Moja wataha-gra Wilka

Pokemon chwilę się hiperwentylował, dmuchając drobinkami żaru. Potem nadął się komicznie, otworzył szeroko gębę... i nadmuchał na was gorącym Emberem. O ile Beliarowi to zbytnio nie przeszkadzało, to jednak ty nie miałeś najfajniej...

Opanowanie Flamethrower-19%

Wtedy nagle ktoś się odezwał.
-Co robi to ptaszysko? Jest chore?
Odwróciłeś się i zobaczyłeś jednego z chłopców, którzy wcześniej bawili się niedaleko.

- Aa, ta ptaszynka niedawno się urodziła. Teraz po prostu lekko próbuję w niej rozgrzać ogień, aby mogła używać ognistych ciosów. A kim tak w ogóle jesteś chłopcze?
Pytam z nadzieją, że chłopiec będzie mógł mi pomóc.

- Wiesz może gdzie jest ulica Ukryta 15?
Pytam, bo w końcu gówniarze znają okolicę i mogą wiedzieć takie rzeczy.

Chłopak uśmiechnął się szeroko.
-Może wiem, a może nie wiem-stwierdził uroczym głosem-ale mam straszną chorobę, przypominam sobie tylko kiedy widzę małe, metalowe krążki... albo zielone papierki.
Mały cwaniak był sam, jednakże miałeś przeczucie że wokoło ciebie pochowanych jest sporo jego koleżków. Torchic przerwał na razie ćwiczenia i czekał na dalsze polecenia...

- Tak pogrywasz? Obiecujesz, że jak zobaczysz zielone papierki i metalowe krążki to mi powiesz?
Wyczekuję od chłopca obietnicy, po czym pokazuję i kasę i odznaki z Kanto. Trzymam wszystko mocno, aby mi nie podpieprzyli.

- Zgodnie z obietnicą. Zobaczyłeś, to teraz powiedz.
Jeżeli gówniarz i tak nie daje za wygraną, to wybieram Lucario i pytam go czy lubi jak robi się z nas głupców i mówię mu, aby pobawił się dzieckiem za pomocą Psychic.

Widząc komplet odznak szczeniak nieco oklapł, a Lucario sprawił że nieco pobladł.
-Eee noooo... cudowne ozdrowienie! Nagle sobie przypomniałem!-Pisnął gdy wilk ku niemu ruszył-to między blokami, musisz się wrócić i...
Tu zaczął wymieniać kiedy i gdzie skręcić, po 6 z kolei się zgubiłeś. Było jasne że bez przewodnika raczej się tam nie dostaniesz... Wtedy wrócił Onizuka,
-Heej, ma newsa! Trzeba iść gdzieś w tamte blokiii!
Jego mina świadczyła, że czuje się bohaterem dnia.

- Uau! Eikichi, jesteś po prostu herosem na poziomie mitologicznym! Gdyby nie Twa sławetna osoba, to byśmy skończyli w czarnej dupie.
Idę za przyjacielem, po czym po jakimś czasie dodaję:

- Ej... Ale nikogo nie zgwałciłeś swoim urokiem osobistym, aby dostać te informacje...?
Pytam lekko przerażony.

Twój znajomy nadął się i dopiero po chwili ocknął się że robisz sobie z niego jaja.
-Śmiej się śmiej, ale gdyby nie ja to w życiu byś nie trafił! A, i wyciągnąłem to od jakiejś małolaty. Wymieniła informację na lizaka, więc oddajesz mi za niego kasę.
Wyszczerzył się, a wtedy dopędzili was Beliar i Torchic-zupełnie o nich zapomniałeś. Kurczak siedział sobie wygodnie na głowie psa i był niesiony niczym jakiś książę. Przez następne pół godziny krążyliście między blokami, szukając tego właściwego-gdy w końcu go zlokalizowaliście była godzina 8:30....

- Dobra Onizuka... Zostań tu z Beliarem i Ignite'm. Jeżeli chcesz, to możesz pomagając mi swoim Infernape'm nauczyć Torchic'a Flamethrower'a. Nie mówię, że od razu całego, ale jakoś pomóc czy coś. A ja... Postaram się to załatwić.
Pukam do drzwi z nadzieją, że ktoś mi otworzy. Jeśli tak się stanie to prezentuję swoją osobę, pytam czy mogę wejść, bo jestem tutaj w ważnej sprawie.

