Po wojnie światów nastał budyń, czyli podróż GhostRiderki

Nie mogłaś się skupić na leczeniu ani siebie ani jego... Po zabraniu go z pokoju dostrzegłaś czemu jest w takim stanie... W jego prawym boku jest ogromna rana... Widać nie chciał ci o niej mówić... Była bardzo słabo zabezpieczona... Dość nieudolnie i spartaczone, pewnie wdał się jakiś wirus albo zakażenie. Cholera, co za idiota! teraz jego życie jest DOSŁOWNIE NA WŁOSKU!

Spojrzałam na chłopaka wzrokiem "Ty idioto". Pomogłam siostrze Joy zanieść chłopaka do gabinetu czy też sali zabiegowej. Byłam przestraszona o zdrowie chłopaka... Albo raczej przerażona. Jak mu się wdała gangrena czy inne cholerstwo to masakra... Jak mi pozwoliła być w środku to bardzo chętnie, nawet jej pomagałam, jeśli się zgodziła... A jak nie mogłam to siedziałam niecierpliwie na korytarzu.

Siedziałaś na korytarzu... Czas mijał powoli i strasznie, nie wiedziałaś co się z nim dzieje... Czy jeszcze żyje czy może już zbierają jego ciało i czyszczą... Chodziłaś w tą i powrotem nie mając żadnego celu... Bałaś się o niego jak cholera ale też staralaś się myśleć pozytywnie... Wówczas ktoś wyszedł... - Niestety mamy dobre i złe wieści... Od której mam zacząć? - Odrzekł koleś

Spojrzałam na tego kogoś, kto przyszedł.
- Może lepiej od złej - stwierdziłam w końcu.
Byłam bardzo zestresowana i zmartwiona calą sytuacją, drżałam i tak dalej... Nie byłam pewna czego się tak właściwie dowiem.

- Niestety były komplikacje... Cóż... Trzeba bylo operować i znaleźliśmy wiele uszczerbków na zdrowiu... Złamane kości... Gdzieniegdzie niemal totalny ich brak... Musieliśmy też amputować mu noge... - Odparł lekarz... Jezu, aż tak źle?! Co się tam działo... Gdzie on był i w co się znów wpakował... Strata nogi... Boże, czy twoje życie to musi być pasmo niepowodzeń? - Ale z tej dobrej... Zastosowaliśmy testową metodę leczenia takich osób... Na "Nową" nogę... Cybernetyczną ale... Narazie nie możesz go zobaczyć

To co usłyszałam to było okropne... Pobladłam i usiadłam na podłodze. Pokręciłam głową. Wczoraj nic a nic... Jak to możliwe? Może był w szoku? Ale na ogół bym zobaczyła krew. Muszę odzyskać moce... Pomoc mu... Poszłam do pokoju i usiadłam na łóżku. Ta bezsilnośc mnie dobijała. Ciągle beczałam i chyba się nie uspokoje. Nie zasne, nic nie zjem... Nie mam nastroju.

Siedziałaś i czekałaś... Po jakimś czasie Edward wyszedł... Chodził normalnie... - O Christine - odparł po czym podszedł do ciebie... Ty instynktownie rzuciłaś mu się na szyje i zaczęłaś przytulać, ten z resztą miał w cholerę zaskoczoną minę bo obstawiał że bedziesz się na niego darła, opierdzielała oraz lała za to co zrobił

Po chwili się odsunęłam od chłopaka i zrobiłam dość poważną minę.
- Mam nadzieję, że to ostatni taki numer z twojej strony, nawet nie masz pojęcia jak sie o ciebie martwiłam! Rety doprowadzić się do takiego stanu... Normalnie szczyt nierozważności, co ty wyprawiałeś, że byłeś w takim stanie?! *i tak dalej nawijanie mu co najmniej kilkanaście minut by mu mina zrzedła i nie dałam się pocałować przez ten czas*.

