Volution Koorin

To miejsce było naprawdę mroźne. Zauważyłeś jednak jakieś światło. Duży obiekt wyglądający jak najwspanialsza bryła lodu, którą kiedykolwiek widziałeś:

- A więc w końcu dotarłem - szepnąłem z podziwem. Tak, to było to: klucz do mego szczęścia, jedyna nadzieja dla mnie... i być może dla Lotos. Podchodzę do kamienia powoli, spodziewając się niespodziewanego. Jakby co jestem gotów na unik lub walkę. Teraz nie ma odwrotu. Nie mogę odejść, nie ewoluując!

Wkrótce byłeś zaraz przy kamieniu. Teraz go dotknąć i ewoluujesz. Nikogo tu nie było, nikt Cię pewnie nie zaatakuje... Ta tak dołująca pustka. Ale nie wiedziałeś jak tu zwykle jest. W końcu Twoja łapka zetknęła się z lodowatym kryształem. Poczułeś jak ten cały mróc z niej przechodzi na Ciebie. Czułeś to i miałeś wrażenie, że to jakieś milion stopni poniżej zera. Zmroziło Cię do reszty, tą lodowatość czułeś nawet w mózgu a po chwili... to uczucie minęło. Czułeś się inaczej i... wyglądałeś inaczej!

Potrząsnąłem głową. Byłem wyższy, silniejszy... lepszy. Teraz tylko musiałem porządnie trenować, a być może już niedługo Flareony znikną na zawsze z powierzchni tego terytorium. Wtedy być może uda mi się założyć tu nowe stado... ale najpierw odnaleźć Lotos. Jeden cel osiągnięty... Jeden sukces za mną. Wychodzę z jaskini, podziwiając moje nowe wcielenie. To było... takie dziwne.

Przynajmniej jesteś teraz silniejszy, znacznie silniejszy. Pawrniard popatrzył się na Ciebie z podziwem.
- Świetnie wyglądasz - stwierdził pokemon zafascynowany.
Teraz na pewno zemścisz się na Flaeronach.

-Umm... Dzięki - rzuciłem nieco zażenowany. Nic tam. Flareony, szykujcie się, bo oto nadchodzę, by was zniszczyć!
- Czas zemsty nadszedł - wyszeptałem z ognikami w oczach

Pawniard nic nie odpowiedział. Po chwili mogliście ruszać dalej, a w oddali już Ci się majaczył szczyt góry, gdzie mieszkałeś... Cóż Twój dom chyba jest w opłakanym stanie z tego co widziałeś tutaj.

Warknąłem przeciągle przez zębiska. Zanim dokonam mordu, muszę być silniejszy. Być może nieopodal domu odnajdę innego Glaceona? Być może któryś ocalał? Być może mnie czegoś nauczy i już we trójkę zaatakujemy Flareony... Zemsta...

Znalazłeś tylko snovery. Były w dość złych nastrojach.
- Lepiej im się nie narażać... - powiedział Pawniard.
Wkurzonych pokemonów było 12.

- Masz rację, za dużo ich wycofajmy się powoli - powiedziałem, starając się unikać wzrokiem pokemony. W końcu to było ich terytorium, nie?
- Chodźmy dalej. W końcu mamy inny cel - rzuciłem, cofając się. Ach, nowe ciało było wietne. Czułem się niesamowicie... dobrze. Jakby to było moje przeznaczenie...

Wkrótce się wycofaliście i Snoverów w pobliżu już nie było. Twoje nowe ciało było idealne do podróży po mroźnych terenach. Pawniard znosił to gorzej, ale się nie skarżył na nic. Zbliżała się noc. Musicie sobie sprawić miejsce do noclegu.

- Hej, co ty na to, by wykopać tu ciepłą dziurę? - spytałem, bo w pobliżu pewnie nie było żadnych jaskiń(jak zwykle pech). mam nadzieję, że moje nowe poazury nadadzą się do kopania w zamarzniętej ziemi...

Jak się okazało - zaskoczenie. W pobliżu była mała jaskinia i tam będziecie mogli zapewne przenocować. Pawniard od razu tam poszedł i dał wam znak, że ta jaskinia nie jest zajęta i możecie spokojnie do niej wejść.

- Mamy szczęście - rzuciłem i wszedłem do jaskini. Na wszelki wypadek położyłem się przy wejściu, jakby ktoś chciał wejść. Ziewnąłem nieco zmęczony
- Dobranoc, wyśpij się - rzuciłem i zamknąłem oczy.