-No dobra, przynajmniej jakieś zajęcie będzie... zobaczymy co potrafi ten maluch!
Chłopak odebrał od ciebie Torchica, a razem z nimi został Beliar. Ty ucieszyłeś się niezmiernie, bo w tych blokach nie było domofonów, więc mogłeś spokojnie wejść na górę. Gdy odnalazłeś odpowiednie drzwi zapukałeś delikatnie, a po chwili pojawił się w nich jakiś mężczyzna.
-Tak?-Spytał łagodnie.
Słysząc twoją prośbę chwilę się zastanawiał, a potem z wahaniem wpuścił cię do środka. Mogłeś go dokładniej obejrzeć-był dość młody, ciemnowłosy o ciemnych oczach. Miał poważny, smutny wzrok i spore worki pod czami.
Jego mieszkanko było małe, ubogie ale czyste. Usiedliście przy stole w kuchni, a on wbił w ciebie uważne spojrzenie.
-Więc w czym mogę pomóc?

----
O! Wymieniłeś kuraka na shiny? Zmień może to zdjęcie jajka w kp

- Przychodzę tu... Cholera, na prawdę trudne to będzie... Jestem Ookami Danieru i przychodzę tu w sprawie Syaorana.
Oznajmiam mężczyźnie i oczekuję jego reakcji.

- Przepraszam, że drążę ten temat, ale to poważna sprawa. Widzi Pan, tak się złożyło, że wraz z przyjacielem zajmujemy się dziwną sprawą, ponieważ panuje chaos i zgroza w innymi miasteczku z powodu "niedokończonej" śmierci Syaorana. Gdy jego dusza wędrowała na tamten świat, przypadkowo "uciekł" i teraz nie żyjąc chodzi po tym świecie jako coś w rodzaju ducha. Zależy mi na tym, aby zapewnić mu wieczny odpoczynek. Liczę na Pana pomoc, ponieważ chcę odnaleźć jego duszę. Tak w ogóle, kim Pan jest dla Syaorana?
Pytam wysłuchując co mi powie dokładniej mężczyzna. Później dodaję:

- Słyszałem, że Syaoran był zakochany i w dowodzie miłości chciał na prawdę mocno, pokonać Druddigona. Czy to prawda? I czy ewentualnie mógłby mnie Pan zaprowadzić albo naprowadzić na tamto miejsce? Może tam by się znajdował.

Mężczyzna przedstawił się jako Seishiro. Słysząc imię Syaoran zamarł, a potem słuchał cię z uwagą, wpatrując się tak intensywnie że aż poczułeś się nieswojo. Z jego oczu i twarzy nie można było wyczytać niczego.
-Ja... cóż, można powiedzieć że jestem jego ojcem-stwierdził cicho-znalazłem tego chłopaka dawno temu i przygarnąłem. On... był zawsze niezwykłą osobą. Dla najbliższych był w stanie zrobić wszystko... i właśnie dlatego tak się to skończyło. Nie byłem w stanie pomóc mu ze Sakurą... to wszystko moja wina...
Mężczyzna ukrył twarz w dłoniach, milknąc. Chwilę tak siedział, a ty obserwowałeś widziałeś jego przygnębienie i rozpacz. W końcu gwałtownie się podniósł.
-Dlaczego nie zaznał spokoju? Przecież w pełni na to zasłużył! Jak mogę pomóc?! Zrobię co tylko będę w stanie! Jestem mu to winny!
O dziwo zdawał się nie mieć problemów z tym, że duchy istnieją. Gdy usłyszał o smoku chwilę się zastanawiał.
-Nie wiem gdzie konkretnie jest Druddigon, ale mogę pokazać ci na mapie gdzie go znaleziono. Sądzisz, że może tam być? Może pójdę z tobą...

Widząc nagły zryw mężczyzny lekko się wzruszam wewnętrznie. W końcu większość osób, by już mnie wygoniła, a on wysłuchał do końca i jeszcze chce pomóc.
- To na pewno nie pańska wina, a co do zaznania spokoju, to po prostu przypadek. W drodze na tamten świat "spadł" i został na naszym świecie.

Słucham dalej opowieści ojczyma.
- Hmm... Głównie wiem o tym, że był zakochany w tej Sakurze i chciał udowodnić miłość pokonując Druddigona, dlatego sądzę, że może być w którymś z tych miejsc. Dlatego sądzę, że nawet po śmierci będzie próbował pokonać smoka, ale to pewnie będzie daremne. I nie wiem czy chcę Pana narażać na takie doświadczenie, co prawda przydałby mi się przewodnik po tym miejscu, ale... Czy jest pan na pewno na to gotów?

W mężczyznę najwyraźniej wstąpiły nowe siły, był gotów iść wszędzie choćby i teraz-a była prawie 10 wieczorem. Zaraz też zabrał się za grzebanie w szafach i pakowanie.
-Oczywiście że jestem gotów! Jeśli mogę coś zrobić dla Syaorana to nie będę się wahał! Ja i moje pokemony jesteśmy do dyspozycji!
Nagle zamarł.
-Zaraz... a co masz zamiar zrobić jak go znajdziemy?