Po wojnie światów nastał budyń, czyli podróż GhostRiderki

Nie miałam pojęcia o co chodzi, ale przytuliłam go najmocniej jak potrafiłam i zaczęłam go głaskać, chcąc mu dodać otuchy.
- Kochanie... Co takiego się stało? - spytałam się go bardzo i to bardzo zmartwiona.
Pocałowałam go w policzek i starałam się ciągle pocieszyć bo widzę, że to niesamowicie poważna sprawa.

Spojrzał na ciebie załamany. -Wróciły mi wspomnienia... Powiedział. -Wiem, ze powinienem się cieszyć, ale nie potrafię w takiej chwili... Po tym co zobaczyłem w wspomnieniach, które wróciły... Był bliski płaczu mimo iż był facetem. Westchnął cicho i znów zakrył twarz rękoma.

To mnie jeszcze bardziej zmartwiło. Nie pytałam się co takiego sobie przypomniał, przynajmniej nie teraz. Powie mi jak będzie chciał. Póki co przytulałam go, głaskałam i całowałam lekko po policzku, chciałam jakkolwiek mu poprawić nastrój, a nie mam pojęcia jak. Sama byłam bliska płaczu bo czułam się bezradnie w tej sytuacji.

Przytula cię, ale nie za mocno. Po prostu tak by czuć to, że jesteś blisko niego. -Okazało się, że mój dom nie jest moim domem i, że urodziłem się tutaj... Czyli to wszystko co działo się tam w moim życiu w przeszłości w świecie pokemonów to ułuda, iluzja... Kłamstwo... Już sam nie wiem co jest prawdziwe...

- Rozumiem - powiedziałam do niego. - Ale musimy być wytrwali, obydwoje, przecież jesteśmy w praktycznie podobnej sytuacji - zaczęłam dłonią gładzić go po policzku.
Byłam teraz ogólnie bardzo delikatna i czuła co do niego. Starałam się go jakoś zagrzać do dalszych działań, poprawić mu nastrój... Jakkolwiek ale by było dobrze.

-Mylisz się... Ja pamiętam wszystko... Razem z fałszywymi wspomnieniami. Ty zaś ich nie pamiętasz... Powiedział. -Pozwól mi się samemu przejść. Muszę poukładać myśli. Po czym po prostu wstał, wziął włócznię, maskę i ruszył na samotny spacer.

Spojrzałam tylko smutno na chłopaka i rozłożyłam się bezradnie na łóżku i mimowolnie po policzkach popłynęło mi kilka łez. tak jakoś. Bo mi było przykro, bo nie dałam rady poprawić mu humoru w żaden sposób... Póki co leżałam tak i nie miałam zamiaru ruszyć się z miejsca.

Patapony zaczęły normalny dzień. Jak zawsze obok waszego pokoju przechodził Hatapon radośnie nucąc. Spojrzał na ciebie bo drzwi były w pewnym sensie otwarte. Ha: Coś się stało Nova? Czemu jesteś smutna? Zwykle jesteś bardzo szczęśliwa? Więc czemu teraz jest inaczej? Widać, że mały się przejął twoim smutkiem. Stał obok twojego łóżka i patrzył na ciebie, czekając na to co odpowiesz.

Usiadłam w końcu na łóżku.
- Nazo przypomniał sobie wszystko, że urodził się tutaj, że tamto jego życie skąd przyszliśmy to było kłamstwo... Jest tym załamany a ja nie mam pojęcia jakbym mogła poprawić mu humor - zaczęłam mu opowiadać.
Sama byłam podłamana.

Hatapon podszedł, położył sztandar na łóżku i wdrapał się na nie. Usiadł obok i popatrzył na ciebie. Ha: Rozumiem. Ale przecież... Może początek jego histori nie zaczął się zbyt szczęśliwie, ale to dopiero początek. Najważniejszy jest ciąg dalszy, który sam pisze. Znów spojrzał na ciebie. Ha: chodzi o to, że on, ja oraz ty, Nova sami piszemy swoją historię. Nikt nam nie każe pisać tak jak on tego chce. Mamy wolną wolę. Nasze decyzje, zachowania mają konsekwencje, które tworzą naszą dalszą przyszłość. Porozmawiaj z Nazo jak wróci. Nie wiem czy pomogłem, ale...

- Pomogłeś, dziękuję - powiedziałam do Hatapona i kiwnęłam głową.
Po chwili wstałam i pomogłam mu zejść z łóżka. 
- Też idę się przejść, więc trochę się spóźnię na śniadanie - powiedziałam i sama ruszyłam przejść się do jakiegoś lasu tutaj, a przynajmniej namiastki lasu.
Ciągle nie miałam nastroju ale na pewno przyjdzie sposobność by dowiedzieć się kto tak namieszał Nazo we wspomnieniach... Ciekawe czy są jacyś jego rodzice...

Hatapon uśmiechnął się i poszedł powiedzieć, żeby śniadanie było później. Las był niedaleko więc nie miałaś dalekiej drogi do niego. Szłaś przez las i była cisza. Tylko wiatr i śpiewanie ptaków w koronach drzew. Jednym słowem idealny dzień na spacer, gdyby tylko nie ten feralny poranek.

