Las - Wojas021

9.
W końcu trafiłeś na miejsce obozowiska. Wyglądało to jak po przejściu tornada, a na środku do słupa przywiązana była nauczycielka czy opiekunka. Co w tym momencie ważne nie było. Dzieciaków nigdzie nie ma. Szarańcza pewnie rozbiegła sie dalej.

Ehh i po co tyle zachodu? Nie lepiej było ja zrzucić z urwiska, albo coś? Przynajmniej pozbyliby się jej na zawsze, a ja nie musiałbym być teraz w niezręcznej sytuacji, gdzie nie miałem wielkiej ochoty jej pomagać. No cóż..
- Combusken weź przepal więzy flamentrowerem, albo przerwij je scratchem. Wybór pozostawiam tobie, potem idziemy dalej.

10.
Combusken rozwiązał kobietę, a ta stanęła jak słup soli. W końcu pozostawiłeś ją samą nawet nie pytając co się stało. Twoja wolna wola. Szedłeś dalej po lesie, aż w końcu trafiła w ciebie zabawkowa strzała z przyssawką zamiast grotu.

O nie... Tak się bawić nie będziemy. Niszczę strzałkę i rzucam ją w tym kierunku z którego przyleciała.
- Jeszcze raz, a to nie strzałka będzie tak źle wyglądać! A więc macie 3 opcje do wyboru: a) Dajecie sobie spokój, b) Wracacie do opiekunki, c) Zostajecie usmażeni na obiad przez Combuskena. Mam nadzieję, że przemyśleliście to dobrze. - odwracam się i idę dalej.

11.
I wtedy strzały poleciały z każdej możliwej strony. Potem usłyszałeś tylko śmiech, który mroził krew w żyłach i bieg przed krzewi i suche gałęzie. Uciekli każdy w inną stronę. A wy stoicie sobie na środku w poprzyczepianymi strzałkami na całym ciele. Dość komicznie wyglądaliście.

- Dalej nie użyjesz flamethrowera? - patrzę znacząco na Combuskena i puszczam sie w bieg za najbliższym młokosem. W końcu taki mały dziad nie może być szybszy od dorosłego człowieka, a jak go dorwę to się zobaczy co dalej. Ale na pewno nie będzie miło i wesoło.

12.
Combusken zdejmował z siebie poprzyczepiane strzały, a ty ładnie ubrany jak bożonarodzeniowe drzewko goniłeś jakieś dziecko. Niezwykle zwinne było to stworzenie, bo znikło ci z pola widzenia. I nawet nie słyszałeś żadnych odgłosów. Później doszedł do ciebie twój towarzysz, który odpinał ostatnią strzałę.

Wiedziałem, po prostu wiedziałem -.- Ehh no nic zdejmuję wszystkie strzałki i wyjmuję shotguna z plecaka. Jak tylko zobaczę cokolwiek co się rusza natychmiast strzelam w tamtym kierunku. Nie będzie mnie dzieciarnia wkurzała. W międzyczasie wypatruję oczywiście jakiś pokemonów. Bo po to tu jestem.

13.
I ruszyłeś dalej w poszukiwaniu pokemonów. W końcu coś na Ciebie spadło. Poczułeś lekkie uderzenia, a potem zaobserwowałeś coś dziwnego. Na ścieżce wędrowały dwie wisienki. Nawet nie zwróciły na Ciebie uwagi.

- Hmm ciekawe, sprawdźmy jego dane. - mruczę pod nosem i skanuję owego pokemona wisienkę. Mimo, że nie muszę łapać każdego pokemona to zawsze warto sprawdzić o nim dane, bo może akurat będzie to jakiś wartościowy pokemon nieprawdaż? Cóż tak więc gdy dex poda mi dane podejmę decyzje co robić dalej.

14.
Nie była to tylko jedna wisienka. To były dwie i wyglądały na parę. Przeskanowałeś swoim pokedexem owe osobniki i po chwili otrzymałeś dane:

Daję pokemonom trochę karmy zastanawiając się co zrobić dalej. Łapać, czy sobie odpuścić... Hmm jednak chyba sobie odpuszczę tym razem i idę dalej w siną dal w poszukiwaniu czegoś ciekawszego zwyczajnie. Gdyby Attract nie był TM'em może bym się skusił, a tak to nie ma co się specjalnie długo zastanawiać.

15.
No i nadal idziesz. Idziesz, idziesz [i tak jeszcze paręnaście razy]. Aż dochodzisz do rozwidlenia dróg. Jakby dla ułatwienia znajdowały się tam drogowskazy : Aleja Tornad oraz Aleja Mrozu. Dość niezwykłe nzwy jak na las.

