Po wojnie światów nastał budyń, czyli podróż GhostRiderki

Nazo cicho się zaśmiał i ruszył do domu wujka. Spokojnie zapukał do drzwi gdy już doszliście. Na oko była to mała drewniana chatka. Niczym szczególnym się nie wyróżniała. Po kilku minutach drzwi otworzył spory, dobrze zbudowany mężczyzna z białym podkoszulku i jeansach. P: Witaj siostrzeńcu i witam też ciebie młoda damo.
-Hej Wujaszku. Moja towarzyszka ma na imię Nova i ma...
P: Widzę... Srebrna aura.

Spojrzałam na mężczyznę nieco zaskoczona. Kolos...
- Dzień dobry - przywitałam się.
Na słowa o aurze tylko pokiwałam głową. Czekałam chwilę co powiedzą dalej, ale w koncu sama się odezwałam.
- Obudziłam się kilka dni temu i Nazo mnie znalazł. Nie pamiętam właśnie nic prócz dwóch imion: Nova i Nadia, oba chyb a moje - westchnęłam.

P: Rozumiem. Wejdźcie, przygotuje herbatę i ciastka. Wszystko mi opowiecie. Powiedział spokojnie Prometeusz. W środku dom nie wyglądał jak chatka, a raczej jak willa. Kiedy znaleźliście się w salonie zobaczyłaś biały jak mleko stół przy kanapie tego samego koloru. Szafki były jasnobrązowe. W doniczkach były dziwne kwiaty. Dywan był tak samo biały jak kanapa i stół. -Nic się nie zmieniło.

Po chwili siadłam gdzieś, gdzie mogłam i rozejrzałam się. Niezłe złudzenie z tą chatką. Rozglądałam się ciągle wokoło i myślałam o wszystkim co ostatnio się wydarzyło.
- Jak myślisz, dowiemy się kim jestem? - spytałam Nazo. - Bo przecież muszę mieć jakąś przeszłość... - westchnęłam.
W końcu poszłam obejrzeć kwiaty.

-Tego nie wiem, ale może wujek będzie coś wiedział. Odpowiedział na twoje pytanie i usiadł na kanapie. Kwiaty wyglądały na egzotyczne, ale miały też niecodzienne barwy np. Fioletowo-granatowy kwiat. Po chwili wszedł Prometeusz z tacą z herbatą oraz ciastkami, a dokładnie delicjami. P: Usiądź Nova... Coś mi się kojarzy z tym imieniem.

Oczy mi zabłyszczały na widok ciasteczek i po chwili jedno już było w moich ustach. Na słowa, że coś może wiedzieć to przełknęłam błyskawicznie całe ciasteczko.
- Co się panu z tym kojarzy? - spytałam się mężczyzny.
Może akurat to coś co mogłoby mnie dotyczyć.

Słuchałam tego co mi opowiadał mężczyzna nawet z zaciekawieniem.
- No to na pewno nie ja - stwierdziłam tylko. - Więc jedyne co się zgadza to imiona - dodałam.
Ten ktoś po pierwsze żył bardzo dawno a po drugie był pewnie niesamowicie silny skoro zatrzymał wojnę. Po chwili zaczęłam pić herbatę i wcinać ciastka jak najęta.

Nazo popatrzył się na ciebie. -Ale to może właśnie o tobie. Może to byłaś tylko tylko nie pamiętasz? Trzeba by było się jakoś dowiedzieć. Powiedział i zaczął się zastanawiać jak i po chwili popatrzył na wujka. On juz chyba wiedział o co mu chodzi. P: O nie mój drogi. Nawet o tym nie myśl. Nie mam ochoty się zestarzeć i stracić aurę.

Jakoś nie wierzyłam w to, że mogłam to być ja.
- Ale o co wam chodzi? I jeśli to ma komuś zaszkodzić to nie - pokręciłam głową, patrząc się na Prometeusza.
Teraz tylko czekać aż mi powiedzą o jaki sposób im chodzi. Zjadłam ostatnie ciastko jakie było na tacy i się im chwilę przyglądałam. Nawet jak tamta Nova to ja... To jakim sposobem jestem tu? teraz?

-Ale to może pokazać kim była to owa osoba. P: Ale jednocześnie stracimy aurę i trochę się postarzejemy. Kryształowa czaszka jest jak wampir na aurę. -Czyli odpada...
Westchnął Nazo. Znów zaczął myśleć czego użyć... -Ostatecznie... śmierć by zabrała nad do Danu Talis w dzień bitwy. Teraz Prometeusza całkowicie zatkało.

Mnie też zatkało. Nie wiedziałam zbytnio co odpowiedzieć.
- No teraz to chyba już oszalałeś! - powiedziałam do Nazo.
Jak to mają być takie sposoby to ja wcale nie chcę się dowiedzieć kim kiedyś byłam. Podrapałam się po głowie i spojrzałam na Prometeusza. Już nieco lepszy był tamten pierwszy sposób, ale i tak przesada... Westchnęłam i słuchałam dalej tych szaleńczych propozycji.

P: Co to nie. Ja do tego ręki nie przyłoże po za tym gdzie go teraz znajdziesz? Maretyu może być w innej krainie cieni. Szukanie go może zająć ci wieki. Nazo się zamknął i nic już nie mówił. P: Ale wracając to... Może nauczę cię magii ognia Nova? Co ty na to?

