Mroczne tajemnice - gra Fabiana

Po niedługim czasie Twoi rodzice poszli do swojej "pracy" i znowu zostałeś sam w domu. Tak więc musisz sam się przygotować do tej podróży. Trochę jeszcze odczuwałeś efekty całego alkoholu, który wczoraj wypiłeś, ale przynajmniej to zamaskowało jakoś Twoje dziwne odczucie po tym wczorajszym wydarzeniu. Twojemu Eevee chyba znudziło się siedzenie w pokeballu, ponieważ po chwili z niego wyskoczył i wziął w pyszczek krawędź Twoich spodni, po czym je lekko pociągnął. Swoim zwyczajem domagał się jakiegoś przysmaku.

I co mi pozostało to zrobienia. Pewnie jak najszybciej powinienem wyjść i przez dłuższy czas nie wracać. Wziąłem swojego pokemona na ręce. A na ramię założyłem swoją torbę z potrzebym ekwipunkiem.
- I co teraz? Ruszamy czy ... no właśnie. - przyszykowany poszedłem do pokoju rodziców. Postanowiłem troszeczkę powęszyć. Może czegoś się dowiem.

Eevee po chwili wskoczył Ci na ramię. Poszedłeś powęszyć w pokoju rodziców. Nie było tu nic szczególnego... Głównie ich osobiste rzeczy, nie związane prawdopodobnie z niczym szczególnym. W pewnej chwili dojrzałeś kartkę. Coś wcześniej musiało na niej być, tylko teraz było zupełnie zamazane, jakby ktoś na wszelki wypadek ukrył to celowo.  Eevee nie ruszał się z ramienia i zainteresowany poruszał swoim puszystym ogonem, którego koniec co chwilę miałeś w uchu.

Pogłaskałem Eevee za uszkiem, aby sprawić jej przyjemność. Niech ma dużo radość, w końcu jesteśmy razem i raczej nic nas nie rozdzieli. Kartka, którą znalazłem może okazać się cennym znaleziskiem. Niestety tak ukryta informacja nie była łatwo dostępna. Szukałem każdego sposoby choćby odrobinę odczytać notatkę. Patrzyłem pod światło, próbowałem zetrzeć zamazanie. Cokolwiek, aby pomogło mi odczytać. 
- Eevee, a może ty masz jakiś pomysł? - powiedziałem do pokemona.

Nic nie pomagało. To raczej było zatarte, usunięte na stałe... Jakby ktoś zrobił to niedawno i jeszcze nie wywalił tego na śmieci. W kącie kartki rzucił Ci się w oczy róg w kolorze krwi. Chyba wiedziałeś po czym to. Jedyne co w miarę mogłeś dostrzec to zarysy jakiejś ilustracji. Miałeś wrażenie, że to była pętla... a w jej środku jeszcze coś. Miało żółto-czerwone odcienie. Eevee nie miał chyba żadnego pomysłu. Mimo wszystko sprawa była bardzo podejrzana i czeka na Ciebie jakaś porządniejsza tajemnica do rozwiązania.

Sprawa się coraz bardziej komplikuje. Aż zastanawiam się czy powinienem się w mieszać. Trudno. Już wszedłem w to obserwując wczorajsze wydarzenia. Odłożyłem kartkę na miejsce i skoro więcej nic nie ma - po prostu wychodzę z pokoju. Zostawiam oczywiście wszystko tak jak było zanim wszedłem. Moim ostatnim mam nadzieję punktem obecność domu będzie kuchnia. W końcu trzeba coś jeść. Skoro nie ma nikogo w domu, to zrobią sobie zakupy później. Postanawiam wziąć trochę jedzenia na drogę dla mnie i mojej Eevee. 
- Gotowa na przygodę? - zapytałem - Ruszajmy. - o ile zdrowie pozwoli wychodzę z domu zamykając drzwi na klucz. No to byłą by ironia, jakby okradziony przestępców. Choć jeszcze nie wiem czy mogę tak mówić.

Odłożyłeś wszystko na swoje miejsce i ten pokój wyglądał teraz tak, jakbyś go w ogóle wcześniej nie przeszukiwał. W końcu miałeś wszystko na drogę.
- Eev! - pisnęła Twoja Eevee uradowana.
Po chwili byliście już pod drzwiami do Twojego domu. Mogliście w końcu ruszyć w podróż. Na zewnątrz wiał lekki wiatr oraz na niebie było dużych kłębiastych chmur, pełznących przez niebo jak ociężałe Mareepy.

