętrze było w koronkach! Co krok leżały jakieś pufki i poduszeczki, a na malutkich stoliczkach leżały wielkie serwety. Pośrodku stała niska ława, a na niej komplet porcelanowych naczyń w drobne wzorki. Nawet na ścianach wisiały jakieś talerze w kotki i kwiatki... Choć z zewnątrz nie było tego widać, to w środku dominował kolor różowy. Wyglądało to albo jak mieszkanie porąbanej staruszki albo jak baza 7-letnich dziewczynek.
Eikichi stanął obok zdziwiony.
-Ej, różowy nie jest zaraźliwy, nie?-Spytał niepewnie.

- Co to KURNA jest...?
Rozglądam się jak chory po pomieszczeniu nie mogąc uwierzyć co widzę.

- Ten design, zapożyczenia mody z lat 80', wykwintne dobranie kolorów KUŹWA! Eikichi, chyba jednak ten róż JEST zaraźliwy.
Nie czekając zbyt długo wybieram Lucario.

- Rio, użyj Foresight i błagam Cię, niech okaże się, że to iluzja, okey?
Czekam, aż Rio zeskanuje Foresightem domek i potem idę dalej się rozglądać.

- Taa... Gorzej, jeżeli wyjdzie jak w tej bajce z owsianką...

Gdy pojawił się Lucario stanął jak wryty w wejściu i zaparł się.
-Nie ma mowy, nie wejdę tam. Mogę się co najwyżej rozejrzeć stąd...
Pokemon chwilę podejrzliwie rozglądał się po pomieszczeniu, obwąchując je jednocześnie.
-Eee... niedawno była tu gromadka ludzi, chyba często tu zaglądają. No... nic tu nie widzę ciekawego... zaraz, jest!
Wilk wskazał na coś co leżało na komodzie na małej poduszeczce.

-Hej, to jakaś baza małolat?-Eikichi uśmiechnął się maniakalnie-a może się trochę zabawimy? Poprzebieramy się za trupy i nastraszymy je jak wrócą...

- Hmm... Mało tego, mają przedmiot ewolucyjny. To Deep Sea Scale. Powoduje, że Clamperl, ewoluuje w Gorebyssa. Czyli bardzo możliwe, że jest to domek trenerki albo trenerek.
Podchodzę do poduszki i bliżej się przyglądam przedmiotowi.

- Chyba nie mogą się doczekać ewolucji. Albo czekają na specjalną okazję czy coś. Dobra robota Rio, wracaj do pokeball'a jak nie chcesz tu przebywać.
Chowam poka do ball'a i dalej rozglądam się po pokoju, przy okazji wychylając łeb przez okno, by sprawdzić czy ktoś nadchodzi no i oczywiście z co z Sceptile'am, Noctowl'em i Houndoom'em. Po chwili zwracam się do Onizuki:

- Poczekajmy jeszcze jakiś czas, to może ktoś przyjdzie. Nie oceniajmy książki po okładce mój drogi przyjacielu... Życie nie raz może zaskoczyć.

Eikichi popatrzył na łuskę i wzruszył ramionami.
-Wisi mi to, Gorebyss wygląda jak wygląda. Ja tam wolałbym Huntaila... jest niemal tak świetny jak Gyarados!
Rio z ulgą zniknął w swojej kulce, a gdy wyjrzałeś przez okno omal nie uderzyłeś głową w swoją Amentis. Ta siedziała już na oknie z zachwytem w oczach i zaraz wleciała przez drzwi, by usadowić się na głowie twojego kompana i pohukiwać z radością-jednak są tu najwyraźniej osoby, którym wystrój odpowiada...
Nagle z drzewa zeskoczył również Sceptile, bez słowa wskazując na kierunek w którym mieliście podążać. Zielony stwór zmrużył podejrzliwie oczy, jakby coś tam widząc.

- O żeś kurna Nocti! Nie strasz mnie tak! Już samo ten pokój mnie napawa o dreszcze...
Rozglądam się i mówię do Onizuki:

- Chodź Eikichi. Na razie zostawiamy to miejsce. Nie wiem co Ty widzisz w Huntailu, bo dla mnie to jest słabe na lądzie, a w wodzie raczej większość pokemonów go pokona. Ale to tylko moje zdanie.
Po tym jak, Sceptile zeskakuje i nam wskazuje kierunek.

- Dobra, idziemy. Miejmy nadzieję, że to gospodarze. Zostawcie wszystko jak było i idziemy!
Idę razem w stronę, którą wskazał Silent.

