Gra Ao - Ao

Wyjść ze strefy smrodu nie było wcale takie proste, gdyż poletko ciągnęło się kilometrami. Oczywiście były parometrowe przerwy między "nawozem", ale nie zmieniało to faktu, iż nie było tam zbyt przyjemnie. Po paru minutach duszenia się w smrodzie zauważyłeś stado koników i, co dziwne, Doduo. Koło jednego z Ponyt stał chłopak, mniej więcej 18-19 lat.

Moje plany o szybkim przejściu pola minowego okazały się mylne. Nie przypuszczałem, wraz z Alfredem że to coś zrobiło tak wiele odchodów na tak szerokim terytorium. Nie wiem nawet jak to ujać. Po chwili zauważyłem nastoletniego chłopaka, do którego się skierowałem z zapytaniem.
- Przepraszam, którędy mogę jak najszybciej przejść to pole zapełnione "minami"?

Chłopak spojrzał na ciebie i Kostka i momentalnie zbladł. Po chwili potrząsnął głową - mieszkał blisko jaskini gadających pokemonów, więc nic go nie dziwiło.
- Najszybciej będzie na grzbiecie Ponyty, ale raczej was nie zaakceptują. To nieufne zwierzęta. Chyba, że umiecie jeździć na Doduo... - zawiesił na chwilę głos, patrząc na ptaki.

Nie umiem jeździć ani na tym, ani na tym. Z ponytą miałem raz do czynienia a ze strusiem pędziwiatrem ani razu. Pierwszy raz go widzę. - odparłem do chłopaka.
- Tak więc, musimy chyba iść pieszo... - dodałem po chwili, a na mojej minie pojawiła sie niezbyt ciekawa mina na myśl o śmierdzącym polu minowym,.

- To może pojadę z wami? Gdzie chcecie się udać? Bo ja pojechałbym z Ponytą na turniej, niedługo się rozgrywa - zaczął paplać, a twój mózg zarejestrował słowo "turniej". Hm... zbieg okoliczności?

- Hę?! Ty też wybierasz się na turniej Juniorów? - zapytałem chłopaka. Czyżbym poznał jednego z oponentów z którymi będe mógł stoczyć niedługo pojedynek?
- Tak Apropos nazywam się Ao, a to Alfred, mój ..."duch stróż". Miło mi Cię poznac.

- Hm, duch stróż, powiadasz? Wygląda bardziej jak Kostucha - wargi chłopaka zadrgały, ale opanował się. - Jestem Azralel. Mi również miło cię poznać. Jak chcecie, możemy pojechać razem, co wy na to? - spytał, zdziwiony własną śmiałością

- Hmm, czemu nie? Sądzę że tak będzie znacznie lepiej. - powiedziałem Do Azraela, będac niezwykle podekscytowany pierwszą przejażdżką na owych pokemonach, oraz z powodu zbliżającego się turnieju.
- Ahh, będzie ciekawie. Muszę tylko odebrać mojego starego przyjaciela z Boxu. - pomyślałem.

- Super! No to najpierw trzeba do nich podejść i się przywitać. Macie - wepchnął wam w ręce po dwa kawałki ryby - To powinno pomóc. P{otem siadacie i mówicie im gdzie chcemy jechać. Czyli niech jadą za mną, będzie prościej. Trzymajcie się mocno, a nikomu nie stanie się krzywda - rzucił prawie beztrosko.

- No okej... - powiedziałem nie do końca przekonany po czym zrobiłem to co kazał mi zrobić Azreal. Kiedy już nakarmiłem, pogłaskałem dla pewności i okiełznałem pokemona ruszyłem razem z resztą w stronę miasta. Jestem ciekaw tylko co on zrobi z taką masą pokemonów. Czyżby mieszkał gdzieś po drodze?

- Do domu, Rap. Zaprowadź ich do domu - polecił jedynemu Rapidashowi na polanie. Ten parsknął i zaczął się majestatycznie oddalać. Wy zaś pobiegliście z dużą prędkością w inną stronę, nie przejmując się już "minami"

A więc szybko moje rozmyślenia zostały rozwiane następną komenda Azraela. Czyli zapewne stamtąd będę mógł odebrać Duskull'a a następnie udamy się wszyscy na Turniej. Też pytanie kiedy będzie ten turniej, czy będę mieć czas sie jeszcze na to przygotować? Taak, podczas jazdy czy też spacerów lubię sobie pogdybać.