Wkrótce zasnąłeś. Śnił Ci się jakiś śpiew, wołający wszystkich w jedno miejsce... Obudziłeś się rano z dziwnym odczuciem, a ten śpiew nadal było słychać. Pawniard spał dalej niewzruszony. Jednak obecnie bardziej Twoją głowę zaprzątała melodia. Była smutna.

Przekrzywiłem łepek i podrapałem się po uchu. Hmm... Zdziwił mnie nieco ten śpiew, ale w sumie teraz i la mnie ten teren był miejscem żalu i smutku. Mimo to postanowiłem iść. Podskórnie czułem, że to mnie w jakiś sposób dotyczy...

Ten śpiew był niezwykle piękny, lecz przez niego chciało ci się płakać. Czyżby w ogóle mógł istnieć ktoś taki, kto aż tak wprawia w nastrój piosenki swego słuchacza? Ten głos był bardzo donośny i chyba trochę czasu zajmie, nim tam dotrzesz.

Zaciekawiło mnie to. Nigdy nie słyszałem czegoś takiego. Jaki pokemon mógł tak śpiewać? Na pewno nie Wiglituff czy jak one tam mają, Chatot też raczej nie... Hm... W każdym razie nie spocznę, dopóki nie znajdę tej istoty.

Dobrą godzinę zajęło ci dojście do miejsca, gdzie było kiedyś jedno z twoich dawnych ulubionych miejsc do zabawy.
"Nie ma już nic
Tylko garstka przetrwała
Oh smutny losie plemion
Które nienawiść doprowadziła do zagłady "
Aż do oczu napłynęły ci łzy. Pokemonem, który to śpiewał była.... Meloetta!

Potrząsnąłem głową, by łzy wyleciały z mych oczu. Byłem wojownikiem, nie babą. Po chwili podszedłem do Meloetty
- Witaj. Masz cudny głos, przyjacielu. Czemuż jednak w twej pieśni słyszę żal i smutek? - zapytałem, choć doskonale o tym wiedziałem. Byłem tylko ciekaw, ile wie ten pokemon...

Pokemon przerwał swój śpiew.
- Witaj - powiedział. - Czyżbyś się nie domyślał? - spytała się ciebie z tajemniczym uśmiechem. - To już koniec waśni między waszymi plemionami - zeszła do ciebie.

Zaśmiałem się z goryczą
- Tak, koniec. Ponieważ z mojego plemienia zostałem tylko ja i może jakieś niedobitki. Ale Flareony zapłacą mi za to, co zrobiły mojej rodzinie. Powiedz mi, Meloetto... Co ty o tym wiesz? O bólu? Żalu po stracie ukochanych? Nienawiści do wroga? Ty nie masz wrogów. Nie masz kogo opłakiwać. Nie wiesz, co to znaczy patrzeć na śmierć rodziców. Zostałem sam. A teraz się zemszczę - rzuciłem, opuszczając łeb tak, by nie zobaczyła moich łez
- Nie potrafię wybaczyć - dodałem cicho

- Może i nie doświadczyłam części z tych rzeczy, ale mam już kilka tysięcy lat i niejedno widziałam - powiedziała. - Z plemienia Glaceonów zostałeś ty, dwójką młodych i jednym jajem. Z Flaeronów jeden starszy i dwa jaja... Zajmuje się także pierwszą trójką - wyjasniła ci. - Jak chcesz to idź, zabij go, ale czy już nie dość tej rzezi? - spytała.

Zastanowiłem się. Może i Meloetta miała rację... a może jej nie miała. Jedno jest pewne - miałem zamiar iść do Flareonów
- Pójdę tam. Potem wrócę. Chyba. Nie miej mi tego za złe, po prostu muszę go zobaczyć i pokonać. Jednak... czy morderstwo przywróci życie mojej rodzinie? - zapytałem i ruszyłem, by znaleźć tego Flareona. Będzie mi musiał sporo wytłumaczyć.

Wkrótce u podnóża góry znalazłeś jaskinie, z której dałossię zauważyć światło. Jak tam dotarłeś to zzobaczyłeś dwoje śpiących młodych. Na gnieździe trzy jaja. Flaeron, który wyglądał już na staruszka spał wręcz w ognisku. Tylko tyle was zostało... Nie licząc tych od Flaeronów.