-E tam, fajny jest. Czadowo wygląda, ma takie wielkie zębiska i mordę że zeżarłby cię w całości!
Chłopak szybko odwrócił się i rzucił w stronę wyjścia... za szybko. Zahaczył nogą o stoliczek, a ten z okropnym łoskotem zwalił się na ziemię razem ze sporą kolekcją porcelany, robiąc hałas jak 100 diabłów. Eikichi z głupią mina patrzył na szczątki czajnika, podrapał się po głowię, po czym z niewinną miną odwrócił się i wyszedł, pogwizdując. Beliar widząc że wychodzicie przeciągnął się, ziewną i nieco zaspany ruszył w drogę. Szybkim krokiem oddaliliście się z waszym małym zwierzyńcem od miejsca zbrodni w stronę waszego celu-szybko pojawiła się ścieżka, a wy po niedługim czasie zobaczyliście osobę przed którą ostrzegał was zielony pok.
Pierwsza myśl:blondynka, długie włosy, różowa sukienka.
Druga myśl:ładna.
Trzecia myśl:słodka idiotka.
Ona widząc was rzuciła nieprzyjemne spojrzenie i przyspieszyła kroku, kierując się w stronę domku.

- (Dobra mózgu, wiem, że nie zawsze ze sobą kooperujemy zbyt dobrze, ale tym razem musimy działać razem, tak? Mam nadzieję, że Twoja trzecia myśl jest trafna...)
Kończę pogawędkę z mózgiem i podbiegam do dziewczyny mówiąc:

- Hej! Jesteś może właścicielką tego domku?
Pytam udając jakbym kurna nie wiedział i przy okazji patrzę kątem oka na Onizukę, aby milczał.

- Słuchaj! Nie uwierzysz co się stało! Przechodziliśmy sobie bo jesteśmy na drodze do Cyaranu i widzieliśmy z daleka ten domek, ale zauważyliśmy podejrzanego typka, w tej okolicy. To był złodziej! Szybko chcieliśmy go przegonić, ale niestety w afekcie, trochę mógł zostać bałagan w Twoim domku. Mam nadzieję, że rozumiesz i wybaczysz.
Po chwili przerywam i jeżeli Onizuka próbuje powiedzieć coś głupiego to go depczę piętą w małego paluszka od stopy.

- Tak w ogóle, to jestem Ookami Danieru, a to jest Eikichi Onizuka. Możemy do Ciebie wejść na chwilę odpocząć, jesteśmy zmęczeni podróżą, a do tego ta heroiczna walka o Twoją posesję też nie była najłatwiejsza.
Czekam na odpowiedź dziewczyny mając nadzieję, że łyknie całą historię jak pelikan.

Gdy ją zaczepiliście dziewczyna zatrzymała się i obrzuciła was spojrzeniem jakim zwykle zaszczyca się coś co wylazło z kanałów. Eikichi słysząc twoje wywody musiał opanowywać napady śmiechu, udając że ma straszliwy kaszel. Mimo to ciężko było powiedzieć czy osiągnąłeś odpowiedni skutek...
-Ach taaak? A gdzie on teraz jest? Uciekł? Nic nie ukradł? Nic wam nie zrobił? ...widać jakiś nietutejszy, bo nikt stąd nie odważyłby się tam wchodzić. Moje pokemony zaraz by się nim zajęły!
-Pewnie Jigglypuf i Clefairy-rzucił ci do ucha Onizuka, hamując na chwilę swoje spazmy.
-Oczywiście że możecie wejść, akurat pomożecie mi sprzątać. Mam nadzieję że nie narobiliście bałaganu! A moja Mirella nas popilnuje! Zaraz.. co ten pokemon ma na głowie?-Odparła dziewczyna, wskazując na Beliara.
Jak na razie chyba wam wierzy...

- Przechodziliśmy obok i chyba to był jakiś podróżnik, który wałęsa się z miasta do miasta próbując przeżyć. Widzieliśmy jak wchodzi, dlatego od razu nas to zdziwiło, bo ewidentnie się wkradał. Wskoczyliśmy za nim, trochę powalczyliśmy i dzielnie go wygoniliśmy! Ciiinszko było, ale się udało. I akurat wyszliśmy rozglądając się czy nie ma kogoś w pobliżu i mamy Ciebie!
Dalej kręcę historyjkę z palca wyssaną i mówię szeptaczem do Onizuki:

- Ciesz się, że nie ma wielkiej samicy Shiny Tyranitara...
I wracam do rozmowy lekko podglądając na Beliara.

- Aa! To jest moje pokejajko i mój Houndoom "Beliar". Tak się złożyło, że bardzo się z nim zżył.
Ciągnę rozmowę dalej i idę z dziewczyną.