Odetchnęłam z ulgą na to, ze odrzucili te plany.
- Magii ognia? No pewnie! - powiedziałam ochoczo do mężczyzny.
Chciałam się nauczyć jak najlepiej by potem skopać tamtemu gościowi z wcześniej tyłek.
- Ciekawe jak mi to pójdzie, bo poprzednio mi treningi szły bardzo dobrze - zamyśliłam się.
Po chwili wyszłam z nimi na zewnątrz czy gdziekolwiek, gdzie będzie odbywać się mój trening i czekałam na wskazówki.

Prometeusz zgarnął tabliczkę z kredensu i wyszedł z tobą na dwór. Kiedy już byliście dał ci do rak tabliczkę. P: Weź ją. Jest na niej napisana cała wiedza o ogniu jaką ci przekażę. Jeśli tylko przejedziesz po niej ręką i pozwolisz wiedzy wejść do swego umysłu wtedy będziesz znała magię ognia, ale będziesz musiała się nauczyć ją kontrolować.

Pokiwałam głową, po czym wzięłam tabliczkę i ją obejrzałam.
- No to jadem - powiedziałam.
Przesunęłam po owej tabliczce dłonią i tak jakby mentalnie otworzyłam swój umysł na nową wiedzę. Jedyne co mi zostanie to kontrola mocy... Nie powinno być źle, zacznę od czegoś małego i łatwego by potem pozwalać sobie na coraz więcej.

Wiedza na temat całej magii ognia zaczęła po prostu wpływać do twojej głowy. Poczułaś jakbyś się paliła, ale nie bolało cię to. Co więcej było ci nawet milutko i ciepło. Po paru minutach tabliczka była pusta, a na twojej dłoni pojawił się czarny tatuaż. Wyglądał niepozornie. Jakieś dziwne zawijasy. Coś na kształt symboli w zakładach tatuaży. P: Jesli zechcesz użyć magii ognia dotknij czerwoną kropkę na środku tatuażu. Wtedy pojawi się ogień, ale jest on zależny od emocji. Jeśli jesteś wściekła to wtedy on wybuchnie pełną moca i nie będziesz mogła go kontrolować.

Jak zwykle wysłuchałam wyjaśnień i zabrałam się za robotę. Dotknęłam owej kropki by spróbować użyć magii ognia. Byłam spokojna, więc fajerwerków raczej nie ma się co obawiać.
- Chociaż słowo wybuch mi się spodobało - stwierdziłam w pewnej chwili.
Zaczęłam trenować kontrolowanie ognia. Czyli utworzyłam na dłoni kulę ognia, którą starałam się utrzymać i stopniowo zwiększać.

Kiedy dotknęłaś na czerwoną kropkę na nadgarstku po wewnętrznej stronie dłoni od razu pojawił się płomień. Na początku zrobiła się kula, ale po chwili po prostu zgasła. Prometeusz zaśmiał się, ale to był raczej ciepły przyjacielski śmiech niż taki złośliwy. P: Jakbym widział samego siebie w młodości. na początku musisz się skupić by wytworzyć ogień. Nie ma nic od razu.

Westchnęłam, na chwilę wzięłam głęboki wdech i się skupiłam, po czym zaczęłam używać mocy ognia. Powoli, po trochę, starając się utrzymać moc w ryzach by ogień znowu się nie rozleciał. Starałam się to robić i ewentualnie powtarzałam czynność do skutku.

Dopiero za 5 razem udało ci się stworzyć naprawdę porządną kulę ognia. P: Brawo. Robisz to lepiej od Nazo. -Wujku no? Musisz mnie zawstydzać? Prometeusz zachichotał. -Chyba teraz mamy wystarczajaco sił by obronić się przed Dee. P: Spotkaliście Dee? Magia ognia nie pokona jego Ekscalibura. Potrzebny wam Clarent. Po czym poszedł do domu.

Zaśmiałam się lekko na komentarz odnośnie Nazo.
- Haha i tak potrafisz więcej ode mnie - powiedziałam do chłopaka.
Spojrzałam na Prometeusza jak szedł w kierunku swojej chatki.
- A co by było jakby okazało się, że tamta Nova to ja? Jak myślisz? Co jak byłam jakaś nadęta? - snułam domysły odnośnie tego jaka mogłam być kiedyś. - I mam nadzieję nie traktowałbyś mnie jakoś... inaczej? - spytałam jeszcze.
Miałam to na myśli oczywiście, ze inaczej w złym aspekcie.

Nazo podszedł do ciebie i lekko cię przytulił. -Nie traktował bym cię inaczej bo to cały czas ty. Po za tym lubię cię taką jaką jesteś i nic tego nie zmieni. Powiedział uśmiechnięty. Po chwili Prometeusz wrócił z mieczem. Jego rękojeść była czerwona tak samo jak klejnot w miejscu w którym zaczynało się ostrze. Ostrze zaś wyglądało jakby było ze szkła. P: To jest Clarent. Miecz ognia. Był to miecz Marsa. Boga wojny. Gdy trzymał ten miecz widać było wokół niego krwisto czerwoną aurę i czuć było zapach palonego ciała.

Ucieszyły mnie słowa Nazo jak i jeszcze bardziej to jak mnie przytulił. Chciałam i ja, ale wtedy przyszedł Prometeusz, więc tylko się lekko zaczerwieniłam. Spojrzałam zaintrygowana na miecz, ale zapach palonego ciała trochę mnie odepchnął.
- Co to za zapach? - tylko złapałam się za nos.
Niezbyt przyjemne.

P: Przepraszam cię, ale to zapach mojej aury. Wbija Clarenta w ziemię i od razu aura znika. Tak samo jak zapach. Nazo go wyjął i podał tobie. -Jest twój. Prometeusz tylko pokiwał głową. Nazo trzymał cały czas miecz i tylko czekał aż go weźmiesz. Zapachniało jagodami w powietrzu.