Równie dobrze mogłyby nazywać się Aleja Pierdnięcia i Aleja Kaca, ale co tam. Jako, że nie przepadam zbytnio za minusowymi temperaturami decyduję się wybrać tą drugą. Tornad, czy jak jej tam było. Zresztą czy to ważne? Ważne by gdzieś dalej iść, a reszta to już jest jeden wielki szczegół nieprawdaż?

16.
I ruszyłeś do alei tornad. Niczym ta droga się nie wyróżniała, może poza jednym faktem. Wiele z drzew było połamanych. Wiatr? Pokemon? Człowiek? Cokolwiek to było miało dużą siłę. Szedłeś sobie spokojnie, gdy nagle z tyłu zatrzymał Ciebie głos kobiety:
- Stać! - głos nie był bardzo przyjemny.

"Czego znowu?" zatrzymuję się niezadowolony.
- Bry, czy mogę w czymś pomóc? - pytam się grzecznie trzymając się z dala od niej w razie, gdyby trzeba było wiać. Combuskenowi daję ukradkiem znać, aby przygotował się do tego samego.

17.
Okazała sie to być ta nauczycielka, którą uwolniłeś. Obok niej stał ogromnych rozmiarów Ursaring. Kobieta nie była zadowolona.
- Rozumiem, że znieczulica na świecie jest już w finalnym stadium, ale warto by się chyba zainteresować kimś kto był poszkodowany. Jesteś gorszy od tej zgrai potworów. - powiedziała dosadnie do ciebie.

- Taa? To w takim razie może nie powinna pani zostawać opiekunką skoro nie potrafi pani nad tymi 'potworami' zapanować. Sam z chęcią sprałbym jednego gdybym go dorwał. To tyle co mam do powiedzienia, żegnam. - macham reką i odchodzę. Jeszcze tego brakowało, co ja jestem niańka? Jak sobie radzić nie umie niech w domu siedzi.

18.
Kobieta ponownie zdębiała. Po czym dodała coś w stylu: "To radź sobie sam, ale potem nie płacz, że dzieci Ciebie pokonały." CO też miała ta kobieta na myśli. Ruszyłeś dalej, a wszędzie zrobiło się niezwykle niebezpiecznie cicho. Tak jakby coś czyhało za rogiem.

Pokonały nie pokonały, sama dała się pokonać. Mogłem ja zostawić i miałbym z głowy ją teraz. Może zjadłby ja jakiś dziki pokemon kto wie. No cóż ja ostrożnie idę dalej rozglądając się uważnie, a gdy tylko usłyszę coś podejrzanego jakiś świst natychmiast chowam się za drzewem.
- Combusken pal wszystko co leci w naszym kierunku.

19.
I ruszyłeś przed siebie pełen nadziei. Nadal w okolicy nie było słychać żadnego szelestu, żadnego oddechu czy kroku. TYlko wasze bicie serca przebijały ciszę. Nagle ... zapadła się pod wami ziemia i wpadliście do dołu głębokiego na pięć metrów. Upadek nie był zbyt przyjemny, ale spadliście na kupę liści.

- Ehh skąd tu się to wzięło? - zastanawiam się patrząc w górę. - No nic, trzeba się stąd wydostać. Combusken użyj dig i przekop się na powierzchnię pod takim kątem, abyśmy mogli spokojnie stąd wyjść. Bo tak stercząc w tym dole nic nie zdziałamy. - zwracam się z prośbą do pokemona.

20.
Combusken zaczął powoli kopać. A to trochę czasu mu zajmie. Nad dziura pojawiły się dzieci i głośno się śmiały. Widocznie były zadowolone, że ktoś wpadł w ich pułapkę. A następnie zaczęły wlewać do dołu wodę. To w połączeniu z ziemią tworzyło niezwykle kleiste błoto. Byłeś już coraz wyżej, do powierzchni zostało jeszcze trochę drogi. Woda podnosiła swój stan. Czyżby to były dzieci sadysty?

- Mam... tego... dosyć... - próbuję się uspokoić po czym jednak wydaję kolejne polecenie Combuskenowi - Przekop się jak najszybciej do góry i wyskocz za nimi. Kiedy już się znajdziesz tam za ich plecami nie wahaj się spopielić ich flamethrowerem! Pokaż im, że nie warto z tobą zadzierać. Nie dosyć, że przedtem ostrzelali ciebie i nie tylko strzałkami to teraz próbują zabić. Odegraj się za to! - próbuję przekonać pokemona, by dokopał dzieciakom.

1.
Po wielu dramatycznych chwilach udało ci się wydostać. Mało brakowało, abyś utonął w wielkim błocie. Wydostałeś się na zewnątrz. Już miałeś rzucac się na dzieciaki, gdy te jeden po drugim znikały. Tak jakby umiały się teleportować. Coś im pomaga? Czy może to sen.