Dziewczyna kiwała głową, wpatrzona w was jak w bohaterów.
-Chyba musisz być naprawdę silnym trenerem, Sceptile to naprawdę potężne pokemony! I na dokładkę rzadkie. To twój starter? A ten pies opiekujący się jajkiem jest taki słodki! Kuci kuci maleńki!
Dziewczyna rzuciła się do psa i zaczęła go "kuciać", jak to dziewczyny potrafią. Ten wyglądał jakby chciał jej odgryźć nos... Onizuka milczał, starając się nie popsuć przypadkiem twojej wymuskanej historii. Dość szybko dotarliście do chatki, a gdy przed nią stanęliście dziewczyna sięgnęła do ballki i wywołała pokemona.

Lis obrzucił was pełnym pogardy SPOJRZENIEM, a na Beliara to już w ogóle nie spojrzał. Pokemon wyglądał na dużo inteligentniejszego od swojej właścicielki, co właściwie nie było takie trudne.
-Oto Mirella, moja wspaniała tropicielka. Ale zaraz, ja się wam nie przedstawiłam! Jestem Amanda Cheerful, bardzo mi miło!

- Ah, Sceptile to mój drugi pokemon jakiego zdobyłem. Moim starterem był Riolu, obecnie Lucario.
Na widok Najntejlsa od razu staję się ostrożniejszy i mam nadzieję, że ten pokemon nie ma umiejętności rozmowy telepatycznej ze swoją właścicielką.

- Miło mi Amanda, ja jestem jak już mówiłem Ookami Danieru, a to mój przyjaciel, Eikichi Onizuka. Parę moich poków poznałaś.
Rozglądam się i patrzę, która w ogóle już godzina i te sprawy. Jeżeli zbliża się powolutku zmrok, to pytam grzecznie czy przeszkadzałoby Amanadzie to, jakbyśmy przespali się na podłodze.

Dziewczyna z nieco obłąkaną radością stwierdziła, że zaraz ugości was herbata i ciasteczkami, po czym pognała do domku. Ninetales rzucił wam ostatnie ostrzegawcze spojrzenie i powoli poszedł za właścicielką. Godzina była 16:30, jeszcze jasno i w miarę fajnie.
-AAAAA, MÓJ PAMIĄTKOWY IMBRYCZEK PO CIOCI GERTRUDZIEE!!!!
Wrzask który dobiegł z wnętrza chatki i należał do Amandy spłoszył ptaki w okolicy jakiś 2 kilometrów. Niepewnie tam zerknęliście i zobaczyliście jak dziewczyna krząta się wokół szczątek, mamrocząc coś cicho ale groźnie.
-...znajdę i zabiję, nie odpuszczę... choćbym miała pół świata przeszukać... a skoro facet jaja mu wyrwę i podam na kolację...
Onizuka pisnął cicho i w geście obronnym złapał się za krocze.
-Może lepiej się stąd wynośmy, byle szybko!-Pisnął ci do ucha.

- Nabroiłeś, a teraz chcesz zwiać?! Wypijemy herbatkę i szybko pójdziemy sobie, okey? Po prostu zachowuj się naturalnie, tylko nie zaczynaj jej podrywać. Bo gorzej jak się dowie, że jej kochanek to włamywacz!
Mówię szeptem i czekam, aż przyjdzie nasza Amanda.

- Zgaduję, że to ważny, rodzinny przedmiot, tak? Nie martw się, na pewno go dorwiesz!
Mówię patrząc lekko na Onizukę i po chwili spoglądam na przedmiot ewolucyjny.

- O, czy to nie jest przedmiot potrzebny do ewoluowania Clamperla w Gorebyssa? Ninetales'a masz, Clamperla też?

Dziewczyna miotała się jeszcze chwilę po chatce jak huragan, ale w końcu uspokoiła się i schowała ceramiczne odłamki do szuflady.
-Ech, może zdołam go posklejać... A? Nie, niestety nie mam. One żyją głównie nad morzem, ale wcale nie są takie pospolite, szukam ich od dawna... A wy pewnie też nie macie na wymianę? Szkoda, ale kiedyś w końcu jednego zdobędę.
Dziewczyna usadziła was na pufkach i naszykowała drugi czajnik, w którym zaraz zaczęła gotować wodę. W międzyczasie usiadła obok, podając jakieś ciacha na tacy.
-A moim starterem był Chicorita. To było dawno temu, teraz to naprawdę silny pokemon! Wiele razem przeszliśmy, jesteśmy nierozłączni... a co właściwie was tu sprowadza?