Póki co ze spuszczoną głową wędrowałam przez ten mały, dość zaciszny lasek i usiadłam sobie na jakimś starym pniu i rozmyślałam o wszystkim. Póki co nie mam jakoś apetytu i nie wiem jak daleko mógł pójść Nazo. Aż się boję co będzie jakby wróciły moje wspomnienia, bo przecież nie wiem dlaczego dokładnie coś tak mną targnęło, że zrobiłam coś w stylu samozniszczenia, tak przynajmniej wynikało z opowieści Prometeusza.

Twoich rozmyślań nic nie zakłócało, a raczej nie zakłócało by gdyby nie nagłe szelest w trawie i krzakach. Nie wiadomo skąd dokładnie pochodził i co chwili wydało sie to być obok ciebie. Co gorsza to coś w krzakach się do ciebie nawet szybko zbliżało.

Przestraszona podskoczyłam, odwróciłam się i złapałam za swój łuk i strzały.
- Kto tam? - spytałam się i czujnie patrzyłam się na krzaki gotowa do ewentualnej obrony
Nie mam pojęcia co mogłoby tam być, ale kto wie... Równie dobrze przyjaciel jak i również wróg...

Po chwili szelest i ruszanie krzaków ustało. Na ciebie wyskoczyła Absol, ale kiedy zobaczyła, że to ty zeszła z ciebie i liznęła cię po policzku. Widać, że nie spodziewała się ciebie tutaj zobaczyć. Z pyska wisiał kawałek czerwonego materiału. Położyła go przed tobą i powiedziała coś w swoim pokemonowym języku.

Tak więc tu przeżyłam niezłe zaskoczenie.
- Uff - powiedziałam i schowałam broń.
Po tym przytuliłam swoją pokemonicę i spojrzałam na kawałek czerwonego materiału.
- A to co? - zdziwiłam się i obejrzałam to.
Podrapałam się po głowie. No ciekawe... Czerwony materiał... Nazo? Nie wiem. Spojrzałam z powątpiewaniem na swoją Absol nie wiedząc o co takiego mogłoby jej chodzić.

Absol pokazywała głową kierunek. Chyba ma coś ważnego do pokazania. Zaczęła iść i spojrzała na ciebie. A raz po raz biegać byś się pośpieszyła. Lepiej za nią iść. Może coś się znowu stało z Nazo. Ciekawe co tym razem się mogło stać. Masz nadzieję by to nie było nic poważnego.

Tak więc podróżowałam za Absol, a po chwili wręcz biegłam i starałam się dotrzymać jej kroku.
- No prowadź Candy... - byłam coraz bardziej zaniepokojona o Nazo.
Jęknęłam i biegłam jeszcze szybciej obawiając się, że może zaatakował go wróg. Oby nic się nie stało...

Absol biegła przez krzaki, a ty za nią. Musiałaś się czasami schylić albo podskoczyć by nie uderzyć czołem w gałąź albo nie potknąć się o wystający z ziemi pień. Mijaliście cały czas drzewa. Nagle wybiegłyśmy na polanę, a tam... Rzeźnia. Wszędzie plamy krwi albo strzępki ubrań. Wygląda na to, że wydarzyła się tutaj jakaś walka.

Tak więc oglądam to wszystko z wielkim zatrwożeniem.
- Co się tu wyprawiało?! - podskoczyłam. - Nazo?! - zawołałam teraz praktycznie zrozpaczona.
A mogłam za nim od razu pójść... Wypuściłam Keldeo jakby ktoś wrogi jeszcze tu był oraz po chwili Nidorinę. Rozglądałam się wszędzie.

O dziwo nagle miałaś pokeballe przy pasie. WTF? Pokemony rozglądały się po tym pobojowisku. K: Mam coś. Powiedział Keldeo do ciebie kawałek od was. Kiedy przybiegłaś delikatnie trącił kopytkiem roztrzaskaną maskę Nazo. K: Zostaje jeszcze tylko dowiedzieć się czy wygrał czy przegrał.

Zrobiłam duże oczy.
- Umm... Wcześniej nie mówiłeś... - zrobiłam z lekka głupią minę, patrząc się na Keldeo, ale momentalnie się otrząsnęłam i wzięłam w ręce maskę po chłopaku.
O nie... Szybko wypuściłam Electrike by pobiegł po Patapony. Póki co najszybszy z moich pokemonów. Poprosiłam Absol by zaczęła węszyć wokoło. Może trafimy na trop tego kto walczył z Nazo... Byłam dosłownie przerażona.

Electrike pobiegł najszybciej jak umiał. Absol zaczęła węszyć, a Keldeo dalej szukał biegając i sprawdzając przy okazji krzaki. Nagle Absol zaczęła biec. Keldeo pobiegł za nią tak samo jak Nidoran. Ciekawe co takiego wyczuła skoro szybko pognała.

Pobiegłam czym prędzej za swoimi pokemonami mając nadzieję, ze być moze znajdziemy Nazo... Żywego. Oby tak. Jakby nie wiadomo jak był ranny to postaram się go uleczyć, w sumie jeszcze nie sprawdzałam czy mogę używać aury a przydałoby się to. Bałam się i miałam nadzieję, że Electrike przyjdzie z pomocą jak najszybciej. W rękach trzymałam ciągle maskę Nazo.