Allan Newlight - pokonać zespół Plasma

Dziewczyna się uśmiechnęła błogo.
- A ty jesteś najwspanialszym i najbardziej romantycznym facetem, jakiego spotkałam i bym nie chciała przez całą wieczność nikogo prócz ciebie - odpowiedziała.
Wtuliła się w ciebie na koniec.

On się również w nią wtulił i okrył ich kocem który miał w plecaku.
- Wspaniale wiedzieć skarbie.
Pocałował ją.
- Teraz chodźmy spać. Jutro czeka nas wielki dzień skarbie. Dzień, gdzie pożegnam się z człowieczeństwem na rzecz wiecznej miłości z tobą.

Dziewczyna się uśmiechnęła.
- Cieszę się, że będziemy mogli być ze sobą razem, na zawsze - powiedziała.
Pod kocem było wam bardzo ciepło i miło.

- Ja też się z tego cieszę Victoria.
Pocałował ją a potem przytulił się do niej i powoli usnął.

Wkrótce obydwoje zasnęliście. Obudziłeś się rano, a dziewczyna jeszcze spała wtulona w ciebie. Czułeś się wypoczęty. Przez uchylony suwak w namiocie zobaczyłeś, że świeciło słońce.

- Pięknie sie dzień zaczyna.
Uśmiechnął się lekko widząc wtulona do niego dziewczynę.
- Witaj Victoria.
Pogładził jej włosy.
- Czuję, że dzisiaj będzie cudowny dzień moja droga.
Pocałował ją i wstał ubierając się... Wyjął z plecaka chleb i jakieś konfitury które miał robią kanapki na śniadanie.
- Cholibka. Kawa by się przydała.

Dziewczyna się niedługo obudziła.
- Cześć, kochanie - uśmiechnęła się.
Spojrzała na kanapki.
- O, śniadanko - powiedziała zadowolona.
Usiadła po chwili na kocu i patrzyła jak robisz kanapki. Zadowolona poruszała ogonem. Wyglądało na to, że świetnie się czuje.
- Jak tam ci się spało? - spytała.

- No ja świetnie. A prawde mówiąc cudownie bo jesteś blisko mnie.
Pocałował ją.
- Powiedz mi. Jaka jest Giratina? Troche obawiam się spotkania z nią bo słysząłem, że to pokemon słynący z agresji.

- Raczej nie ona, tylko on - poprawiła cię. - Rok temu złapano poprzedniego władcę, a na jego miejscu jest teraz Basilisk, o wiele spokojniejszy - powiedziała dziewczyna.
Jak zjadła razem z tobą to zabrała się za robotę.

Spojrzał na portal który stworzyła z niepewnością.
- Czy to wrota do Skrzywionego Świata?
Spytał niepewnie...
- Legendarny wymiar Giratiny. Na którego podstawie powstał świat Pokemon... Ciekawe jaki jest ten wymiar.

- Zobaczysz - uśmiechnęła się dziewczyna.
Wkrótce ustabilizowała przejście.
- Ty pierwszy, ja muszę utrzymać, byśmy mogli przejść obydwoje - powiedział , ciężko dysząc.
Widocznie to ją męczyło i to bardzo.

- No dobrze jak uważasz.
Spojrzał na portal przed sobą i powoli go przekroczył.

Wkrótce byliście w odwróconym świecie. Było dziwnie bo czułeś się bardzo lekko.
- Fajne uczucie, hm? - spytała się dziewczyna rozbawiona.
Wkrótce... Ujrzeliście jak giratina leci w waszym kierunku. Dziewczyna wyszła na przód.

Westchnął. Rozglądał się po kompletnie innym wymiarze co pozwoliło mu ocenić w jakiej jego części stoją.
- Musimy być przy środku... Ale ten wymiar jest fascynujący. Czy to prawda, że czas tu nie istnieje a przestrzeń jest niestabilna?
Rozejrzał się ponownie po krainie. Gdy Giratina leciała w ich strone schował się za jej plecy.
- Wole nie kusić losu.