- Aaaano cóż. Łaziłem z regionu po regionie zdobywając pokemony i walcząc w ligach i tak oto los przyprowadził mnie tutaj. Obecnie wykonuję zadanie. Muszę znaleźć pewnego chłopca, który miał wypadek z drutami i uciekł ze "szpitala". To chłopiec z klanu świerszcza jakiegoś. Może wiesz coś o tym?
Pytam popijając herbatkę.

Dziewczyna zamilkła na chwilę i zrobiła zamyśloną minę.
-Aaaa... tak, słyszałam. Syaoran. Biedny chłopak... Miał dobre serce, ale czasem zdarzało mu się przeceniać własne możliwości. To ostatnio główny temat w Cyranii. Wiecie, urodziłam się tam. Przyjeżdżam co jakiś czas. Ale nic nie słyszałam o żadnym szpitalu. Znaleźli go w lesie nadzianego na druty, nikt nawet nie myślał o tym żeby go gdzieś wysłać... Było już za późno.
W milczeniu popijaliście herbatę. W końcu odezwał się Onizuka.
-Czyli ktoś ci oprząta ten domek? Bo tu tak czysto, widać że często się tu zagląda...
-O tak! Moje przyjaciółki zaglądają tu co kilka dni, więc nie muszę się bać że nasza baza będzie niszczeć.

- O, to widzę, że to na prawdę wspaniała przyjaźń jest.
Rozglądam się po pokoju patrząc na to, ile jest miejsca.

- Słuchaj, to mamy do Ciebie ogromną prośbę Amanda. Mogłabyś nas przenocować? Bo tak się składa, że wyruszamy do Cyranii, aby wyjaśnić zagadkę z Syaoranem, bo powiedzmy, że... "Jego dusza nie zaznała spokoju". I teraz musimy go odnaleźć. To jak? Pomożesz nam?
Pytam robiąc słodkie oczka.

Cóż, może i nie była to willa, ale będzie się nadawało do spania. O ile podkurczycie nogi albo wystawicie je przez drzwi. Jest miejsce na kanapie oraz podłoga-w tym drugim wypadku trzeba będzie chyba przestawić stoliczek.
-Oh? Jak to nie zaznała spokoju? Skąd możesz to wiedzieć? ...wierzysz w duchy? Takie nie pokemony oczywiście. Ja tak... ale nie chciałabym żadnego spotkać. I jasne, możecie tu spać jeśli macie ochotę. Ale Cyrania jest niecałą godzinę drogi stąd, więc spokojnie wyrobilibyście się przed zmrokiem.
-O, już tak blisko? Więc nie będziemy nadużywać twojej gościnności, na dodatek od niego strasznie śmierdzi i zasmrodziłby ci całą chatkę-powiedział szybko Onizuka wskazując na ciebie i najwyraźniej pragnący uniknąć noclegu w tym przerażająco babskim miejscu.

- Onizuka bo mnie ostro wkuźwisz... A! Wydaje mi się, że Onizuka znał tego włamywacza, bo przed jego wygonieniem coś mu wrzasnął wypowiadając jego imię.
Patrzę na Onizukę przypominając mu, że to on zrobił burdel w domu.

- Miłej rozmowy, on może Ci coś o nim powiedzieć, a ja w takim razie dziękuję Ci bardzo Amando i życzę powodzenia w znalezieniu zbira. Do zobaczenia Eikichi w mieście!
Zbieram wszystkie pokemony i idę samotnie do miasta.

-E?!-Wydał z siebie twój kumpel.
Amanda zaraz się do niego przysunęła i zalała potokiem słów, wymagając tysiąca odpowiedzi. Ty mogłeś w tym czasie szybko umknąć niezauważony wraz ze swoim małym stadkiem, kilka pierwszych metrów przebiegłeś a potem zwolniłeś i szedłeś dalej spacerkiem. Miałeś czas na podziwianie krajobrazów w ciszy... nawet pokemony wokoło wyglądały na zadowolone.

-ZACZEEEKAAAJJJJ!!!!-Rozległ się nagle rozpaczliwy wrzask Inuzuki za tobą, a potem chłopak omal cię nie stratował-CZYŚ TY OSZALAŁ?! JAK MOGŁEŚ MNIE TAK ZOSTAWIĆ!

- Trzeba było mnie nie irytować i nie wkopywać. Kto dołki kopie, sam w nie wpada. A teraz ucisz się na chwilę, bo muszę przemyśleć taktykę. Hmm...
Wybieram Silenta i skanuję hipcia. Od razu przy okazji przechodzę do taktyki.