Azrael, jakby czytał ci w myślach zaczął ględzić
- Najpierw moglibyśmy pojechać do Centrum, tam wezmę Ponytę. Potem na turniej. Spokojnie, mamy całe dwa dni. Podróż zajmie nam co najwyżej godzinę, może dwie. Ty, kościotrup, zrobiłbyś coś ze sobą, bo ludzi wystraszysz
- Ja ci dam kościotrupa, kurduplu - zasyczał Alfred. Faktycznie, Azrael do najwyższych nie należał... no, cóż.

- Jak powiem "Kto nie skacze, ten z policji" to on skoczy? - po głowie łaziły mi coraz gorsze pomysły, a to wszystko przez to że ten odpowiadał na moje wewnętrzne pytania.
- Alfred da sobie radę, wtopisz się w tłum, prawda? - powiedziałem do kompana. Tak, dwa dni...dawno nie trenowaliśmy, tylko walki. Trzeba się wzmocnić.

- Jasne - sarknęli obaj z podobną intonacją, po czym uśmiechnęli się do siebie. Tymczasem jedna głowa Doduo odwróciła się do ciebie i gruchnęła przyjaźnie. Chyba cię polubił... lub polubiła.

- Świetnie się spisujesz mały, dziwne że Ci nie za ciężko. - powiedziałem do pokemona po czym pogłaskałem po grzbiecie. Tak ruszyliśmy dalej, w stronę domu Azraela.

Pokemon skinął głową i zrównał się z Alfredem. Ten wyszczerzył się do ciebie pociesznie
- Całkiem fajny środek lokomocji, muszę sobie taki sprawić. Może kupię go od niego? Skoro ma hodowlę, to co mu szkodzi? - zapytał. Azarael kiwał głową w takt biegnącego Doduo i nic nie słyszał...

- Hmmm, czemu nie? Zawsze to jakieś dodatkowe wsparcie. A ten...zabrałeś dużo złota ze swej wieży? - zapytałem towarzysza, wracając myślami do chwili gdy go poznałem. W sumie, dawny król, miał wiele złota, tylko gdzie on to nosi?

- Eee... nie. Mam tylko jakieś 10 kawałków. Ale zawsze mogę wysłać jednego z mych sług - odparował. Azrael nadal się kiwał. Wyglądało na to, że usnął! Nie no, bez jaj. Jak można być tak nieodpowiedzialnym, by usnąć na biegnącym 50/h Doduo???

10 kawałków? TO niby mało. Wiesz ile ja się trudziłem by zarobić 9 tys. Miesiące! Ale nie ważne. Lękam sie myślą o twoim całym bogactwie. - odparłem do Alfreda.
- Ejj, obudź się! - krzyknałem do Azraela będąc zniszczonym psychicznie jego postawą.

Chłopak ocknął się, przestraszony
- Co, dojechaliśmy już? - rozejrzał się i westchnął - Jazda na Doduo jest bardzo bezpieczna, nie martwcie się. Można nawet na nich spać - rzucił sennie i zamknął oczy. Alfred wzruszył ramionami
- Wiesz, odziedziczyłem to, więc nie ma czym się chwalić. No, oże połowę - dodał, uśmiechając się nikle.

- Połowę? To kto ma tą drugą część? - zapytałem zaintrygowany wypowiedzią Alfreda. Pierwsze co mi przyszło do głowy to myśl o rodzeństwie, ale moje domysły nigdy nie były słuszne.

- A kto to wie? - spytał retorycznie - Wiesz, jak jest. Szczury zbierają to, co mogą i wynoszą po kawałku. Założę się, że teraz została najwyżej połowa. No, niedługo chyba będziemy - dodał. Faktycznie, z oddali widać było już miasto, rozgorączkowane pokazami, odbywającymi się przed turniejem.

Szczury to raczej za monetami nie przepadają... - dodałem do wypowiedzi Alfreda po czym po zobaczeniu miasta, poprosiłem Doduo by przyśpieszył. Nie mogłem się już doczekać, czas udowodnić naszą determinację i ciężko prace, pokazać jak silni się staliśmy!

- To była metafora - odparł rozbawiony twoją niedomyślnością. Doduo zgodnie przyspieszyły i w pół godziny później stanęliście przed wejściem do miasta. Trzeba było tylko obudzić Azraela, który całą drogę spał jak zabity...