On i tak zdołał cię pocałować i objąć - No już Kochanie przestań - odparł obejmujac cie cały czas... Ciepło jego ciała cię uspokoiło... - to co... Ruszamy dalej? Deszcz przestał padać wiec mozemy iść dalej nie? - odparł patrząc na cibie i powoli wychodząc... Pobiegłaś za nim... Wówczas coś poczułaś... W swoich Jeasnea... A dokładniej przy tyłku ale od strony wewnętrznej

Cmoknęłam chłopaka w policzek.
- Jeszcze się nie spakowałam, zaraz będę - powiedziałam do niego szybko i po chwili już mnie nie było.
Wkrótce jak byłam w pokoju to sprawdziłam czy ktoś mi czegoś nie wrzucił za spodnie, różnie to ludzie lubią robić.... No i ku memu szczęściu dobrze, że się nie spakowałam, wymówka ma sens....

Ogon... O kuźwa... Twój ogonek się pojawił... merdał sobie spokojnie i powiewał, Cóż czyli przepowiednia miała racje ale... Żeby sam ogon? Jezu jak ty to ukryjesz przed nim... Zajebiście... Chociaż, to znak że powoli wracają... tylko jest problem, on nie chce zniknąć... Ekstra w nocy jak by chciał z tobą... Coż ten teges to raczej ogon go nie podnieci!

Spojrzałam na swój ogon.
- No nieee - powiedziałam i się uderzyłam głową w ścianę, tak dla lekkiego otrząśnięcia, nie za mocno. - Ehh i co ja teraz zrobię? - mruknęłam.
Przebrałam swoje spodnie na dresy i owinęłam ogon wokół nogi, tak na razie będę go maskować... Po tym się spakowałam i poszłam do chłopaka nieco zakłopotana. Powiedzieć mu czy nie? Ehh moje myśli są pewnie teraz takie,ze na pewno zauważy....

O dziwo na razie nie reagował... Może nie chcaił czytać.. Albo już wie? Cholera.. Udaliście się przed siebie w miejsce które wcześniej ustaliliście... Przez droge nic nie mówiliście... Po całym dniu zatrzymaliście się w PC... Weszliście do pokoju... On padł na łóżko a ty poszłaś się umyć... Pod stojac pod prysznicem patrzyłas na mokry ogon... Cholera co teraz zrobisz... Po chwili słyszałaś jak drzwi łazienki się otwierają... ON TU IDZIE!

Lubię swój ogon,ale pojawiając się teraz... cóż jest bardzo kłopotliwy... Jak tylko usłyszałam, że chłopak tutaj wchodzi to stanęłam tyłem do ściany, ogon za plecami i na pewność złapałam go w lewej ręce. W ogóle po co Edward wchodził mi akurat teraz do łazienki? Ojj... Tylko byleby się to nie wydało, mam zamiar mu sama o tym powiedzieć, na spokojnie.

- Christine? - Odparł patrząc na zaparowane plandeki prysznicu... - Wiem że jestes na mnie zła... Ale chce ci to wynagrodzić... Pewnie się obrazisz ale.. - Odparł po czym odsunął plandekę i delikatnie wszedł do środka

18+:

Po chwili twój ogon wyskoczył... - DAFUQ?! - Wrzasnął chłopak wyskakując jak poparzony i wypuszczając DuoBlade'a... - DUO! - Widać, chłopak nie umiał tego przyjąć normalnie wiec trzeba mu to wytłumaczyć.,.. Sama w sumie wolała byś teraz ogonka nie mieć... Cholera Co gorsza jego pokemon widać był gniewnie nastawiony do ciebie zwłaszcza teraz... Co robić, co robić?

To mnie bardzo zaskoczyło.
- Edward spokojnie! - krzyknęłam. - Cóż zaczynam odzyskiwac swoje dawne moce a więc i ciało.... JA W POPRZEDNIM ŻYCIU MIAŁAM OGON! - krzyknęłam do chłopaka.
Cofnęłam się najbardziej jak się dało i byłam mimo wszystko przestraszona, nie mam szans i chłopak może pomyśli, że jestem jakimś stworem co się podszywa...