- Tak, prawda - powiedziała Victoria.
Wkrótce giratina do, was doleciał.
- Czego to nefilim i człowiek szukają w moim świecie? - spytała legenda swoim potężnym głosem.
Dziewczyna po chwili wyjasniła mu wszystko. Owinęła sobieogon wwokół twojej ręki, bo chyba też byla zestresowana.
- Rozumiem, w takim razie skoro twoje intencje, człowieku, są słuszne to kryształ się z tobą złączy i będziesz tym, kim zechcesz. Jeśli jednak nie... Zginiesz - ostrzegł cię pokemon.

Wyszedł przed dziewczyne i spojrzał w oczy Giratinie.
- Tak. W imie miłości do Victori jestem gotów stracić człowieczeństwo aby nie została ona przerwana czasem który w moim wypadku przemija. Chce zostać jak Victoria Nefilimem. By razem z nią trwać w miłości. Jestem gotów. Możesz to zrobić w każdej chwili. Nawet teraz.

Giratina zaryczał przeraźliwie i przed jego paszczą pojawił się niezwykły kryształ, który do ciebie przylewitował i zatrzymał się zaraz przed twoimi dłońmi. Victoria obserwowała całą tą sytuację z wielkim napięciem i zdawała się być szczęśliwa.
- Teraz weź kryształ w swoje dłonie - powiedział pokemon.

Wziął jak kazała mu Giratina.
- Mam owy kryształ. Co dalej mam zrobić z nim Giratino?

Nie dałeś rady spytać. Energia, jaka w ciebie uderzyła niemal cie zwaliła z nóg. Poczułeś zmiany w swoim ciele i straciłeś przytomność. Jak się obudziłeś to czułeś się... Inaczej. No i coś wyrastało ci z tyłka, pleców no i na głowie też coś czułeś.
- Już się obudziłeś - to Victoria wpadła na ciebie ucieszona
.

- Tak tak...
Odpowiedział słabawo ale gdy zobaczył swój ogon i kilka piórek ze swoich skrzydłem uśmiechnął się do dziewczyny.
- I wygląda na to kochanie. Że wszystko się udało.
Wstał i przytulił się do niej. Ich ogony związały się na znak miłości międyz nimi.

Dziewczyna cię pocałowała. A ominięcie się waszych ogonow wokół siebie się jej spodobało.
- Tak i nawet nie wiesz jak szczęśliwa jestem - powiedziała.
Zauważyłeś, że byliście w normalnym świecie.

- Widzę, że po wszystkim musiałaś mnie zabrać z tamtąd... Ale wiesz... Fajne to dla mnie uczucie. Że razem możemy wspólnie w miłosnym uścisku szybować przez niebo. Też się z tego cieszę. Jestem w końcu istotą taką jak ty. Co za tym idzie. Czas nie przerwie naszego związku.
Pocałował ją z języczkiem.
- Ale czas wrócić do naszej sprawy kochanie. Musimy sprawdzić te tajemnicze podziemia Nimbasa... Czuje, że coś tam może być co doprowadzi nas do odnalezienia mego Ojca lub twojej matki.

Dziękuję się uśmiechnęła i dalej do ciebie tuliła. Ogólnie to czułeś się świetnie, tak dobrze jak nigdy.
- Nie wiem czy są jakiekolwiek szanse by odnaleźć moją matkę, ale twojego ojca na pewno odnajdziemy - także cie pocałowała.
Po chwili dotknęła jednego z twoich rogów.
- A mi jeszcze nie urosły... - powiedziała.

- Hmmmm..> Nie wiem czemu. Zdaje się, że jesteś starsza odemnie dziewczyno. Bo mam 17 lat dopiero. To czemu mi rogi wyrosły a tobie nie? Mniej ważne...
Spakował swoją Zoruę do Torby którą zakłada a potem wraca Houndoura i zwija namiot.
- Jestem gotów do drogi Victoria.
Wzbił się w powietrze. Czuł tą wolność i powietrze przedzierające się przez jego skrzydła.
- Rany! Jakie to cudowne uczucie! Ta wolność jaką do tej pory miały skrzydlate pokemony.

- Jednym rosną po kilku latach, innym po kilkudziesięciu - odpowiedziała dziewczyna.
Na początku miałeś kłopot z lotem, ale dzięki dziewczynie wkrótce wszystko ogarnąłeś.
- To super, że ci się podoba.
Victoria zaczęła robić podniebne rewolucje.