- Silent, rozpocznij od Agility, póki przeciwnik nie wie co się dzieje. Teraz, załaduj Synthesis Blade's i jak atak będzie gotowy to ruszaj! Quick Attack i podetnij przeciwnika. Teraz przeskocz nad nim i strzel dwoma lub trzema Energy Ball'ami, a następnie Dragon Breath w dupsztala! Zniszcz jego słuch za pomocą Screech i podskocz do niego uderzając w głowę Brick Breakiem i dobij Leaf Stormem, póki jesteś blisko. Po tym ataku od razu rusz na hipcia Quick Attackiem i przyczep się do jego pleców i używaj Absorb. Non stop! Po chwili Screech blisko uszu i wybij się lądując przed nim i Confuse Ray. Ogłusz go i seria Energy Ball'i zakończona obrotami z Leaf Blade'ami!

-Raaany, znalazł się pan wrażliwy-burknął tamten, również przyglądając się pokemonom-ooo, jaki śmieszny robak w kocyku! Pora też powalczyć, coś się z moimi pokemonami rozleniwiliśmy... Zakład że rozwalę go w 5 minut?
Chłopak wywołał Infernape, po czym rozpoczął walkę z trawiastym pokemonem.
Cichy szybko podniósł sobie statki, po czym błyskawicznie zaatakował. Reakcja była szybka-ziemny pokemon użył swojej zdolności i wywołał burzę piaskową, na chwilę wytrącając tym twojego pokemona z równowagi. Hipcio zaatakował Sand Tomb, wyrównując wasze Agility i zaraz potem dołożył Tackle. Twój pok pozbierał się i zaatakował Energy Ball, jednak przeciwnik skrył się za pomocą Dig i uniknął późniejszego Dragonbreath. Gdy uderzył zadziałało Screech, ale on zdążył już wyprowadzić Chrunch i znów zanurkował... tym razem na dłużej. Nagle wyłonił się, ale tylko częściowo, złapał Grovyle za nogę i pociągnął w dół-twój pokemon utknął w dziurze!

Gro-78%
Hip-80% --def

Inne:
-Sandstorm


Hippotas
Lv:33
Ataki:Tackle, Sand-attack, Bite, Yawn, Take Down, Dig, Sand Tomb, Chrunch, Sleep Talk
Zdolność:Sand Stream
Charakter:Ten pokemon non stop się na wszystko GAPI. Po pewnym czasie strasznie to peszy i zaczyna irytować, mimo iż raczej nie robi tego specjalnie. Ma mentalność dziecka, łatwo się obraża ale i szybko godzi, nie lubi się dzielić i chciałby by inni mu się podporządkowali.

// Yuycia, nie chcę nic mówić, ale ja nie mam Grovyle'a, tylko Sceptile'a o kilka leveli silniejszego xD

- Dobrze Silent! Użyj teraz Synthesis, po czym zacznij machać serią Energy Ball'i w hipcia! Aż tak szybki nie jest, więc na pewno go trafisz. Po tej serii ciosów, wzmocnij się Agility i pobiegnij na niego Quick Attackiem, ale wcześniej szykuj już Leaf Blade'y. Przeskocz nad nim i dziabnij go mocno liściastymi ostrzami w plecy, po czym w dupĘ przywal mu Leaf Stormem. Chwilę odpocznij i użyj Confuse Ray, bo to nam się przyda przy najbliższym ataku. Walcz na dystans wykorzystując wszelakie uniki, a jak zauważysz, że efekt się udaje i Hipcio jest skonfjuzowany, to użyj Solarbeam, ale wcześniej wzmocnij ten atak doprawiając cios, efektem Synthesis. Może cios szybciej się naładuje albo będzie silniejszy, cokolwiek. Strzel w Hipcia po czym odpocznij i Synthesis.

Przeciwnik wzbił w powietrze chmurę pyłu, przez co większość Energy Ball spudłowała, po czym ruszył z gwałtownym Chrunch, zderzając się z waszym Quick Attack. Pokemony odczepiły się od siebie, a w tym starciu Hippotas oberwał dużo bardziej... Gekon wzbił chmurę Leaf Storm, a przeciwnik znów uciekł za pomocą Dig i zaatakował go od dołu. Wybrał piękny moment, bo Sceptile użył akurat Confuse Ray... hipcio zaczął się głupkowato chwiać, po czym dał się cudnie trafić Solar Beam, aż wpadł do dziury. Nieco niechlujnie użył Sand Tomb, przygniatając twojego poka.

Gro-68%
Hip-53% --def +confused

---
Wiem wiem, ale cosik ostatnio za łatwo ci idzie. Zawsze starasz się mieć przewagę typu, więc ja będę się starać choć troszkę cię pomęczyć ^W^ Jak będzie za prosto to co to za zabawa?