Widząc niebo mogłem stwierdzić, że nie powinna pogoda się popsuć. W końcu takie "mareepowe" chmurki towarzyszą ładnej pogodzie. Ruszyłem przed siebie choć nie miałem jeszcze obranego jasnego celu. 
- Wiesz, nie mam o tobie podstawowych informacji. Musze chyba użyć pokedexu. - powiedziałem i z torby wyjąłem elektroniczną encyklopedię. Włączyłem ją i przeskanowałem swojego pokemona. - Jak myślisz powinniśmy się zapisać gdzieś by brać udział w pokazach? 

Twoja Eeevee pisnęła twierdząco. Chyba nie mogła się doczekać, aż będzie mogła dać pokaz swoich umiejętności przed publicznością. W pewnej chwili usłyszałeś jakiś świszczący dźwięk. Coś przeleciało dość wysoko nad wami jak mały odrzutowiec, lecz nie mogłeś dokładnie określić tego kształtu. Pokemon raczej to nie był.

- Posiedź na ramieniu - powiedziałem do swojej towarzyszki, przy tym pieszcząc ją za uchem. Oj dużo tajemnic, a teraz jakieś tajemnicze coś lata nad głowami. Szybko zadarłem głowę do góry aby choć przez moment ujrzeć to tajemnicze coś. Postanowiłem ruszyć w stronę, w którą poleciało to coś. - Gotowa na przygodę? To może być jej początek. 

- Eev! - przytaknęła Eevee, dodatkowo korzystając z Twojego drapania jej za uchem.
Po chwili ruszyliście w drogę. To coś spadło/wylądowało gdzieś w lesie. W pewnej chwili usłyszałeś wybuch. Na miejscu odnalazłeś odłamki plastiku i jeszcze jakieś ślady ludzi. Chyba szybko ktoś się uwinął z tą sprawą. To wszystko robiło się coraz... dziwniejsze!

Jeszcze o coś mnie oskarżą. To dopiero będzie jazda. Szybko oglądam i obserwuję to miejsce. - Co tu mogło się stać? - sprawdzam czy coś może powiązane jest z tym o czym teraz myślę. O tym co próbuję zapomnieć. Jestem tutaj tak długo jak się da by zdobyć informacje. Za pewne wkrótce pojawią sie odpowiednie służby. Wtedy ukrywam się miedzy krzewami i małymi drzewami. Jestem wtedy bardzo cichi.

Nikt się tutaj nie zjawił i nie znalazłeś nic sensownego. Wszystko było rozwalone na drobne kawałki i nie mogłeś niczego się domyślić... Widziałeś także elementy elektroniki. Jednak to były przypalone lub też w kawałkach... Eevee również pomagała Ci w poszukiwaniach, lecz niczego nie było.

To może to kosmici wylądowali. Kto ich tam wie. Kiedy już wszystko obejrzę i nic nie rzuci mi sie w oczy mowię do swojej Eevee:
- Kochana chodź my już stąd. To wszystko mnie przyprawia o gęsią skórkę. Zróbmy coś pożytecznego. - swoje kroki skierowałem do Centrum Pokemon.

Eevee kiwnęła łebkiem. Po chwili ruszyliście w kierunku najbliższego Centrum Pokemon, jakie znajdowało się w okolicy... Jak jednak zauważyłeś, czeka was około godzina drogi. W pewnej chwili niedaleko miejsca, gdzie były te odłamki na ścieżkę wypełznął mały pokemon, który miał jeden z tych odłamków plastików wbity w swój bok. Wyglądało na to, że cierpiał.

Widząc widok cierpiącego pokemona, nie mogłem przejść obojętnie. Podszedłem spokojnie do tego robaka. Przyjrzałem się obecnej ranie i powiedziałem do niego. 
- Spokojnie. Nie chcę zrobić Ci krzywdy. - spokojnym głosem kontynuowałem - Mogę Ci pomóc, jeżeli pozwolisz. - przyjrzałem się ranie w celu oszacowania jej głębokości czy stanu zdrowia.

Pokemon nawet nie miał już sił na ucieczkę czy próbę odstraszenia Cię od siebie. Wyciągnął się teraz na ziemi i tak leżał, ciągle na szczęście żył. Eevee wyglądała na przejętą tym. Ten kawałek był wbity dość głęboko w ciało stworka. Pewnie mógł uszkodzić coś z organów wewnętrznych... Zobaczyłeś, że na tym kawałku plastiku jest jakiś obrazek, lecz widziałeś tylko małą jego część, a wyjmowanie odłamka z rany było teraz raczej złym posunieciem, wtedy pokemon na pewno umrze.