- Duo... Pilnuj jej... Ja musze to wysztko... przemyśleć - Odrzekł wychodząc z łazienki... słyszałas tylko jak chodził po pokoju... Pokemon za to patrzył się na ciebie krzywo.... Cieszysz się ze sam z siebie raczej nie zaatakuje... ale mimo to sytuacja jest okropna... Wówczas Ogon jakby sam ci znikł... Schował się? czy co?

Spojrzałam na miejsce, gdzie powinien być ogon i odetchnęłam. Czyżby zniknął? Ale kto wie kiedy może się znowu pojawić... Patrzyłam się na pokemona uważnie. Edward powinien się liczyć z tym,że będzie wokół mnie dużo... dziwności... Popatrzyłam się na stwora chłopaka i przykucnęłam czekając, aż ten wróci... Nie no co za fatalna sytuacja...

Chłopak dalej nie wracał... A ty coraz bardziej się tego bałaś... Pokemon jak lewitował tak lewituje a sam fakt że on... Cóż, moze ci nie wierzyć jest bardzo złe... Po chwili wszedł do środka z miną irytacji.. - Duo... To nie Christine... Jej mózg ma blokade na telekineze... Jeśli nie da nam dobrej wymówki wiesz co masz z nią zrobić - Odparł bardzo poważnie... Cholera na dodatek teraz twoje moce na tyle wróciły ze zablkowały zdonosci czytania myśli... bosko

Nawet nie byłam świadoma tego, że moje moce już zdążyły zablokować myśli.
- Odzyskałam mocy na tyle, że teraz nie dasz rady mi czytać w myślach... I czemu mi nie wierzysz? Bo nagle zobaczyłeś ogon? Już mi zniknął. To co byś chciał usłyszeć hm? Opis tego jak bardzo zależało mi na rodzinie, co się ostatnio działo, co robiliśmy, jakieś konkretne słowa? - spytałam się chłopaka i czekałam na odpowiedź, starając się mu dać przynajmniej chwilowy dostęp do swoich myśli.

Niestety to tak nie działa a sam fakt że udałaś się wtedy po rzeczy mogło być dla niego idealny powodem.. - Nie wierze ci... Duo przygotuj sie - Cholera na dodatek balle są poza łazienką... Kuźwa! - Na mój znak atak... - Dodał patrząc na ciebie - Nie wiem kim jesteś, ale straciłem twoją osobę gdy poszłas na górę... Wówczas myślałem że to z przemęczenia ale teraz jednak jestem całkowicie innego zdania...

Pokręciłam głową i stanęłam blizej przy ścianie, wręcz do niej przylegałam plecami.
- To naprawdę ja, Christine, kiedyś Nova... I nie jestem żadnym podszywaczem - pokręciłam głową. - Nie zadałeś pytań to nie odpowiem, bo dużo rzeczy by mówić o naszej mimo wszystko nie aż tak długiej znajomości... Poza tym najpierw ma mnie zawieść rodzina a teraz ty? Ty, w którym pokładałam całe nadzieje na lepsze życie? - spytałam się go.
Przełknęłam ślinę... jak mi nie zaufa... będę musiała użyć siły. Dlaczego zawsze wszystko co wygląda z początku na dobre musi mi się walić, dlaczego? Skupiłam w swoich dłoniach energię by wytworzyć mały wybuch, który by ich ogłuszył, nie chciałam robić im krzywdy... Ale czekałam z tym... Do ostatniej chwili.

Niestety jak na ironie Moc nie zaskakiwała... Poza tym Duoblade jest raczej wytrzymały a jeśli by go to nie ogłuszyło to by się to mogło źle skończyć... Zresztą, moc robiłą sobie jaja i nie działała.. Ale chłopak to zauwazył - Chcesz atakować? Proszę bardzo... - odparł lecz wówczas ziemia zaczęła się trząść.... - Nie wierze... Duo powrót! - Po czym wyskoczył oknem zmieniają się... W oddali widzialaś ogromnego potwora...