Obrazki, obrazki i jeszcze raz ... tajemnice. Coraz bardziej sprawa komplikowała się. Godzina drogi od Centrum Pokemon może być niebezpieczna dla malca. Zostawić go nie mogę, byłbym jak jeden z tych złych, zbrodniarzy i tym podobnym. Delikatnie wziąłem malca w swoje ręce. 
- Eevee postaraj się czymś zająć tego pokemona, aby nie myślał za bardzo o bólu. Dobrze? - powiedziałem po czym jak najszybciej udałem się w drogę do Centrum Pokemon.

Szybko udałeś się w kierunku poke center. Jako że teraz się śpieszyłeś, to droga będzie trwała krócej. Eevee próbowała jakoś zająć Caterpie, który z każdą chwilą wyglądał coraz gorzej. Po około pół godzinie w końcu dostrzegłeś budynek pokecenter, który stał na obrzeżach jakiegoś mniejszego miasta. Na swoich dłoniach miałeś krew pokemona... Ten był już wręcz na granicy.

Ostatni wysiłek i przyspieszam by znaleźć się w Centrum. Wbiegam jak oszalały i mówię:
- Proszę o pomoc! Ten oto pokemon jest poważnie ranny! Znalazłem go w lesie. Ma jakieś plastiki powbijane w ciało! Proszę, pomóżcie mu!
Po moich słowach czekam na reakcję ludzi. Kiedy wszystko jakoś się ułoży postanawiam zmyć krew z moich dłoni. Jedna tylko rzecz nie daje mi spokoju. Co to był za obrazek na tym kawałku. Będę musiał się później tego dowiedzieć. Na razie czekam.

Siostra Joy szybko podbiegła. 
- Matko boska - złapała się za głowę na widok pokemona.
Przywołała do siebie dwie Chansey, które od razu wzięły małego pokemona i zawiozły go na czymś, co wyglądało jak poke-stół operacyjny i po chwili pobiegły do któregoś pomieszczenia. Siostra Joy ruszyła za nimi, mówiąc Ci, żebyś później się do niej zgłosił, jak skończy operację. Ludzi tutaj nie było wiele, lecz zdawali się byś w lekkim szoku. Nie dziwota po widoku takiego pokemona...

Chyba jestem tutejszą atrakcją, a ta rola jakoś mi nie gra. Kiwnąłem głową na znak, że zrozumiałem słowa Joy.  Postanowiłem na chwilę się ulotnić z widoki ludzi. W tym celu wybrałem się do łazienki i zmyłem z siebie krew. A skoro jestem w Centrum można to wykorzystać. Choć może wyglądać to na kompletną znieczulicę. Na tablicy ogłoszeń sprawdzam czy w najbliższym czasie odbywają się jakiś pokazy. A następnie grzecznie czekam na rozwój wydarzeń.

Zmyłeś sobie z rąk kres pokemona. Eevee po chwili zeskoczyła na umywalkę, po czym była już na podłodze. Popatrzyła się na Ciebie i poruszyła ogonem. Po chwili byłeś przy tablicy ogłoszeń. Odbywają się w tym mieście pokazy... za trzy dni. Czekałeś około dwie godziny, kiedy siostra Joy w końcu wyszła  z sali operacyjnej.
- Wszystko się udało, to było w jego ciele - powiedziała i po chwili dała Ci coś owiniętego w papier.

Pokazy w tym mieście za trzy dni? Może warto zaczekać. W końcu kiedyś muszą być te pierwsze koty za płoty. 
- Dziękuję za pomoc. Czy pokemon wyzdrowieje? - wziąłem pakunek od siostry. - Mam jeszcze jedno pytanie gdzie można zapisać się na najbliższe pokazy? Interesuje się nimi i chciałbym w nich wystąpić. 
Czekałem na odpowiedź dzierżąc pakunek nadal w dłoniach.

- Jest w bardzo ciężkim stanie, szanse na wyzdrowienie są małe - powiedziała ze smutkiem. - Zapisy zaczną się w dzień przed pokazami, prowadzę je akurat ja, więc przyjdź do mnie wtedy.
Po chwili odeszła, zostawiając Ciebie z tym pakunkiem.